Dýraverndarinn - 01.12.1938, Blaðsíða 11

DÝRAVERNDARINN
63
krafan aö vera sú, að VaðlaheiöarhliSinu og öllum
öörum hliöum, sem e. t. v. hefir veriö komiö fyrir
úti á þjóðveg'um og víðavangi, verði tafarlaust
breytt eins og Þingvallahliðinu, svo þau geti kall-
ast hættulaus fyrir stórgripi. En er það þá nægi-
legt? Eru veghliðin ekki, eftir sem áöur, stórhættu-
legur útbúnaður fyrir sauöfénaöinn ? Jú, vissulega!
Millibilið milli rimlanna var áður 8 til 10 cm.,
en eftir lagfæringu Þingvallahliðsins mun það vera
um 4 cm., og sér hver heilvita maður, að kindur
munu vafalaust fara með fæturna niður á milli hólk-
anna, ef þær á annað borð áræða að fara út á grind-
ina eða eru hraktar þangað.
Og hvað segja menn þá um það, að kindur lendi
í þvílíkri tálsnöru og verði að brjótast þar um tím-
um saman, brotnar á fótum og' stórmeiddar? Þaö
er engin afsökun, þótt menn geri sér vonir um, að
menn rnuni bera þar að, til bjargar hinu liágstadda
dýri; meiri líkur eru þó til ]?ess, að kindin líði
þarna kvalafullan dauða og verði hungurmorða.
Hugsum oss, að bill komi i myrkri og á fleygi-
ferð að veghliðinu, og að kind sé föst í því, lang-
mædd og limlest að brjótast þar um, er þá ekki
ið búið, að bílstjórinn, sem ekki á von á neinum
farartálma á veginum, aki á kindina, og gæti það
þá orðið fleirum að fjörtjóni en kindinni einni?
Er ekki hirðuleysi og skeytingarleysi manna um
velfarnan dýranna nógu mikið og vont fyrir því,
þótt menn leiki sér ekki að því, að leggja fyrir þau
þvílikar skaðræðisgildrur, sem þessi margumtöluðu
„hættulegu hlið“ i sannleika eru? Það er sagt, að
þessi heimskulegi og harðýðgisfulli umbúnaður
hliðanna sé tekinn eftir erlendum fyrirmyndum.
Nema hvað? Það var svo sem sjálfsagt, að apa
þetta eftir útlendingum! Erlendis getur hann e. t.
v. átt við og verið til einhverra nota, en almennt
mun þó eigi svo á það litið þar; mönnum þykir
hann vera sér lítt til sóma og sjá hversu hættulegur
hann er rnönnum og dýrurn. En svo er allt öðru
máli að gegna þar og hér. Erlendis munu þvílik
hlið óvíða að finna nema þá á landamærum milli
jarða, en alls eigi við alfaravegi eða nálægt þeirn,
og því síður, að svo sé um þau búið, að hætta sé á,
að skepnur fari sér að voða, fótbrotni eða limlest-
ist, enda óvíða annað eins kraðak af lausbeisluð-
um fénaði úti á víðavangi, umhirðulausum. Hans
er víðast hvar betur gætt og meira um hann hugsað
erlendis, en almennt er1 hér á landi. Þar gera menn
Barnið og boli
hittast hér úb
á víðavang’;
og það virðist
fara furðan-
lega vel á með
þeim, enda
eiga þau eitt
sameiginlegt
æskuna.
(Visir).j
sér það ekki að leik, að kvelja „þarfasta þjóninn"
eða aðra nytjagripi sína að óþörfu.
Hvað ætti þá að koma hér í staðinn fyrir þenn-
an óþolandi umbúnað, hættulegu hliðin úti um land-
ið, þar sem fénaðurinn gengur umhirðulaus og
hættunni ofurseldur á alla vegu?
Hættulegu liliðin eiga að hverfa úil sögunni með
öllu!
Þegar menn koma að lokuðum hliðum og þurfa
að fara inn eða út um þau, eiga þeir að nema stað-
ar við þau, opna þau og loka þeim síðan á eftir sér!
Þess er sem sé vænzt af hverjum kurteisum og
sæmilega siðuðum manni, að hann virði eignarrétt
annara manna sem sinn eigin og telji ekki eftir sér
þá litlu t(if, eina eðá tvær mínútur, sem þetta rnundi
valda honum.
Eg hefi enn eigi ferðast með neinum þeim bíl-
stjóra, sem eigi hefir talið það skyldu sína, að fara
þannig að, þá er hann, hefir komið að lokuðu hliði
á leið sinni; þeir liafa komizt allra sinna ferða fyrir
því. Þetta er að visu litið atvik, en ef það yrði að
fastri venju og ófrávíkjanlegri reg'lu allra vegfar-
enda, væri það órækur vottur þess, á hversu háu
menningarstigi þjóðin öll stæði, en alls eigi hitt, að
setja hættulega farartálma á vegina, drápsgildrur
fyrir menn og málleysingja.