Dýraverndarinn - 01.10.1938, Síða 10

46
DÝRAVERNDARINN
Mynd þessi er tekin í tröllauknu
fiskasafni, sem opnaö var nýlega
í Marienland í Flörida. Annar
fiskurinn er aS borSa miSdegis-
verSinn, en hinn virSist veita því
hina mestu athygli. (Visir).
tiginbornu drottningar hafi hvatt hana smám sam-
an til þess aS ski])ta um dyngjurnar og byggja
þær upp.
Þegar ísinn leysti af vatninu, sem vanalega var
á tímabilinu frá Krossmessu til fardaga, hurfu geld-
fuglarnir burt og sáust ekki framar þaS voriS. Þá
fóru gömlu hjónin aS halda sig aS tjörninni 'og lag-
færa dyngjuna. Svo þegar bóndinn aS Sandvatni
sá, aS álftin var sezt um kyrrt i dyngjunni, tók hann
silungabyttu sína og reri út i eyna.
Þá vissi stegginn, hvaS á seiSnum var. Hann
rétti úr sér, þar sem hann sat úti á vatninu og kvak-
aSi tíSar og öSru vísi en hann var vanur aS gera.
Bóndinn hafSi ekki róiS langan veg, þegar hreiS-
urálftin skreiS lúpuleg úr dyngjunni og synti þegj-
andi til steggja síns. Þegar bóndinn kom aS eynni,
brýndi hann ferjunni og ÓS svo út í tjörnina aS
dyngjunni. Hann hafSi meS sér litla fötu og lét
eggin í hana. Þau voru vanalega sjö og tók hann
þau öll.
MeSan rániS var framiS, syntu hjónin saman úti
á vatninu og kvökuSu ótt og titt — syntu fram og
aftur eirulaus. Þau vitjuSú svo um dyngjuna, þeg-
ar ræninginn var horfinri; syntu fyrst aS eynni,
skriSu yfir eiSiS milli vatnsins og tjarnarinnar og
syntu aS dyngjunni. Önnur álftin settist svo i tóma
hreiSriS, en hin lagSist á dyngjúbarminn og datt
af hvorugri né draup.
Þannig liSu nokkurir dagar, aS álftin sat í hreiSr-
inu. En er frá leiS, hvörflúSu þau út um vatniS,
þangaS til álftin settist á seinna varpiS.
Stundum verpti hún þá í sama hreiSriS, en stund-
unt skipti hún um dyngjurnar. Ef til vill hefir hún
byggt aSra dyngjuna í fyrstu, meSan hún ,,gekk
meS“ seinna varþiS, og hafa þau þá haft dyngju-
smíSiS sér til dægrastyttingar — IjléssuS hjónin.
Þeim var leyft aS unga út seinna varpinu — i
þeim vændum, aS hægt væri aS drepa ungana,
þegar þeir væru vaxnir.
Álftirnar fóstruSu ungana á vatninu. En þegar
sumri tók aS halla og ungarnir voru orSnir nálega
eins stórir og foreldrarnir, stigu þrír karlmenn i