Dýraverndarinn - 01.05.1931, Qupperneq 15

DÝRAVERNDARINN
4i
aÖ verða þess vör, að vií5 tækjum eftir leik henn-
ar, ]iví að hún var af og til að lita til okkar.
Stundum skemti veiðibjallan sér við það, að stríða
Kjartani. Hann þvoði matarílát okkar upp úr Sog-
inu eftir hverja máltið. Synti fuglinn ])á oftast fram-
an við bakkann. Ef drengur veik sér frá, var hún
vís til að taka uppþvottarríjuna og leika knattleik
með hana úti á vatni. og veifa henni hróðug fram-
an i drenginn á milli.
Fyrir kom ]iað, að veiðibjallan og krummi elduðu
grátt silfur saman. Aðalmisklíðarefni þeirra var
sviðabein, gamalt og skinið, sem lá við Sogið, skamt
frá tjöldunum. Grunar mig, að annað hvort ])eirra
hafi flutt það þaugað. ])vi að ekki var þaö’ frá okkur
Kjartan og vcifíihjaUan.
komið. Reyndi krummi að hrifsa beinið, en jafn-
skjótt og hann náði taki á því, flaug veiðibjallan
á hann, og varð krummi að láta laust herfangið eftir
nokkrar sviftingar. Settist krummi ]iá upp á klett og
sat um beinið, en veiðilijallan synti úti á Sogi og
gaf því gætur, þar til krummi fór af stað og ráða
þurfti á hann að nýju. Léku þau leik þenna stund-
um klukkutímum saman.
Við höfðum nokkur silunganet i Álftavat ii. Þóttist
veiðibjallan okkar eiga fullan rétt á þvi, sem i þau
slæddist. Létum við það kyrt liggja, en hitt var mið-
ur vinsælt, að hún gerði engan greinarmun á net-
um okkar og náungans. Hún fór í enga launkofa
með gripdeildir sinar úr netunum. og sáum við að-
ferð hennar við að ná i silungana. Hún sá úr lofti.
ef silungur var í neti. sctt'.st ])á á vatnið skamt frá
og synti að þvi. Dró hún netiÖ upp síðan, möskva
íyrir möskva, með nefinu. og hélt ]>ví, sem upp var
komið, með annari löppinni, þar til silungurinn var
kominn upp að yfirhorði. Þá losaði hún hann úr
netiriu og slepti því. Siðan greip hún nefinu um
haus silungnum, sveiflaði honum upp, svo að hann
varð lóðréttur, opnaði þá ginið upp á gátt og lét
bráðina falla ofan í það.
Aldrei lét veiðibjallan okkur taka sig, enda reynd-
um við lítið til þess. Veik hún sér undan með hægð,
er við gengum að henni. Styggari virtist hún við gesti
en við okkur:
Um miðjan september fluttum við alfarnir úr
Þrastaskógi. Siðan hefi eg ekki séð veiðibjölluna
okkar og ekki veit eg, hvað af henni varð. Hún hafði
verið á vakki kring um auðan tjaldstaðinn nokkura
daga, en hvarf svo og gerði ekki vart við sig, er
tjöld komu á sama stað vorið eftir. — Kannske
henni hafi orðið hált á því, að vera óhrædd við
menn ?
Aðalstcinn Signmndsson.
Prýði.
Þegar eg flutti að Miðhúsum i Biskupstungum
vorið TQ22, fékk eg hjá Magnúsi hónda Gislasyni,
sem þaðan flutti, rúmar 30 ær. Flestar vóru þær ágæt-
ar að vexti og vænleik, og einkannlega duglegar að
l)jarga sér til lieitar. enda hafði eg fljótt gaman
af að kynnast þeim og háttum þeirra. All-túnsæknar
vóru þær á meðan fyrst var að grænka, en hættu
svo að hugsa um túnið og sóttu meira í hraunið, er
þar fór að gróa.
Ekki hafði eg átt þessar ær langa stund, er hver
þeirra liafði fengið sitt nafn, eins og aðrar ær mín-
ar, og hlaut ein þeirra nafnið Prýði. Var hún þá
fjögurra vetra, i meðallagi stór, en mjög svipfríð
og holdagóð. Túnsækin var hún, eins og hinar stall-
systur hennar, en gekk þó þeim feti framar í því,
að hún kom rakleitt heim að bæ og leit eftir, hvort
heyhlaðan væri opin, og ef svo var, þá hoppaði hún
niður í hana og tíndi í svanginn úr töðustálinu. Ald-
rei amaðist eg við þessu háttalagi hennar, og mun
jafnvel á stundum hafa opnað fyrir henni hlöðuna,
er eg sá að hún var komin til þess að sækja tugg-
una sina, því að ekki þurfti að hjálpa hennj upp