Dýraverndarinn - 01.11.1963, Blaðsíða 8

Niðurinn í honum ærði upp í henni þorsta. En
hún var rammlega föst. Hún var orðin fórnardýr
þeirra manna, sem létu illa hirta og ryðgaða girð-
ingu standa hér frammi á afréttinni.
& Vi
Feðginin á Gili riðu brokk framan troðningana,
sem lágu út úr heiðinni og ofan í dalinn. Þau höfðu
verið að reka stóð. Hundurinn Snati skokkaði á
eftir þeim með lafandi tungu. Þokan þéttist smátt
og smátt, svo það sá lítið frá sér, en það var blæja-
logn og hafði verið mjög hlýtt um daginn.
Þau fóru af baki í djúpri laut til að á hestunum.
Inga litla, sem var 12 ára, settist á stein, því að
hún var dálítið Jrreytt eftir alla reiðina. En pabbi
hennar stóð og hélt í gráa folann, sem var í tamn-
ingu og vildi ekki bíta með beizli, heldur stóð og
japlaði mélin óánægjulega. Það var ekki þorandi
að sleppa honum vegna þokunnar, |jví hann var
styggur og livopulegur. Þetta var í fyrsta skipti,
sem liann var teymdur svona langt. Við og við
hneggjaði hann hátt, nasvængirnir Jtöndust út, og
eyrun voru á sífelldu iði. Helgi bóndi klappaði
honum og talaði hlýlega til hans.
Allt í einu stökk Inga á fætur og fór að lilusta.
Síðan leit liún á föður sinn og sagði:
„Heyrirðu, hvernig hann Snati lætur? Hann gelt-
ir Jressi ósköp einhvers staðar úti í J)okunni.“
Helgi hafði verið svo niðursokkinn í að róa
Jiann gráa með gælum, að hann hafði ekki tekið
eftir Jrví, að hundurinn var horfinn. Nú hlustaði
hann.
„Ja-á, Jjetta er satt, — hann geliir og geltir, og
nú fer hann að góla! Hann hefur orðið var við
eitthvað, sem honum þykir ástæða til að gera að-
vart um. Við skulum fara og aðgæta þetta. Hann
Snati er ekki vanur að stökkva svona frá okkur, —
og þessi liljóð í honum, Jjau tala sínu máli.“
Inga brá við og náði í hnakkhestana, og þau voru
fljót að komast á bak. Svo riðu þau ofan í móti.
„Mér heyrist Snati vera hér suður og niður,“
sagði Helgi. „Við skulum beygja svolítið til vinstri,
— maður sér svo lítið fyrir Jiokunni." Og svo sveigði
hann hestinn suður og niður mýrarnar.
Inga lét Blesa sinn fara á brokki. Hún varð feg-
in, Jtegar Jrað sýndi sig, að Jjokuna heldur birti,
eftir því sem neðar dró. Loksins grilltu J)au í Snata,
og brátt sáu þau hann allgreinilega. Hann hvorki
gelti né gólaði, en ýlfraði aumingjalega, Jregar
hann sá Jiau. Hann stóð uppi á barði rétt hjá lækjar-
gili, svo að segja alveg við afréttargirðinguna. Sunn-
an við barðið húkti kind, hreyfði sig ekkert, að-
eins horfði á Snata.
Eeðginin riðu Jjangað, sem Jrau stóðu, kindin og
hundurinn. Kindin starði sljóum augum á hund-
inn, gaf íeðginunum engan gaum. Þetta var Golsa,
föst á vírdræsunni.
Eaðirinn og telpan sáu strax, hvað í efni var, og
þau snöruðust af baki. Helgi batt Grána við girð-
ingarstaur og gaf sér síðan tíma til að klappa Snata.
„O, blessaður karlinn minn, Jretta er ekki fyrsta
kindin, sem Jaú bjargar!“ sagði hann hlýlega.
Snati leit mórauðum augunum á húsbónda sinn
og dinglaði rófunni, var mjög glaður og ánægður
yfir lofinu og gælunum.
Inga hélt í Golsu, meðan pabbi hennar skar vír-
inn úr ullinni á lienni. Golsa var búin að bíta og
traðka alla grasrótina, svo langt sem hún hafði
til náð, bletturinn var orðinn samfellt flag. Þarna
liefði hún orðið hungurmorða, ef Snati hefði ekki
fundið hana og látið lil sín lieyra.
Þegar Helgi var búinn að losa Golsu, brýndi hann
hnífinn á steini, J>ví hann ætlaði að rýja Golsu, og
hann lét ekki sitja við orðin ein. Þegar hann var
að ljúka við að rýja kindina, spurði Inga:
„Hver á þetta mark, sem er á ánni?“
„Það er markið hans Gríms á Völlum," svaraði
Helgi. „Ég kannast vel við J)á golsóttu, — ég man
ég sá hana í göngunum í fyrra. Ég hekl ég J)ekki
trassaskapinn í honum Grími — nennir ekki að rýja
ærnar sínar, Jtegar J)ær koma heim í reyfinu á
haustin."
„Og svo fer svona,“ sagði Inga.
„Já, og það er fleira, sem illt leiðir af svona hátta-
lagi. Kindunum líður meira og minna illa í reyfinu
allan veturinn, })ær fóðrast verr en annars, og svo
verða lömbin minni. Þetta liefnir sín sannarlega."
„Það er merkilegt, að menn skuli ekki einu sinni
sjá sinn eigin liag, þó þeir hugsi nú ekki um bless-
aðar skepnurnar,” sagði Inga og var orðin gremju-
leg á svipinn.
„Er ekki von þú segir })að,“ svaraði faðir hennar.
„Bragð er að, })á barnið finnur.“
„En hún hefði nú getað fest sig, J)ó að hún hefði
ekki verið nema í einu reyfi?“ sagði telpan.
„Siður,“ sagði faðir hennar. „Og J)ó hún hefði
76
D Ý RAV ERNDARINN