Dýraverndarinn - 01.09.1972, Qupperneq 12

undan fótum okkar, en hvorugt okkar virtist gefa
þeim minnsta gaum. Þá tók ég allt í einu eftir því,
að mamma var rennblaut í fæturna og öll með leir-
slettum. Þetta kom mér undarlega fyrir sjónir, því að
ég hafði aldrei séð mömmu svona útleikna fyrri.
„Hvernig varðstu svona, mamma?” spurði ég og
horfði undrandi á hana.
„Það skal ég segja þér, þegar þú ert orðinn stór,”
svaraði mamma, „en nú verður þú að muna mig um
það, að gleyma þér ekki aftur við störfin þín, svo að
ekki hendi þig svona óhapp aftur."
Síðan kyssti mamma mig á kinnina og hvarf mér
í bæinn. Ég stóð einn eftir á hlaðinu, sár yfir óhapp-
inu. En hvers vegna var mamma svona blaut og slett-
ótt? Löngu seinna, þegar ég var orðinn stór, sagði
mamma mér, að þessa nótt hefði hún vaknað við
það, að kind var að kroppa uppi á baðstofuþekjunni.
„Aldrei hefur mér brugðið meira en þegar ég kom
út og sá Móra gamla sofandi í bæjargöngunum og
túnið fullt af fé, en þig — sjö ára gamla drenginn
minn — sá ég hvergi. Ég hljóp út á bæjarhólinn, eins
og ég hafði svo oft gert áður, þegar ég var að gæta
að þér, en nú brá svo við, að ég sá þig hvergi. Þá tók
ég sprettinn út að búinu þínu, síðan niður að ánni,
því að mér kom í hug, að þú hefðir gleymt þér við
hornsílaveiðar í síkinu. Þegar ég fann þig ekki heldur
þar, leizt mér ekki á blikuna. Þá var eins og hvíslað
væri að mér: bæjarlækurinn. Ég vissi, að þú varst
farinn að dunda við hann, og þegar þetta skeði, var
mikið vatn í læknum. Það greip mig hræðsla, og ég
þaut af stað eins og fætur toguðu, beint af augum
Sædýrasafnið er
opið alla daga
kl. 10:00—19:00.
Sædýrasafnifi
heim að bæjarlæknum, yfir hálfófæra, pyttótta mýr-
ina. Ég hirti ekkert um það, þótt ég vöknaði í fætur
eða þó að leireðjan slettist um mig, en aldrei gleymdi
ég þeirri stund, þegar ég fann þig þarna sofandi."
Sjálfsagt hafa margar mæður svipaða sögu að segja
og móðir mín. Þær hafa átt ótaldar vökustundir, með-
an aðrir sváfu, er þær hugsuðu um börnin sín ein úti
að basla.
Þegar regnið dundi, eða þokan, grá og þykk, fyllti
dalinn hálsa á milli, var nóttin ótrúlega löng og ætl-
aði helzt aldrei að líða. Þá var maður alltaf að hugsa
um tímann — „klukkuna" inni á baðstofuþilinu, en
það var engin leið að sjá á hana, því að fólkið svaf í
baðstofunni og ég mátti ekki vekja það. Ég varð því
að læðast að klukkunni eins og þjófur. A þessa klukku
leit ég aldrei, þegar bjart var veður. Þá hafði ég aðra
til þess að fara eftir, sem ekki sá á í þokunni, því að
hún var í þriggja kílómetra fjarlægð og gaf aðeins
tímamerki einu sinni á sólarhring.
Mér féll þokan verr en mikil rigning, því að í þok-
unni var mér ómögulegt að fylgjast með fénu, þegar
það nálgaðist túnið. Þegar ég svo loksins sá það koma,
sýndist mér helzt vera þar ferleg tröll á ferðinni, og
litlu lömbin voru eins og stærstu stórgripir. I fyrsta
skipti sem ég sá skepnur í þoku, varð ég hálf smeykur,
en Móri gamli var með mér, og að honum fannst mér
alltaf mikill styrkur. Það var líka einu sinni á bjartri
vornótt, um lágnættið, að Móri bjargaði lambi. Ég
var að reka kindur, sem sóttu óvanalega mikið í túnið,
en í lengra lagi frá bænum, eða nokkru fyrir utan
Grástein, en svo heitir steinn einn stór og mikill, grár
Dýravinir!
54
DÝRAVERNDARIN N