Víðir - 05.01.1935, Blaðsíða 2

.----» .......................... ■■ ...
Rangæingamót
i Yestmannaeyjum 17. nóv. 1934.
Þú, Rangárþing fagra með fosBanna uið
og fljótið hið breiða og etanga,
við heyrum í anda þann æsandi klið,
sem ómar um bygðina langa,
er haföldur stórvaxnar hamast við sand
og háreistar falla er nema þær land.
Við minnumst þín frægasta fornsagnaláð,
þú, feðranna bygð, sem við unnum,
Við raunum þig blikandi blómknöppum stráð,
í blómgandi hlíðum og runnum.
Frá árdegi lífsina við elskum þig heitt
og aldrei þér gleymum, því verður ei breytt.
Er vorgeislinn lék sér um lautu og hól
og ljómaði um fjallanna bungur,
það fanst okkur börnum eins fagurt og jól,
þá fagnaði hugurinn ungur.
Já, bernskan er fundvís á birtu og yl
og björtustu geislanna leitar hún til.
Við óskum þér hagsældar blómlega bygð,
sem brosir við dætrum og sonum,
er áður þú fæddir og eyðandi hrygð
þú auðgaðir glæstustu vonum.
Svo lengi að bárurnar brotna víð strönd,
þér búsældir aukist og fríkki þín lönd.
Hallfreður.
að hegna stórafbrotamönnum með
fangahússvist, en þó eru sum af-
brot manna þess eðlis að oft
mundl réttara og ég vil segja
praktískara að léttilega væri á
þeim tekið.
Dæmin sýna og hafa jafnan
sýnt, að ýmsir, jafnvel góðir menn
hafa sjálfrátt, eða mér liggur við
að segja ósjálfrátt, orðið fyrir því
óláni að gerast brotlegir við hegn-
ingarlögin. Þeim, sem þannig er
ástatt fyrir ber að vægja, enda er
það ef tilvill stundum gert. Með-
vitund slikra manna minnir þá sí
og æ á hvað þeir hafi gertoghve
mikinn hnekki þeir hafa beðið í
áliti samborgaranna, að það eitt
útaffyrir sig mundi sumum næg
refsing, þött þeir ekki fái „tukt-
hnsmerkið" í viðbfit. En því mið-
ur á þetta ekki við alla, allra
síst þá er eins og leita séi hröss
i því að gera sem mest. ilt af sér.
Slikir menn eru vitanlega pest í
þjóðfélaginu og mun þvi í flestum
tflfellum létt,, að hegna þeim með
fangahússvist. En slíkir menn og
þvilikir eiu enn ekki svo margir,
að það þurfi að fjölga fangahúsun-
eða stækka þau þelrra vegna.
Jónas frá Hriflu fór að dæmi
Albeitis hins danska. Hann jók
husiúmið fyrir fanga og skrifaði
margar framsóknargreinar um
þessa mestu þjóðarnauðsyn fanga-
húsin. Hann gerði og mifeið til
þess að fá andstæðingana í þessar
byggingar svo að þær urðu of
litlar vegna þess að vinirnir og
samverkamennirnir áttu engu síð-
ur leið í þessi „virðulegu" hús en
andstæðingárnir.
Þannig fer stundum öðruvísi en
ætlað er.
Það mun talið sjálfsagt að þessi
hús séu til og verða þau þá að
vera holi og rúmgóð. En þó það
sé gott að eiga þessar stofnanir,
þá væri þó hitt betra, að sem
sjaldnast þyifli að nota þær og að
þar væru aldréi notaðar nema
fyrir óbótamenn, en þeir eru ekki,
enn sem komið er, mjög margir
rétt á litið.
Ef menn eínhverntíma á kom-
andi öldum læra að gæta þess, að
virða sjálfa sig svo mikils, að þeir
ekki geri það, sem þeim þykir
Ijótt hjá öðrum eða það, sem þeir
ekki vilja láta gera við sjálfa sig,
þá fækkar þeim, sem „tukthúsin*
skipa, enda er þess þöif. Ég held
það veiði aldrei keppikefli fyrir
þessa fámennu þjóð, að eiga sem
flesta „tukthúsgengna* heldur þvert
á móti. Og til þess að korna í
veg fyrir það, þa’f hugsunarháttur
KAUPIÐ VÍÐI
manna að breytast, og að þvi ættu
leiðtogarnir að vinna og allir góð-
ir menn.
Það er þjóðarnauðsyn.
G. Ó.
Er það satt?
