Víðir - 09.03.1934, Blaðsíða 3

VIÐIR
Kemur út einu sinni í viku.
Ritstjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Afgreiöslumaðnr:
JÓN MAGNÚSSON
Sólvangi.
Sími 58. Pósthólf 4.
Yfirlýsing.
Út af umræðum þeim, sem urðu
á bæjarstjórnarfundi hér í bænum,
þann 23. f. m., út af meiðslum
þeim er bróðir okkar Hjálmar
Jónsson rafvirki hlaut, aðfaranótt
12. nóv. s. 1. og vegna ádeilu
ísleifs Högnasonar og tveggjaann-
ara bæjarfulltrúa á lögreglustjóra
og lögregluna vlðvfkjandi rann-
sókn út af meiðslum þessum, vilj-
um við undirritaðir lýsa því yflr,
áð ádeila þessi eða árás, er ekki
að neinu leyti runnin frá aðstand-
endum Hjálmars, né Hjálmari
sjálfum og teljum við hana með
öllu óréttmæta og álítum að lög-
reglan hafl frá byijun gert alt,
sem í hennar valdi stóð til þess
að rannsaka mál þetta og afla
npblýsinga í þvj. Og í tilefoi af
því, að þvi var haldið fram á
nefndum bæjarstjórnarfundi, af
umræddum þrem bæjarfulltrúum,
að ekkert hafi verið gert til þess
að rannsaka mál þetta, fyr en
réttaihöld þau byrjuðu, er fram
fóru í s. 1, mánuði, viljum við
taka fram, að þetta er alls ekki
rétt. Undirritaður Macthías kom
á skiifstofu bæjaifógeta um kl.
1,30 e. h. mánudaginn þann 13.
nóvember s. 1. og átti tal við
Jón Hallvarðsson, fulltrúa bæjar-
fógeta, um mál þetta og þar eð
við töldum líklegt að Hjálmar
kynni að hafa hlotið meiðsli þessi
af manna völdum, brá fulltrúinn
þegar við og fór ásamt með lög-
regluþjóni og athugaði staðhætti
þar sem Hjálmar hafði fundist og
yflrheyrði fólk það, er fyrst hafði
orðið Hjálmars vart (að því er
vitað var) og kom að honum, er
hann hafði hlotið meiðslin og
spurðist fyrir um hjá héraðslækni,
hvort mætti yfirheyra Hjálmar
sjálfan, en læknirinn taldi það alls
ekki mögulegt eða óhætt og ekki
útlit fyrir, að það mætti gera
fljótlega og bað fulltrúinn þá
læknirinn um, að komast eftir
þvi hjá Hjálmari, eftii því sem
unt væri, á hvern hátt har n hefði
hlotið meiðslin og hver væx1; vald-
ur að þeim, ef þau væi i af manna-
völdum og gorði læknirinn það,
en án árangurs, þar eð Hjálmar
tjáði lækninum, að hann vissi
ekkert um, hvernig hann hefði
hlotið meiðslin. Auk þess bað
fulltrúinn undirritaðan Matthías
um, að reyna að komast eftir
hinu sama hjá Hjálmari og að
láta lögregluna vita. um alt, er
hann eða aðrir aðstandendur
Hjálmars kynnu að veiða áskynja
í máli þessu og fylgdist lögreglan
jafnan með í öllum sögusögnum,
sem gengu um bæinn, viðvikjandi
máli þessu og aflaði eftir föngum
upplýsinga um hvað hæft kynni
að vera í þeim sögum.
