Dýraverndarinn - 01.11.1963, Side 15

DÚFAN,
senj Ijjai'áítði fjórnm flugli&ixm
Flestir — jaínt yngri sem eldri lesendur Dýra-
verndarans — hafa einhverntíma séð dúfu. Dúfurn-
ar eru fallegir fuglar og flughraðar eru þær. Dúfa
er talin geta flogið 100 kílómetra á klukkustund í
logni.
Dúfur eru gæddar þeim liæfileika — eins og raun-
ar flestir fuglar, að rata óskiljanlega vel heim til sín,
þó að þær séu fluttar langt í burtu. Þær voru því
áður notaðar mikið til að bera boð og bréf, en nú
er sjaldgæít, að menn noti þær þannig nema að
gamni sínu. Þó var það títt, að herflugvélar, sem
á heimsstyrjaldarárunum voru látnar fljúga til at-
luigana á sjóaðgerðum óvinanna, höfðu með sér
bréfdúfur í þar til smíðuðum kössum.
Þannig var það í einni flugstöðinni á austurströnd
Englands.
Einn morgun var flugvél send út yfir Norðursjó
til að njósna um það, livort Þjóðverjar létu liin
stóru herskip leggja frá landi. Flugvélin komst í
kast við þýzkar orrustuflugvélar, og varð hún að
nauðlenda á sjónum. Ahöfnin komst í gúmmíbát
og liafði með sér dúfnakassann. Loftskeytamaðurinn
hafði verið nýbúinn að liafa tal af flugstöðinni og
tilkynna árásina, en ekki liafði hann sagt, hvar vélin
væri stödd.
Flugstjórinn tók nú dúfnakassann og komst að
raun um, að önnur dúfan var horfin. Kassinn var
hólfaður í sundur, og hafði annað hólfið brostið
í lendingunni. Dúfan í hinu liólfinu var rennvot og
ósköp deyfluleg. Vélstjórinn stakk henni á brjóst
sér til að þurrka liana og verma, meðan flugstjór-
inn skrifaði á miða, hvar siglingafræðingurinn teldi,
að vélin hefði lirapað. Miðinn var síðan settur í
mjög létt og lítið málmhylki, sem svo var bundið
um annan fótinn á dúfunni. Hún var nú tekin að
þorna, og henni var sleppt. Og hún greip til vængj-
anna, þótt slæpt væri.
í flugstöðinni var vélarinnar beðið með eftirvænt-
ingu, en árangurslaust. Dúfurnar hafði flugstöðin
fengið hjá blikksmið, sem bjó í þorpi skammt frá.
Og eldsnemma um morguninn lningdi bóndinn og
sagði, að önnur dúfan hefði verið að koma heim,
en ekkert hylki væri við hana fest.
Nú var áætlaður sá tími, sem liðið hefði, frá því
Geirfugl og egg hans.
að flugvélin tilkynnti árásina og þangað til dúfunni
hefði verið sleppt. Og svo komust þá yfirmenn
stöðvarinnar að þeirri niðurstöðu, að dúfan hefði
verið 7 tíma á flugi. Síðan var það tekið með í
reikninginn, að hún hefði orðið að þreyta flugið
gegn allhvössum vindi, og loks var áætlað, eftir upp-
lýsingunr sérfræðinga, að dúfan mundi ekki hafa
flogið með meira en 40 kílómetra hraða á klukku-
stund. Gúmmíbáturinn var þá, töldu hinir glöggu
menn, á að gizka 280 kílómetra undan landi.
Leitarflug\’élar og hraðbátur voru send af stað.
Flugvélarnar fundu gúnnníbátinn 320 kílómetra frá
strönd Englands, og hraðbátnum var tilkynnt þetta.
Honum tókst að bjarga mönnunum og komast með
þá, þrátt fyrir margvíslegar hættur, lieila í höfn.
Dúfan, sem send var með miðann, kom aldrei
fram, en hin hafði sloppið, þegar liólfið brotnaði.
Það var haft eftir flugstjóranum, að honum hafi
Jrótt dúfnakjöt mjög ljúffengt, en upp frá þessu
skyldi það aldrei koma inn fyrir hans varir eða
neinna, sem honum væru nákomnastir.
DÝRAVER N D ARIN N
83