Frá Reykjavík hefir borist hing-
að saga sú, að lögreglustjóri okk-
ar Eyjabúa hafi beðið landstjórnina
að lána hingað, snöggva ferð, eitt
varðskipið, til að flytja héðan til
Reykjavíkur 100 — eitt hundrað —
stykki sökudólga. Jafnframt er
þe8s getið, að beðið hafi verið um
pláss fyrir þá á Letigarðinum.
Sakir þær, sem um er að ræða
eru víst langflsBtar ögreiddar sektir
fyrir brot á Fiskiveiðasamþyktinni,
og svo nokkrar sektir fyrir fylliri.
Það er ekki líklegt að pláss sé
til handa öllum þessum hóp í einu>
þó að ríkisstjórnin verði svo greið-
vikin að lána skipið.
Hvort hinir seku eiga að vera
á hinum kunna Letigarði, í eina-
konar jólafrii, eða úttektinni v*rð-
ur frestað t.il vertíðar, minnist
fréttin ekki á.
Hið fyrra virðist nokkuð ömur-
legt, en hið síðara gæti orðið
kostnaðarsamtfyrir hlutaðeigendur.
Sé þetta satt, og hvenær sem
það skeður, þá verður það ekki
öfríður hópur sem stígur á land í
Rvik, á leið til LetigarðsinB.
öaðgætni -
kæruleysi.
Það var þann 22. april s.l,
að Finnbogi Finnbogason for-
maður á v.b. „Veiga“ sigldi 1
kaf v.b. „Brimil og olli drukn-
un James White Halldórssonar.
Það var í ekki verra veðri, en
að „trillubátar" voru að korna
af sjó, og v.b. „Brimill" gat
farið i kringum klettinn. öll
ljós voru á báðum bátunum,
svigrúm nægilegt, svovartverð-
ur hér um öðru kent en óað-
gætni og kæruleysi. Ekkert
virðist hafa verið gerí til að
afetýra árekstri, ekki einu sinni
hægt á vél m.b. „Veigu“, er
áreksturinn varð. Að vísu er
talíð upplýst að F. F. hafi eitt-
hvað leitað eftir slysíð, en
hversu langur tími fór í það,
er ókunnugt, a. m. k. var það
ekki langur tími. — V.b' Her-
jólfur“ var í kjölfari „Veigu*.
Hafa hásetar þar og formaður
bátsins „Herjólfur* boriö fyrir
rétti, að þeir hafi séð mann í
sjónum, heyrt köll (ueyðarköll),
Kemur út einu sinni í viku.
Ritstjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Afgreiðslumaður:
JÓN MAGNÚSSON
Sólvangi.
Sími 58. Pósthólf 4.
en ekkert getað gert til þess
að reyna að bjarga þeim nauð-
stadda, vegna þess að „Herjólf-
ur“ var svo hlaðinn flski! I
Hefir nokkurntima annað eins
heyrst. Formenn hlaða svo báta
sína, að ekki er unt að bjarga
manni, falli hann fyrir borð.
Er slíkum mönnum trúandi fyr-
ir mannslífum?
Það er harla óliklegt að bát-
ur þessi, hafi verið svo hlað-
inn, að hætta stafaði af þótt
hann hefði hægt á vélinni, eða
»bakkað«, til þess að reyna ná
manninum. Einnig hefði verið
hægt að riðja fiski af þilfarinu.
Þetta er a. m. k. álit þeirra er
vit hafa á. En — ætli hér
hafi ekki einnig ráðið hið.al-
þekta kæruleyBi margra for-
manna hér?
Daginn eftir slysið fór svo
F. F. aftur til fiskjar, eins og
ekkert hefði í skorist. Þetta alt
er fáheyrt og mundu fáir trúa,
en sannleikur er það samt.
Hér er um svo mikilvægt at-
riði að ræða, að skömm er ef
ekki varður athugað frekar en
gert hefir verið, þegar líka er
litið á um leið hversu mörgum
mannslifum James sál. White,
var búinn að bjarga um dag-
ana, og hversu margan greiða
hann var búinn að gera sjó-
raönniim hér.
Halldór Halldórsson.
R&furmgn
verður Islendingi
að bana.
Sunnudaginn hirin 15. júlí síðastl.
vildi að sorglega slys til í verk-
smiðjubænum Ocean Falls í BritiRh
Columbia, að Eilendur Erlendsson
rafyrkjumaður, varð fyrir bruna
af völdum rafurmagns, er hann
var að vinna í oikuveri bæjarins.
Hafði hann opnað skiftilás á afl-
síma er honum hafði verið tilkynt
að orkuneyslu hefði verið létt af,
en af því svo hafði ekki verið,
skaut þegar út rafloga svo sterk-
um, að hann brann all mikið á
höndum og andliti. En hér var
enginn timi til umsviía. Orkuverið