Það skal tekið fram, að bæjar-
fógetafulltrúinn gerði ráð fyrir
því við undirritaðan Matt.hías í
byijun, að rannsókn út af um-
ræddum meiðslum Hjálmars yrði
utam éttarrannsókn, á meðau ver-
ið væri að reyna, að fá einhverjar
sannanir gegn þeim er kynni að
hafa valdið meiðslunum og hefir
fulllminn tjáð okkur, að hann hafl
talið það líklegra til árangurs,
einkum vegna þess að sá er kynni
að vera sekur mundi frekar á
einhvern hátt Ijóst.a upp um sig,
ef eigi væri unnið að málinu á
Eberandi hátt,
Pað skal og tekið fram, að
undirritaður Yilhjálmur, sem var
á fundi rafmagsnefndar þann 1.
f. m., er Isleifur Högnason bæjar-
fulltrúi, bar fram tillögu um að
bæjarstjórn krefðiat þess, að rann-
sókn yrði hafin í máli þessu,
lét þess getið á fundinum, að
málið hefði verið tekið til rann-
sóknar.
Yfirlýsing þessi, óskum við að
verði birtí næsta tölublaði „Víðis".
Vestmannaeyjum 2. mars 1934.
Mattliías Jónsson.
Vilhjálmur Jónsson.
Vitar
og sjómerki.
Nýkomin er út Skrá yflr vita
og sjómerki á íslandi, samin af
vitamálastjóra.
í bók þessari, þótt eigi sé hún
stór, er mikill fróðleikur, og nauð-
synleg hverjum sjófaranda í lengri
eða skemmri ferðir með fram
ströndum landsins.
Það er ekki nóg að líta á þessa
bók, eða lesa einu sinni. Sjó-
menn þurfa að kynna sér hana.
Þar er nákvæm lýsing á öllum
vitum og leiðarmerkjum kringum
alt landið.
Á siglingu með fram ströndum
landsins, er ekki nóg að sjá vit-
ann, maður þarf líka að þekkja
hann. Og þar sem ekki er víst
að allir séu svo minnisgóðir að
muna á svips:undu hvernig þrssi
eða hinn vitiim blossar eða leiftr-
ar, þá er vissara að hafa þessa
bók með í ferðinni.
Einnig hefir vitamálastjóri sam-
ið nokkrar Leiðréttingar og urn-
bætur við Leiðsögubók fyrir fs-
lenska sjómenn. Það lit.Ia kver er
líka nauðsynlegt hveijum siófeiða-
manni.
Börnin
á bryggjunum.
Fyrir skömmu voru nokkrir
smádrengir að leikum út i bát-
um er láu við Bæjarbryggjuna.
Heyrir þá maður, sem er að
vinna í einum bátnum, neyðar-
óp frá drengjunum: „Einn datt
í sjóinn". Brá maðurinn þegar
stax við og gat með naumind-
um náð drengnum með því að
grípa í hár hans, enda aðstaðan
slæm, þvi drengurinn féll niður
á milli tveggja vélbáta.
Hér er svo alvarleg hætta á
ferðum, að strangar gætur þarf
að hafa á því, að smádrengir
séu ekki að leikum niður á
bryggjum né úti í bátum.
En hverjir eiga að hafa þessa
gæslu á hendi? Fyrst og fremst
lögreglan, og bvo á hver ein-
asti fullorðinn maður að gera
það að skyldu sinni að reka
þessa smádrengi upp úr bátun-
um. — Bæjarfógetinn ætti að
gefa út skipun, sem bannar börn-
um innan ákveðins aldurs, alla
umferð utn bryggjurnar nema í
fylgd með fullorðnum.
Þá vil eg einnig benda á,
hvort ekki væri nauðsynlegt að
hafa eftirlit með fleytum þeim,
er drengirnir nota, þegar þeir
eru að veiða upp úr sjónum
öska þá, er falla þegar fleygt er
upp á bryggjurnar. Mér sýnást
þessar fleytur þau maundráps-
horn, að ekki sé rétt að láta
það afskiftalaust, þvi „það er
of seint að byrgja brunninn,
þegar barnið er dottið ofan í“.
V. S.
Molar.
Á fundum bæjarstjörnar.
