Dýraverndarinn - 01.05.1931, Síða 12

3«
DÝRAVERNDARINN
er j)á meÖ unga í nefinu. Þannig fer hún ofan
i brunninn fimm ferÖir og hefir alt af upp með
sér einn unga í íerð. Þá sezt hún hjá brunninum og
situr })ar litla stund, en leggur sí'San af stað mcð
unga hópinn út í mýrina.
Að litlum tíma liðnum kemur hún aftur, steypir sér
í brunninn, en kemur upp úr honum aftur eftir litla
stund og er ])á með sjötta ungann og leggur hann
á barminn. En J)að átti ekki fyrir jieim unga að
liggja, að fylgja móður sinni lengra út í veröldina.
— Hann var dauður. —
Öndin tók hann nokkurum sinnum upp í nefinu
og velti honum fyrir sér — eins og til að fullvissa
sig um, hvort ]>að gæti verið, að hann væri dáinn.
— Jú, jrað hlaut að vera. Hann féll máttlaus niður
á jörðina i hvert skifti, sem hún slepti honum og
hreyfði sig hvergi.
— — — Unginn var dáinn, og öndin vap])-
Ilæna hefii verið látin liggja á andareggjum, ei.í. hnípin og hljóð út í mýrina. — Öðru hvoru leit
veitir ])vi enga eftirtekt, er ungarnir skríða úr eggj-j'' hún aftur og gargaði lágt.“
unum. Hún er mjög ánægð yfir litla líópnum sínum.w
En góðviðrisdag einn fer gamanið af. Þá hefir húii^ _ Þaö má nokkurnveginn geta sér til um tildrög-
vappað með hópinn sinn niður að tjörninni, og áðurj/, in a8 þessari raUnasögu andarfjölskyldunnar.
en hún veit af, sér hún séi til mikillar skelfingar, að^ Þegar öndin hefir komið með ungana úr hreiðrinu,
ungarnir eru komnir á flot, og gegna hvorki kallil- j hefir hún fyrst komiö a8 brunninum — máske vitað
hennar né aðvörunum.
^ • af honum áður. Af fögnuði og ákafanum í að koma
V litlu ungunum sínum á flot, hefir hún ekki athugað
hvað vatnið stóð lágt í hrunninum og hve ungarnir
,
og ])ó að ungunum hefði verið lyft upp á harminn, ])áT" vóru ósjálfhjarga. En brátt hefir hún séð glapræði
hefðu ])eir hlau])ið sinn í hvora áttina, meðan í 'J'f sitt og iðrast ]>ess, en ekki getað fundið ráð í tima
opinn dauðann — þá hefir henni hugkvæmst ]>að
sem að frarnan er lýst, og mcð
fkvæmum sinum frá hörmungum og
björguninni stóð og móðir þeirra ekki fundið þáL^til að bæta úr því. En þegar í ótíma var komið — í
— sízt alla. n
Dagar liðu og bar ekki til tíðinda fyrir ungunum
Eitt sinn snemma morguns, fyrir venjulegan fóta-
ferðartima, er eg að klæða mig í baðstofunni. Verð-Í. ádauða.
ur mér þá litið út um gluggann og ofan að brunn-l®j En hvers vegna tók ekki öndin alla ungana ti])p
inum. Sé eg þá, að öndin er á brunnbarminum ogí>-|úr brunninum í sömu lotunni? Hvers vegna flutti
lætur mikið. Hún gerir ýmist, að vappa kringum^. ihún ungana, sem lifandi vóru, hurtu, áður en hún
brunninn, eða fleygja sér ofan í hann og fljúga upp ^sótti þann dauða? Væri þess ólíklega til getið, að
á bakkann aftur, með gargi og miklum látum. Eg d| íún hefði gert það af hlífð við ungana, að henni
horfi á jiessar aðfarir litla stund og get ekki skiliðþJhefði þótt raunir ])eirra orðnar nógar, þótt ekki væri
hvað valda muni, en hugsa að bezt muni vera að fara 'id >ætt við þær að óþörfu.
út að brunninum og láta ungana upp á bakkann, í þær eyður mega þeir geta, sem betri skil kunna
hvað sem þá tæki við, því augljóst virtist mér að ^ i sálarfræði en sá, er þetta ritar. —
öndin vildi nú fá eign sina upp úr brunninum. En Mér þótti saga gömlu konunnar merkileg, strax
rétt þegar ég er að enda við að klæða mig, og er i ■jfjóegar eg heyrði hana, og mér hefir ekki fallið hún
þann veginn að leggja af stað, fleygir öndin sér oí- ir minni. Hún lýsir svo sterkri móðurást og miklu
an í brunninn, en kentur að vörrnu spori aftur og ‘ll/itihjá fuglunum. Og hún er ekkert einsdæmi. Marg-