Dýraverndarinn - 01.02.1939, Blaðsíða 15

DÝRAVERNDARINN
7
að verkstjórum sem öðrum, er misjafnlega treyst-
andi að gæta hófs í þessu tilfelli.
Þá eru það „veghliðin" eða gildruhliðin fyr-
nefndu. Til áherslu við góða málfærslu Jóns Páls-
sonar, vil eg setja fram þá kröfu, að hlið þessi séu
með öllu afmáð af vegum þessa lands, og liggi
stórar sektir við, ef þverskallast er á móti. Er það
furðulegt mjög, að slikar nýjungar skuli koma til
framkvæmda, þó að einhver stofulærður verkfræð-
ingur skapi þeim form á blaði og í ræðu, og væri
þá fyrst skiljanlegt, ef gert væri í hernaðarskyni.
Draghálsi, á jóladag 1938.
Pétur Beinteinsson
frá Grafardal.
Stóri'Brúnn Féturs postula.
Jón hestaprangari hafði farið halloka í braski og
kunni þvi illa, sem von var. Kvaðst hinu vanari,
að hagnast á hverjum hestakaupum, og lét mikið yf-
ir sér. En einu sinni verður alt í fyrstu, og nú hafði
hann rekist á annan braskara, „sem bæði var lagn-
ari og lygnari en hann“. Jón átti gráan hest, létt-
vígan brokkara, er þetta gerðist, og lét hann í skift-
um fyrir brúnan klár, stólpagrip að vísu og falleg-
an, en svo latan, að kalla mátti, að honum væri
með öllu óreitt. Þótti honum sér hafa orðið á mik-
il skyssa, en fékk ekki ónýtt kaupin. Situr nú heima
um stund og hugsar ráð sitt. —
Svo leggur hann af stað á Lata-Brún og ríður
margar þingmannaleiðir, uns hann kemur fram að
lokum í kauptúni nokkuru, þar sem enginn þekkir
hann. Er þar margt manna fyrir, þvi að kauptíð á
sumri stendur sem hæst. Hefir nú klárinn á boð-
stólum og lætur mikið yfir dugnaði hans og ágæti,
en kannast þó við, að hann sé heldur daufur ákomu
og þurfi mikla svifti-reið til þess, að kostir hans
komi í ljós að fullu. „Sé reynt til þrautar," segir
hann, „og illa riðið dag eftir dag, þá drepur hann
af sér alla hesta, uppgefur þá eða sprengir. En þeg-
ar aðrir hestar falla, er Brúnn minn að verða óvið-
ráðanlegur í fjöri, og kemst þá enginn hestur í
nánd honum á spretti.------Eg er nú hættur lang-
ferðum að mestu og er jafnvel til með, að láta
hann falan, ef ég vissi að hann kæmist í góðs manns
hendur. Mér hentar best, nú orðið, ásetugóður lull-
ari, því að ég er að verða gigtar-belgur og heils-
an á förum.“
Kláriun þótti hesta föngulegastur og urðu margir
til að líta á hann. — En er spurt var um kyn hans
og uppruna, svaraði Jón á þessa leið:
— Já, kynið — maður lifandi! Eg hefi ekki að
vísu neina skráða ættar-tölu, en það get eg svarið,
að kominn er hann í beinan „karllegg“ af Stóra-
Brún Péturs postula!
„Hátíð er til heilla hest“.
Þess var getið í ensku blaði ekki alls fyrir löngu,
að maður nokkur í Amersham á Englandi ætti mjög
vanafastan og merkilegan páfagauk, ættaðan sunn-
an úr Afríku. Síðastliðin 5 ár hefir fuglinn orpið
Jo eggjum árlega — aldrei fleiri og aldrei færri
en 10! Þetta er nú óneitanlega dálítið merkilegt,
svona út af fyrir sig, en liitt er þó stórum merki-
legra og raunar öldungis furðulegt, að fuglinn hef-
ir altaf — að því er blaðið staðhæfði — valið
þrjá allra helgustu daga kirkju-ársins til þessar-
ar „fjölgunarstarfsemi“ — þ. e. júladag, páskadag,
og hvitasunnudag! Nú er það svo, eins og ailir
vita, að mjög getur skeikað um það ár frá ári,
hvenær páskar eru. Þeir eru stundum seint, stund-
um snemma og munurinn oft margar vikur. En
engu breytir það um háttsemi hins suðræna spek-
ings! -—- Hann virðist skynja alt þess háttar og
finna á sér — alveg upp á hár! Þykir páfagaukur
þessi all-einkennilegur, senr von er, og finst öllum,
sem til þekkja, næsta furðuleg nákvæmni hans og
reglusemi.
Eiturslöngur.
Sumar tegundir þeirra eru sagðar meira en lit-
ið „fráar á fæti“, ef svo mætti að orði kveða. Þær
hlykkjast áfram með ótrúlegum hraða og eru þess
utan ærið þolnar, sumar að rninsta kosti. Ein teg-
und er nefnd, Mamba hin svarta, sem hæglega geti
farið um 40 km. á klukkustund. Margar slönguteg-
undir eru sagðar ákaflega hefnigjarnar. Sé maki
þeirra drepinn, fyllast þær mikilli heift, oísækja