Víðir - 09.03.1946, Blaðsíða 2

2
VÍÐIR
kemur út vikulega.
Ritstjóri:
EINAR SIGURÐSSON
Sími 11 & 190. — Pósthólf 3
Prentsmiðjan Eyrún h.f.
Gegn befri vitund
Fyrir kosningar reyndu and-
stæðingar Sjálfstæðisflokksins að
blekkja almenning hér sem mest
þeir gátu, og héldu því meðal
annars fram, að fjárhagur bæjar-
sjóðs væri slæmur.
Á þetta var litið eins og hvern
annan kosningaáróður, og að
minnsta kosti, að bæjarfulltrú-
arnir, sem kunnugir voru þess-
um málum, mæltu gegn betri
vitund, þegar þeir héldu slíku
fram, því að þrem dögum fyrir
kosningar samþykktu þessir sömu
bæjarfulltrúar reikninga bæjar-
sjóðs fyrir árið 1944.
Og hvað sýna svo þessir síð-
ustu fullgerðu reikningar?
Tneggjd milljón króna skuld-
lausa eign bœjarsjóðs. Bæjarsjóð-
ur bætti svo hag sinn verulega á
síðasta ári, það vita þessir full-
trúar líka mæta vel, svo mikil
gögn liafa þeir í höndunum, þó
að reikningunum fyrir árið 1945
sé ekki lokið enn.
Á sama tíma var, samkvæmt
síðustu reikningum sem tilbún-
ir eru, skuldlaus eign hafnar-
sjóðs einnig tvær milljónir kr. —
Hafnarsjóður hefur einnig stór-
bætt hag sinn á árinu sem leið.
Það var því furðulegt, þegar mál-
efnasamningur „flatsængurinn-
ar“ kvað svo á, að „fjárhag bæj-
arins skyldi komið á réttan kjöl“.
Vissulega veitir kommúnistum
ekki af eyðufylli í hinn snubb-
ótta málefnasamning, þar sem að
eins eitt sjónarmið hefur verið
ráðandi: Nógu loðinn.
Dylja þurfti svikin á kosninga-
loforðunum, því að ekki er
minnzt á í honum, að næsta kjör-
tímabil eigi að snerta á bygg-
ingu elliheimilis, né nýs sjúkra-
húss, svo að aðeins sé minnzt á
tvö af loforðunum, sem not-
uð voru fyrir kosningar til að
svíkja sér út atkvæði með.
Almennirigur er svo vel kunn-
ur fjárhag kaupstaðarins og fram
kvæmdum síðasta kjörtímabil,
að blekkinga- og ósannindavað-
all Eyjablaðsins er hverjum ein-
asta manni augljós, enda tala
staðreyndir bæjarreikninganna
sínu máli. En betur færi, að Eyja
blaðið þyrfti ekki áður en líkur
Magnús
Framhald af 1. síðu.
hann nokkru stærri en „Pipp“
hafði verið. Með „Herjólf“ var
Magnús til vertíðarloka 1932, en
þá hætti hann að mestu sjósókn,
57 ára gamall.
Tveimur árum eftir að þau
hjón fluttu hingað missti Magn-
ús Hildi, konu sína. Þau höfðu
eignazt 11 börn, en 4 þeirra voru
dáin, og nú stóð Magnús einn
uppi með allan barnahópinn, sjö
að tölu, og öll eða flest innan
fermingaraldurs.
Nú hvíldi uppeldi barnaltóps-
ins á honum einum, en hann
lét ekki hugfallast, og ætla ég,
að engir hafi séð honum bregða.
Stillingin og þrekið höfðu yfir-
höndina, eins og jafnan fyrr og
síðar hjá þessum manni.
Börnin voru öll góðum gáf-
um gædd og mönnuðust vel,
bæði í skólum og undir hand-
leiðslu föðurins, og hefur Ólafur
Hvanndal í áðurnefndu Morg-
unblaði greint nöfn þeirraö, sem
enn eru á lífi, og stöðu þein-a
hvers fyrir sig. Ég greini það þar
af leiðandi ekki nánar hér.
Árið 1920 byggði Magnús, eða
öllu heldur lét byggja fyrir sig,
og fjölskyldu sína, stórt og mynd-
arlegt íbúðarhús, er hann nefndi
„Sólvang", og var hann' upp frá
því við húsið kenndur, og nefnd-
ur Magnús á Sólvangi.
Þetta var viðkunnanlegt kenn-
ingarnafn og vel viðeigandi. Þó
að Magnús yrði, eins og svo
margir aðrir, að kenna á skugga-
hliðum lífsins, þá held ég að yf-
irburðir hans, hin frábæra still-
ing hans og þrek, á hverju sem
gekk, samfara miklum gáfum og
óskiptu áliti samborgaranna og
annara, er honum kynntust, hafi
rétt álitið, sett hann sólarmegin
alla ævi.
Eins og áður er sagt, Magnúsi
var fleira lagið en sjósóknin. —
Manni virtist, að eiginlega léki
allt í höndum honurn. Hann
var prýðilega hagmæltur og orti
meðal annars tækifæriskvæði, þeg
ar svo bar undir. En hann fór
fremur dult með þetta, lét lítið
yfir sér í þessu eins og öðru, og
orti jafnan, eða sem oftast, undir
dulnefninu „Hallfreðr".
á öllu sínu að halda — ósann-
indunum líka — til að verja fjár-
málastjórn núverandi meirihluta
bæjarstjórnar.
