Alþýðumaðurinn - 19.12.1961, Qupperneq 7

ÞriSjudagur 19. desember 1961
JÓLABLAÐ
Alþýðumaðurinn — 7
Eg sef hjá Bellu Ball og gerist Kristsriddari
ÉG FLIJTTI vestur á bóginn til samlanda minna
og settist að hjá ógiftri konu, sem stjórnaði þar
húsi einu allstóru og seldi mönnum fæði og hús-
næði. Var þar íslenzka allmikið töiuð, og hafði
ég gaman af að heyra hana eftir að hafa hlustað
mig þreyttan á allt bullið í innflytjendahúsinu,
þar sem allar þjóðir jörmuðu saman, rétt eins
og dómsdagur væri kominn.
Gisti- og fæðissöluhúsið var aldrei kallað ann-
að en borðingshúsið, og þeir, sem voru þar í
fæði, var sagt að væru í borði hjá Bellu eða miss
Ball, sem hússtýran nefndi sig, og við, sem höfð-
um þar húsnæði líka, sváfum allir hjá Bellu,
eftir því sem þessum borðmönnum hennar sagð-
ist frá, og var ég lengi að skilja þann forlagaleik
orðanna, því að eftir því sem ég mundi bezt,
hafði ég aldrei sofið hjá kvenmanni, og þótti mér
'skolli hart að láta kenna mér nokkuð svoleiðis,
alsaklausum manninum, en gat þó ekkert að gert,
því að allir hlógu að mér, bæði á ensku og ís-
lenzku, þegar ég vildi fá mig afsakaðan. En ís-
lendingar í Vesturheimi munu þeir fyrstu, sem
í borð hafa farið og í borði verið, þó að andarnir
séu taldir þar á undan þeim, bæði í því og öðru.
Mikið saknaði ég matarins að heiman og var
þó fæðið gott hjá Bellu Ball. Eða það sögðu allir
að minnsta kosti. En mér leiddist þessi eilífi
haframjölsgrautur á morgnana og langaði í skyr.
Þegar harðfiskur og hákarl var nefndur, kom
vatn í munninn á mér. Mig dreymdi um flatbrauð
og pottbrauð á nóttunni, rúllupylsur, magála,
döndla, lundabagga, bringukolla, súr svið og
slátur, hval, skötustöppu, rauðmaga, hangikjöt,
rikling og þúsund fleira góðgæti. En draumarnir
rættust aðeins í ólseigum kýrsteikum, hvítum
ofnbrauðum með oblátubragðleysi og límkennd-
um skorpukökum, sem allir kölluðu pæið. Var
pæið etið seinast allra mata og átti víst að vera
til þess að líma matinm við magann. En öllu
venst maður í þe'ssum heimi, og svo fóru leikar
að lokum með matinn hérna, að ég hafði fullgóð
not af honum, eins og haft er eftir grænum, mál-
lausum granta, sem hlýddi á enska messu í fyrsta
skipti.
Bella Ball var væn stúlka, dugnaðarvargur, og
stóð vel í stöðu sinni, en ekki var hún stórgáfuð,
en þó jafnvíg á ensku sem íslenzku. Hafði hún
komið ung telpa að heiman, verið fyrst látin
passa ensk börn og unnið síðan mörg ár í ensk-
um vistum, áður en hún byrjaði á þessu starfi.
Ekki hafði ég verið hjá henni í marga daga, þegar
því var skotið að mér af einum borðmanninum,
að hún hugsaði um engan nema Krist.
„Það þykir mér gott að heyra“, sagði ég, og
hugsaði til þess með'gleði, hve vel hún mundi
halda sinn harnalærdóm og hve heppinn ég hefði
verið að lenda á svona trúuðu heimili.
„Svo þér þykir gott að heyra það!“ sagði hann
svo háðslega, að ég stórreiddist fyrir allra okkar
hönd. „En veiztu, að hún er of góð að lenda í
lclónum á honum?“ spurði hann, og nú hvarf
háðið og eldur mikillar afbrýði blossaði í aug-
um hans. Mér hvarf reiðin og ég sárvorkenndi
manninum. Annað hvort hlaut hann að vera versta
tegund únitara, sem ég vissi, að var slæðingur af
þarna á strætunum, eða hann var bandvitlaus,
sem var lítið betra. Eg ætlaði mér ekki að fara að
ÚR DAGBÓK BJARTS DAGSSONAR
(SAGA, 5. árg.)
rífast um trúmál á þessu sviði, enda var orð-
hragðið þannig lagað hjá honum, að ég var öld-
ungis forviða. Annars hafði mér líkað vel við
þennan mann þessa fáu daga, sem við höfðum
kynnzt. Hann hafði talað mest við mig af öllum
og gefið mér ýmsar góðar bendingar, sem ókunn-
um mönnum kemur oft vel að fá fyrstu dagana,
sem þeir dvelja í stórborg, og verið mér að ýmsu
leyti hjálplegur.
„Ég álít samt alla sæla, sem lenda í faðmi
Krists“, sagði ég eins hægt og þýðlega og mér
var unnt, því að ég sá, að maðurinn var í mikilli
æsingu.
