Víðir - 04.09.1937, Blaðsíða 2

$
7Hð£r .
kemur lít vikulega.
Ritstjóri:
MAGNÚS JÓNSSON
Sími 58. Pósthólf 4
Afgreiðslumaður:
BJÖRN GUÐMUNDSSON
Faxastíg 18.
Hélt hann til hjá manni sem
Hárekur hét. Hárekur vildi
neyta húsbóndaréttar síns og
ætlaði að neyða Brand til að
drekka til móts við sig, en
Brandur neitaði: „liefi ek vit
eigi of mikið, þótt ek drekki
þat eigi frá mér, sem ek hefi
áður; muntu ok þurfa vit þitt
alt, at því er mér líst á þigu.
Hárekur spottaði Brand, en
Brandur launaði honum spottið
á þann veg, að hann „keyrði
öxi í höfuð honum okváhann“.
Vöðu-Brandur varð nytjamaður
og mundi vel það, sem honum
var drengilega gert.
Ég vil óska þess, að þegar
„óvitinn“ fullorðni ætlar sér að
neyða ungmennið saklausa til
að neyta fyrsta ^taupsins, að því
þá detti þessi fallegu orð Vöðu-
Brands í liug og hrindi öllu frá
sér,‘óvitanum ogbikarnum. Væru
menn meira gæddir viljaþreki
og einbeitni Vöðu-Brands en
menn eru, þá myndi alþjóð
minni raun að böli vínnautnar-
innar.
V 1 Ð I K
Og við, hinir bindindissinn-
uðu menn, ættum að taka upp
öxi Brands og keyra hana upp
að skalla — ekki í höfuð vín-
neytandanna, því mannvig vilj-
um við ekki — heldur í hinn
ramma haus ófreskju þeirrar,
sem Alþingi og ríkisstjórn hafa
sett til höfuðs sóma íslands og
velferð. Gæturn við unnið þann
óheillavætt að fullu, þá væri
allra þeirra hefnt sem fyrir hon-
um hafa fallið.
B, J.
asta Alþingi. Og utan þings létu
Kommarnir „móðann mása“
þeim til stuðnings.
Þetta munu sjómenn og síld-
arútveg8menn lengi muna, því
þeir hagnast vel á því í sumar
að auðna landsins og athafna-
orka eigenda Kveldúlfs bar sig-
ur úr býtum, og kom verk-
smiðjunni upp í tæka tíð.
Einstaklingsframtakið lengi
lifi.
------0»C*mS<---

Jaimalæti".
Það er sagt að einhver
vesældarlegur kommúnisti, sem
þykist heita Keli, segi í Degin-
um þeirra, að andstæðingar nú-
verandi stjórnarflokka hafi frá
öndverðu barist á móti nýjung-
um í sjávarútvegsmálum.
Kommúnistar, sem allra
manna minst þekkja til atvinnu-
málanna, vita því ekki, að and-
stæðiagar núverandi stjórnar-
valda og komma ekki síður, eru
upphafsmenn þeirra atvinnu-
greina, sem manntetrið nefnir
og eignar hinum rauðu.
Til þess að þakka Kommum
og Krötum afkomu síldarútvegs-
ins í sumar, þarf meiraeumeð-
al heimsku. Það er alkunna að
höfðingjar Krata börðust eftir
megni á móti byggingu nýrrar
verksmiðju á Hjalteyri, þegar
það mál var til umræðu á síð-
Síldveiðin.
Afli Vestmannaeyjabátanna
var s. 1. laugardag, samkvæmt
skýrslu Fiskifélagsins sem hér
segir:
Salt bræðslu
tn.
Ágústa 1048
Garðar 581
Gotta 1868
Leó 1258
Skúli Pógeti 1806
Þorgeir Goði 645
Dr. & Veiga 1646
Erl. I. & Erl. II- 2004
Ereyja&Hilm. 1627
Herj. & H. lóðs 1916
Lagarf. & Frigg 1241
Ófeig. & Oðinn 1848
mál
4921
8702
3268
3747
4495
5456
4303
8797
5340
3078
6170
4451
Bræðslusíld var þann 28. f.
m. orðin nær helmingi meiri en
á sama tíma i fyrra. Söltun um
190 þús. tunnur.
AUGLÝSIÐ I VÍÐI
Reknefasííd
er nú allmikil í Faxaflóa og
hafa nokkrir Akranesbátar feng-
ið góðan afla. En langt er síld-
in sótt, um 60 mílur suðvestur
af Skaga.
LínuVeíðarí sekkar.
Síldveiðiskipið „Drangey,, frá
Akureyri sökk 28 f. m. skamt
undan Raufarhöfn.
Skipshöfnin bjargaðist á nóta-
bátunum til Raufarhafnar. Mik-
ið var af síld í skipinu, og ó-
stöðvandi leki hafði komið að
þvi. Skipið var tréskip 23 ára
gamalt.
Sundafrek.
Þess er getið í Mbl. að sund-
kappinn Pétur Eiríksson hafi á
Þjóðhátíð Vestmannaeyja synt
hið lengsta sund sem synt hafi
verið við Vestmannaeyjar. Þetta
er ekki allskostar rétt. Fyrir
mörgum árum synti Ólafur sál.