Sjálfstæðismönnum er það
vissulega ekki á móti skapi, að
fá tækifæri til þess að ræða á-
fram fjárhag kaupstaðarins og af
komu síðasta kjörtímabils', og
verður það gert á næstunni.
Jónsson
Sennilegt þykir mér, að eftir
hann liggi í handritum talsvert
af kvæðum, sem enginn hefur,
fram að andláti hans haft aðgang
að, og ætla ég, að það sé þess
fyllilega vert, að því sé gaumur
gefinn nú, þegar hann er dáinn.
Þess má enn geta, að Ólafur,
sonur Magnúsar, gekk mennta-
veginn svonefnda, og varð stúd-
ent og stundaði nám í læknis-
fræði við háskóla landsins í nokk
ur ár. En heilsan bilaði, og allt
var gert til þess, sem hægt var,
að rétta heilsuna við aftur á Víf-
ilstaðahæli. En það gekk ekki
eftir óskum, og Ólafur varð að
leita heim aftur, og bíða þess,
er verða vildi.
En til þess þó að sitja ekki
auðum höndum, í hinni þögulu
baráttu við veikindin, stofnaði
hann, árið 1928, blaðið „Víðir",
og þótti mönnum, að honum fær-
ist ritstjórn þess einkar vel úr
hendi, enda ekki við öðru að
búast hjá þessum gáfaða manni.
Mér hefur borizt fjöldinn all-
ur af bréfum, og þakka ég hér-
með fyrir. — Rúmsins vegna er
ekki hægt, eins og er, að birta
nema dálítinn hluta af þeim. —
Bréfin eru um hin ólíklegustu
efni. — Fjórar ungar blómarósir
skrifa mér og finnst þær órétti
beittar. — Ég gef þeim hérmeð
orðið:
„Kæri Skeggi.
Við kvenfólkið höfum alla tíð
verið órétti beitt. En nú langar
okkur til að koma með smá nýj-
ung í „kvenréttindamálunum“.
Það sem við erum að hugsa um
að þessu sinni, er smá gaman-
söm breyting í skemmtanalífi hér
í bæ. Okkur finnst órétt, að við
skulum alltaf vera skyldugar til
að dansa við hvaða ,,delerant“
sem þóknast að bjóða okkur í
dans, og svo mega sumar stúlkur
velgja bekkina öll böll. (Samt
sem áður erum við ekki einar af
þeim). Viltu nú ekki, kæri
Skeggi, koma því á framfæri við
rétta aðilja, að dömurnar fái að
bjóða herrunum, sem þær hafa
augastað á, í dans, með öðrum
orðum, hafa „dömufrí,, annað
hvort kvöld sem kaffihús er hald-
ið. Við heimtum jafnræði. Svo er
það eitt enn. Það tíðkast. í öllum
bæjum, nema Vestmannaeyjum,
En veikindin hertu að og Ól-
afur andaðist á vetiarvertíðinni
1930. Þá kom það fram, cr mönn
um hafði ekki áður til hugar
komið: Magnús, faðir Ólafs, tók
merkið upp og hélt blaðinu á-
fram, jafnframt því að hann sótti
• sjóinn, að því er mér virtist, með
auknu afli.
Þessi vertíð, 1930, var sú allra
mesta aflavertíð, sem hér hefur
enn þekkzt, og gæftir óvenjulega
góðar. En sjófcóknin tafði ekki
útkomu blaðsins.
Ég hafði orð á því við hinn
nýja ritstjóra blaðsins, skömmu
eftir að hann tók útgáfu þess í
sínar hendur, hvernig hann
kæmi þessu af núna á vertíðinni,
þegar alltaf væri rórð dag eftir
dag.
„Það er ekkert", sagði Magn-
ús, og lét hann eiginlega þar við
sitja, enda krafði ég hann ekki
fleiri sagna um það. Ég vissi, að
hann var allflesta. daga á sjón-
um frá óttu og til sólseturs, eða
kannske lengur, og að hann hlaut
því að vinna að blaðinu eftir að
Framhald á 3. síðu.
að það sé haft smáhlé á eftir
hverja þrjá dansa. Svo gæti þessi
svokallaða hljómsveit þolað það,
þótt hún yrði svolítið endurbætt,
því að hún er blátt áfram til
skamnrar. Nú ætlum við að sjá,
hversu þú ert mikils megnugur.
*
Jæja, stúlkur mínar, ég er nú
lítils megnugur, en þó kann ég
eitt ráð við því að losna við að
dansa við „delerantana" og það
er blátt áfram að neita um dans-
inn. Það er óvinsælt en óbrigð-
ult. Að öðru leyti vísa ég þessu
bréfi ykkar til réttra aðilja,
þeirra, sem einkum standa hér
fyrir dansleikjum. Þó er eitt,
sem um getur í bréfi ykkar, sem
gaman væri að komá að seinna,
og það er hljómsveitin, sem okk-
ur hefur verið boðið upp á að
undanförnu.
*
Þá er að lokum, þetta: Haldið
áfram að skrifa mér, og ég reyni
að birta það sem liægt er. Hins
vegar er ékki hægt að taka til
birtingar bréf, sem mér berast og
eru algjörlega nafnlaus. Þið get-
ið skrifað undir dulnefni í blað-
ið, en sá sem þetta ritar, verður
að fá að vita um höfundinn. —
Auðkennið bréfin „SKEGGI“,_
„Víðir“, og látið þau í {DÓstkass-
ann.
Skeggi skrifar:
Urn daginn og veginn
f