Dýraverndarinn - 01.09.1972, Síða 14

unni tókst að losa sig úr kjafti og klóm Móra, hún
tók til fótanna og hentist í löngum stökkum eitthvað
út í buskann. Móri þaut á eftir, og þau hurfu mér bæði
sýnum. Löngu seinna, að mér fannst, kom Móri aftur
lafmóður, uppgefinn og sneypulegur á svipinn. En
lambinu hafði hann bjargað.
Ein dásamlegasta stundin á bjartri og kyrri vor-
nóttinni, þegar himinninn var heiður og blár, þegar
sólin gægist upp yfir hálsbrúnina og fyllir dalinn
geislaflóði. Loftið fyllist af söng fuglanna, sem svífa
með þöndum vængjum um blátæran geiminn, en
gróðurilmurinn angar frá jörðinni. Þá er gaman að
vera ungur og hrífast af fegurð lífsins.
Von bráðar sá ég tímamerkið á klukkunni minni,
sem ég kallaði svo, og sem ég var að segja ykkur áðan,
að hefði verið x þriggja kílómetra fjarlægð. Þessi
klukka var reykurinn úr eldavélinni á næsta bæ, sem
steig eins og súla upp í himinhvolfið. Nú var klukkan
örugglega orðin 6, því að gömul kona á þessum bæ
fór þá stundvíslega á fætur til þess að taka upp eldinn.
Þá rak ég alltaf vel frá túninu, og átti það að duga,
þangað til fólkið færi á fætur. Svo læddist ég inn í
bæinn, háttaði mig í snatri og breiddi eitt sængur-
hornið ofan á lítinn og stundum kaldan vanga.
Þegar ég kem heim í dalinn minn á sumrin og
reika um fornar bernskuslóðir í Sunnuhlíð, sé ég
ekkert af gömlu leikföngunum mínum. Allt er það
týnt ,hornin, kjálkarnir, leggirnir og skeljarnar. Litli
bærinn á holtinu er hruninn, en þó mótar enn fyrir
veggjarbrotum, sem vekja hugljúfar minningar frá
löngu liðnum vökustundum á björtum, kyrrum vor-
nóttum.
HJARTA-
GARN
PRJÓNAGARNIÐ
SEM
KONUNA
DREYMIR
UM
56
DYRAVERNDARIN N