„Asna-grantinn þinn! Hvern fjandann sjálfan
þekkir þú Krist? Hann er kannske ekki búinn að
fleka þær fáeinar? Þig geri ég vita það! Svona
látið þið, heimskastir hinna heimsku! Þykjast'
allt vita, þegar þið komið að heiman, þó þið
kunnið ekki að skeina ykkur skammarlaust!“
Jón Hermann var svo reiður, þegar hann sagði
þetta, að hann harði saman hnefunum. Mér var
alveg sama um skammirnar um mig. En hitt,
hvernig hann talaði um Krist, var óþolandi. Ég
svaraði honum í mikilli alvöru:
„Ef þig.langar til að berja mig fyrir trú mína,
vantrúaði spottari, þá eru hérna báðar kinnarn-
ar.“ Og ég lagði undir flatt framan í hann, en
hann glápti á mig orðlaus af undrun. Augna-
brýnnar hófust upp og munnurinn stóð opinn,
svo að skein í sterklegar framtennur undir rauðu
yfirvararskegginu, og það var eins og öll vitglóra
væri þurrkuð úr svipnum, rétt eins og þegar trú-
laus maður mætir anda, sem hann heldur, að sé
ekki til. Þetta espaði mig og gerði mig svo reiðan,
að nú var það ég, sem reiddi upp hnefann og
sagði ógurlegum róm:
„Trúníðingur, þú sem gerir gys að því æðsta
og blandar saklausri matmóður þinni og ást henn-,
ai á trúarbrögðunum saman við svarta vantrúar-
mold hjarta þíns! Vei þér, vei þér! Vík frá mér
Jón Hermann!“
Raunar var það nú Jón, sem stóð kyrr í sömu
sporunum, en ég sem gekk til dyra, því að ég
áleit mig of góðan til að eyða fleiri orðum við
hann. En þá greip hann í öxl mér. Þessu líka
heljartaki. Og nú var hann búinn að ná svipnum
aftur. Hann sleppti ekki takinu, en sagði í reglu-
legum sýslumannsróm:
„Ef þú ert ekki fullkominn fábjáni, þá reyndu
að gera mér grein fyrir þessu óskiljanlega með-
haldi með Krist Goodison, sem snuðar húsmóður
okkar í hvert einasta skipti, sem hann sendir
henni matvælin. Svo getum við seinna jafnað
sakirnar um vantrúarnafnið, sm enginn hefir
hingað til gefið mér.“ ■
Nú var það hlutskipti mitt að góna á hann eins
og glópaldi. Krist Goodison? Hann hlaut að vera
vitlaus, en hann hélt mér föstum á öxlinni, svo að
eitthvað varð ég að gerá:
„Hver er Krist Goodison?“ spurði ég.
„Þú ættir líklega að þekkja hann. Svo talar
þú að minnsta kosti. Hann heitir, eða hét á ís-
lenzku, Kristján Guðjónsson. Hann hefir einu
sinni komið sjálfur með matvæli til miss Ball,
síðan þú komst.“
Ég hefði hnigið niður á gólfið, ef Jón hefði
ekki haldið mér uppi á öxlinni..
„Nei! Hvað gengur að þér, maður? Er þetta
hræðsla eða yfirlið?“
Eg svaraði þessu ekki, en stamaði:
„Er það þessi maður, sem þú meintir áðan,
þegar þú sagðir, að Bella hugsaði um engan nema
Krist?“
„Auðvitað! Hver skollinn annar hefði það svo
sem átt að vera?“
„En því kallar þú manninn Krist?“
„Af því að allir kalla hann það. Það er enskt
nafn, stafað C-h-r-i-s og framborið Kriss.“
„En mér heyrðist þú alltaf vera að tala um
Krist. — 0, nú skil ég. T-ið heyrðist ekki hjá
mér. Ég segi sjálfur Kriss-kirkja í stað þess að
herða á t-inu, og það gera margir íslendingar í
eignarfalli orðsins. Og nú getur þú kannske rennt
grun í það, í hverju misskilningurinn liggur milli
okkar.“
Jón Hermann sleppti öxlinni á mér. Eitt augna-
blik færðist breitt bros yfir andlitið. Svo varð
það alvarlegra en áður. Hann tók hönd mína og
þrýsti hana þétt. „Eftir þetta skulum við vera
vinir í Kristi“, mælti hann.
„Jú, takk, sömuleiðis“, svaraði ég, en hann
hristi höfuðið og gekk frá mér, og hefir ætíð
reynzt mér góður drengur síðan, enda hefi ég nú
reynt að brjóta það ekki af mér, og leið ekki á
löngu, þar til ég varð honum að happi, þótt ekki
væri ég búinn að dvelja lengi í henni Ameríku.
Kvenfélag AlþýSuflokksins
á Akureyri
óskar öllum meðlimum sínum
gleðilegra jóla
og farsœls komandi árs.
Félag ungra jafnaðarmanna
á Akureyri
óskar öllum meðlimum sínum
gleðilegra jóla
og jarsœls komandi árs.
Alþýðuflokksfélag Akureyrar
óskar öllum meðlimum sínum
gleðilegra jóla
og farsœls komandi árs.