Á fundum þeim, sem hin nýja
bæjaistjóru hefir haldið, þessar fáu
vikur, sem hún heflr starfað, er
álitið að meira hafl verið talað en
hin fyrverandi bæjarstjórn talaði
á heilu ári. Ef einhver skyldi
haida að meira hafi verið unnið
nú en áður, á sama tíma, þá er
það misskilningur. Peir, sem fund-
ina lengja með allskonar málæði
eru starfsmenn eigi miklir og
síst líklegir til nytsemdar verka.
Það er líka aldagðmul reynsla að
athafnamaðurinn hugsar fleira en
hann talar, en væskilmennið lætur
„móðann mása" alveg hugsunar-
laust. Petta sannast aþreifanlega
á kommúnistunum i bæjarstjórn-
inni, sem altaf þuifa að tala, allir
í röð, að þvi er viiðist bara til
að teygja tímann og tefja málin,
vitandi það að meiri hlutinn lætur
alt bull þeirra eins og vind um
eyrun þjóta. Það er eins og slíkir
menn eigi ekki mjög annríkt við
önnur störf.
Atkngun ferðamannslns.
Ferðamenn tveir komu inn á
hinn mikla bæjaist.jórnarfund, sem
hér var haldinn á dögunum og
stóð í þrjá daga.
Þeir stóðu þar góða stund, en
ekki sátu, því sæti voru öll upp
tekin.
Þegar þeir loks komust út,
segir annar við hinn, — hann
var ókunnugur liér, hinn þekti
nokkuð til manna og málefna. •—
„Mér fanst eins og þesslr miklu
ræðumenn væru að tala á kjós-
endafundi, svona rétt fyrir-kosning-
ar, en ekki við samverkamenn
8Ína í bæjarstjórn. Og svo fanst
mér áheyrendur fiestir alt öðru-
vísi en ég hafði hngsað mér Vest-
mannaeyinga, — mér fanst at-
hafnasvipinn alveg vanta."
„Glögt er gests augað," svarar
sá, sem kunnugur var, „þarna
hefir þú séð rétt, þeir eru altaf
að biðla til fólksins um fylgi við
sig, og nota nú bæjarstjörnar-
fundina í þágu hinnar kommúnist-
isku útbreiðslustarfsemi sinnar.
það var aðalerindi þeirra í bæjar-
stjórn.
Um áheyrendurna er það að
segja, að þeir eru flestir hið svo
kallaða „fríða lið,“ fylgifiskar
ísleifs & Co. Þeir eru á hveijum
fundi instu koppar í búri, og láta
hrifningu sína í Ijós, þegar ósanu-
indi og blekkingar foringjanna
keyra úr hófi fram.
Slík hjörð á ekkert skilt við at-
hafnamenn Eyjanna."
Harðleikni.
Ástarsaga.
Framh.
Framhald sögu þessarar hefir
dregist nokkuð lengi, af ástæðum,
sem óþarft er að greina. Hún end-
aði síðast á því er Alla, eftir full-
næging dómsins 1 pantaleiknum,
stökk í reiði, sokkaleistunum á upp
í bíl sinn, en kom honum ekki í
gang. —
Hann vill ekki af stað. Eitt-
hvað hlýtur að vera að. Þig vantar
kannske bensín?
— Bensínið er nægilegt.
Alex vissi að það vantaði bens-
ín, en hann var svo hygginn að
þegja yfir því.
— Það er víst eins gott fyrir
okkur að fara inn aftur, sagði
hann stillilega. Alla hentist þá út
úr bilnum og stökk upp í hans
bil, seni stóð þar rétt hjá. Hún
var komin niður að járnhliðinu
þegar hún snéri sér við og gretti
sig framan í hann. Hann brosti
ánægjulega. Þetta yfirsteig allar
vonir hans.
Sköinmu síðar kom hann aftur
inn i dagstofuna.
Allir kölluðu til hans :
Hvar er Alla?