Ólafsson frá Reyni hér, innan
úr Botni og út að Klettsnefi.
Er þaö drjúgum spöl lengra
en úr Klettshelli og utast í Læk-
inn. Þó að munur sé á vegar-
lengdinni, er aðalleiðin hin sama.
Veðríð
hér þessa viku hefir verið á-
framhaldandi óþurkur og oft
mikil rigningi Margir spáðu því
að breyta myndi veðurlagi með
höfuðdeginum, þ. e. a. s. um
síðustu heigi, en ðvo varð ekki.
Aðrir spá breytinguhni um
komandi helgi. Hver veit nema
þeir verði sannspárri.
Fiskveikr
i Vestmannaeyjum fyrír og eftír
síðustti aldamót.
Helgi S. Scheving stud. jur. ritaði.
Framh.
verk fyrir þá. Matvæli (kjöt og garðávöxt)
fluttu þeir með sér, en mest notuðu þeir
fisk (soðningu) til matar sem Eyjamenn.
Allan þann fisk, er þeir veiddu lögðu
þeir inn «pp úr sjónum til kaupmanna,
sem létu verka hann.
Það var nefnt að draga út, að fara
fyrsta ióðurinn. Flestir drógu út á Kynd-
ilmessu, því bæði var það æfagömul venja
og svo höfðu formenn ótrú á þvi, að
draga út á öðrum dögum.
Formaður fór að heiman frá sér um
kl, 2 á nóttunni til þess að kalla háseta
sína til skips. Hann varð að fara svo
snemma, því hásetarnir áttu oft heima
á víð og dreif um eyjuna. Um kl. 3 voru
allar skipshafnirnar mættar niður í Hróf-
unum við skipin. Þær voru misjafnlega
fjölmennar og fór það mikið eftir stærð
skipanna. Venjulega voru 18—20 menn
á áttæringum, en 20—21 á teinæringum
og nokkru fleiri á tólfæringum, sem
gerðir voru út í Vestinannaeyjum á fyrri
tímum. Flestir voru fullgildir hásetar,
sem fengu heilan hlut í.kaup. En á hverju
skipi voru nokkrir unglingar, sem fengu
helminginn af því, sem þeir drógu á sín
færi. Þeir voru nefndir hálfdrættingar.
Byrjuðu flestir að sækja sjó sein hálf-
drættingar. Um aldamótin var það einnig
nokkuð algengt, að menn réri einn og
einn róður á sama skipinu. Báðu þeir for-
menn að lofa sér að fljóta með, einn og
einn róður. Formönnum hefir efalaut ver-
✓ '
ið illa við að leyfa þetta, eu oftast gerðu
þeir það, er bágstaddir menn áttu í hlut.
Er menn voru komnir í naust, var
tekið að sjóklæðast, farið í stakka, bræk-
ur og sjóskó. Síðan voru skipin sett nið-
ur úr Hrófunum og róið yfir Botninn og
inn undir Löngunef. Langa er allmikill
sandur neðan undir Heimakletti og var
þar kirkja og kirkjugarður til forpa. Giss-
ur hvíti byggði þar Hörgaeyrarkirkju, þá
þriðju á íslandi. Er skipin voru komin
undir Löngunef, en þar slútir IJeimaklett-
ur fram yfir sig, létu formenn hafa uppi
árar. 3vo tók skipshöfnin ofan ejóhatta
sína og formenn lásu upp sjóferðabæn við
ljós, sem tendrað var á lukt. Báðu þeir
drottinn um að halda líknarhendi sinni
yfir þessari sjóferð og öllum öðrum. Síð-
an sögðu þeir hásetum sínura, að setjast
undir árar og róa út á miðin í drottins
nafni. í hvert skipti, sem farið var á sjó
var lesin bæn En elcki var farið undir
Löngunef, nema á útdráttardaginn. Er
skipin voru komin á flot, lásu formenn
bænina og lilýddu allir berhöfðaðir. Síðan
settust hásetar undir árar og héldu út á
miðin.
Á vetrarvertíð var aðallega róið út
í Landeyjasjó eða austur í Eyjafjallasjó
og var þaé nefnt að róa undir Sand og
austur í Fjallasjó.
Voru fl8kimið þar góð og fiskaðist oft mest
sem grynnstu vatni. Algengt var líka að
á róa suður fyrir Eyjar og setjast undir
færi milli Stórhöfða og úteyja (Suðureyjar
og Álseyjar), Einnig voru ágæt fiskimið
innan við Austureyjar (Elliðaey og Bjarn-
arey). Voru formenn mjög misjafnir að
velja fiskimiðin, því fiskurinn er oftast á
líku svæði, hraunum eðá grunnum. Af
þessum stöðum voru tekin mið til þess að
ætíð væri hægt að finna þau. Mið voru
þannig tekin, að tveir fjallshnúkar voru
látnin bera í aðra tvo. Eitt dæmi mætti
nefna til þess að sýna hvernig komist var