Alþýðumaðurinn - 19.12.1961, Blaðsíða 17

ÞriSjudagur 19. desember 1961
JÓLABLAÐ
Alþýðumaðurinn — 17
Minnsti Eng:illinn
(Framhald af bls. 3.)
Hún var bæði ljót og fánýt. Ef til vill tækist
honum að forða henni frá au^liti Guðs áður en
hann tæki eftir henni!
En það var um seinan! Hönd Guðs hreyfðist
hægt yfir hinar björtu raðir skínandi gjafa, nam
síðan staðar og hvíldi um síðir á hinni lítilmót-
legu gjöf Minnsta Engilsins!
Minnsti Engillinn nötraði af skelfingu, því að
askjan var opnuð, og nú blasti það við augum
Guðs og hinnar hmnesku hirðar hans, sem hann
hafði fært Jesúbarninu.
Og hver var svo gjöf hans til hins Blessaða
barns? Það var meðal annars gullvængjað fiðr-
ildi, veitt á björtum sumarmorgni á hinum háu
hæðum umhverfis Jerúsalem, himinblátt egg úr
fuglshreiðri í trénu, sem skyggði á eldhúsdyrnar
heima hjá móður hans. Já, og tveir hvítir steinar
frá fljótsbakkanum, þar sem hann var vanur að
leika sér ásamt vinum sínum. Á botni öskjunnar
var þvæld leðuról, mörkuð tannaförum, sem eitt
sinn hafði prýtt háls eftirlætishundsins hans, sem
hafði dáið eins og hann hafði lifað, í einlægri
ást og ótakmörkuðu trygglyndi.
Minnsti Engillinn grét heitum, beiskum tárum,
því að nú var honum ljóst, að í stað þess að heiðra
Guðssoninn hafði hann guðlastað hörmulega.
Hvernig stóð á því, að honum hafði fundizt þessi
askja svo dásamleg? Hvernig hafði getað hvarfl-
að að honum, að Jesúbarninu gæti þótt vænt um
jafn fánýta og ómerkilega hluti?
í dauðans ofboði bjóst hann til að hlaupa og
fela sig fyrir hinni guðlegu reiði Himnaföður-
ins. En snögglega hrasaði hann og datt og valt
með angistarópi, saman hnipraður af skelfingu,
beint að fótskör hins himneska hásætis!
Það varð ógnþrungin þögn í Himnaborginni,
þögn, sem eingöngu var rofin af sárum ekka
Minnsta Engilsins.
Allt í einu heyrðist rödd Guðs eins og himnesk
hljómsveit; hún hækkaði og öll Paradís var
þrungin hljómi hennar:
„Af gjöfum allra englanna er mér þessi litla
askja þóknanlegust. Hún hefur að geyma hluti
úr ríki jarðarinnar og mannanna, og sonur minn
verður í heiminn borinn til þess að ríkja yfir
báðum. Þetta eru hlutir, sem sonur minn mun
einnig kynnast, elska og meta, og að síðustu,yfir-
gefa með söknuði, er hann hefur lokið köllun
sinni.“
„Ég tek á móti þessari gjöf í nafni Jesúbarns-
ins, sem fæddist í nótt í Betlehem af Maríu mey.“
Það ríkti alger þögn, síðan fór hin grófa, óá-
sjálega askja Minnsta Engilsins að lýsa björtum,
himneskum ljóma; síðan varð ljóminn að glamp-
andi loga, og loginn varð að skínandi geislabirtu,
svo að allir englarnir fengu ofbirtu í augun!
Enginn, nema Minnsti Engillinn, sá hana hefj-
ast upp frá stað hennar við fótskör Drottins. Og
hann einn sá hana svífa yfir himinhvolfið og
staðnæmast til þess að varpa skínandi hjörtum
geislum sínum yfir fjárhús, þar sem barn var að
fæðast.
Þar skein hún og vísaði veginn á þessari nóttu
kraftaverksins mikla, og ljós hennar endurspegl-
ast um aldirnar í hjörtum alls mannkyns. En
jarðnesk augu, sem einnig blinduðust af ljóma
hennar, gátu aldrei vitað, að hin lítilmótlega gjöf
Minnsta Engilsins varð að því, sem um aldur og
ævi verður kallað:
HIN SKÍNANDI BETLEHEMSSTJARNA.

Gleðilegra jóla
og farsæls komandi árs
ÓSKUM VÉR ÖLLUM
VIÐSKI PTA VINUM VORUM.
ALÞYÐUBRAUÐGERÐIN H.F.
REYKJAVÍK

Gat ekki verið þekktur
fyrir.
Eitt harðindavorið kringum
1870 rak seglskipið Iris á land við
Siglunes og hélt Stefán Thoraren-
sen, sýslumaður Eyjafjarðarsýslu,
uppboð á strandgóssinu. Eitthvað
þótti hverfa af rekanum og komu
ýmsir málsmetandi menn að máli
við sýslumann og vildu að hann
rannsakaði þjófnaðinn, svo að
sökudólgarnir fengju makleg
málagjöld. Sýslumaður lét sér
hins vegar fátt um finnast af-
skiptasemina og svaraði þeim
hvatskeytlega:
„Hvað .takið þér mig fyrir?
Haldið þér, að ég geti verið þekkt-
ur fyrir að vera sýslumaður í
sýslu, þar sem allir vœru þjófar?“
Ekki varð af neinni rannsókn.
Blessi, blessi. Bölvuð
ósköp.
Bóndi einn bjó í þjóðbraut,
hrekklaus og nœsta trúgjarn. Ein-
hverju sinni áttu ungir og galsa-
fengnir menn, allir ríðandi, leið
um hlaðið hjá bónda, og stóð
hann í dyrum úti. Tóku þeir sig
þá saman um að ríða greitt með
nokkru millibili umhverfis bceinn
og kasta alltaf kveðja á karl. Tók
hann í fyrstu kveðju hvers og eins
með „Guð blessi þig“ og hélt, að
alltaf riði nýr gestur hjá. En sein-
ast var hann hœttur að hafa tíma
til að segja nema „Blessi, blessi,
blessi!“ Og að lokum ofbauð hon-
um mannstraumurinn, hœtti
blessunarkveðjum sínum og varð
að orði: „Bölvuð ósköp kemur af
manninum !“
Er þetta siður fyrir
sunnan?
Eitt sinn kom Sunnlendingur
norður í land og gisti þar á bœ
einum. Gömul kona dró af honum
vota sokka og sá þá, að hann hafði
sex tœr á öðrum fœti.
„Osköp er að sjá þig, maður,“
mœlti hún agndofa. „Ertu skapað-
ur svona eða er þetta siður fyrir
sunnan?“