Dagblað - 07.01.1926, Blaðsíða 1
EFLING sjávarútvegsius er það
atriði í atvinnumálum okk-
ar, sem vonir flestra eru
tengdar við. Er það eðlileg af-
leiðing þess að nú er svo kom-
ið, að afkoma meiri hluta þjóð-
arinnar er komin undir aflafeng
fiskiskipanna. Er það bæði vegna
þeirrar atvinnu, sem bundin er
við útveginn, og einnig þeirra
stórtekna, sem hann gefur í
ríkissjóð. Má því segja, að þjóð-
arnauðsyn sé á, að sérstakrar
varúðar sé gætt í öllu sem mið-
ar til eflingar útveginum svo
trygging verði fyrir öryggi bans
til frambúðar, a. m. k. í þeim
atriðum, sem bægt er að ráða við.
Mörgum finst að þessarar
sjálfsögðu varúðar hafi ekki
verið gætt sem skyldi, en leflt
um of á tvær hættur við aukn-
ingu fiskiflotans. Telja margir
sem mesta sérþekkingu hafa á
þessu sviði, að vöxtur útgerð-
arinnar hafi verið of ör og ef
sama heldur áfram sé um of-
vöxt að ræða og því hætt við
að afturkastið komi áður en
varir og myndi slíkt hafa al-
varlegri afleiðingar í för með
sér heldur en við getum gert
okkur grein fyrir, meðan upp-
gripavonirnar og útþenzluvíman
altekur hugi flestra.
Óneitanlega hafa þeir menn
mikið til sins máls, sem efast
um ótakmarkaðan veiðifeng um
ófyrirsjáanlega langa framtíð, en
vilja hinsvegargæta allrar varúð-
ar og öryggis og hindra það, »að
hoginn verði spentur of hátt —
svo hann bresti.
Fiskimergðin umhverfis strend-
ur landsins er áreiðaulega tak-
mörkum bundin og hlýtur að
ganga til þurðar ef meira er
veitt en viðkoman er. Fað eyð-
ist sem af er tekið, og ef endur-
nýjunin er ekki nægileg til að
vega upp í móti eyðslunni stefn-
ir það eina leið til gjöreyðingar.
Og ekkert er liklegra en að til
þess komi fyr en seinna að flsk-
veiðarnar umhverfis ísland gangi
til þurðar ef nauðsynlegra ör-
yggisráðstafana er ekki gælt með-
an timi er til. — Sú ránveiði,
sem hér er framin árið um kring,
hlýtur einhverntima að hefna
sín. Hér er aðeins hugsað um
það eitt, að afla sem mest á
stórtækasta hátt, en ekkert gert
til öryggis viðhaldinu né varn-
ar gjöreyðingu. —
Þegar á alt er litið verður
ekki annað séð en að skipa-
stóllinn sé nú orðinn svo stór,
að meiri fjölgun veiðiskipa sé
óþörf og jafnvel hætluleg. Út-
gerðarmönnum ætti að vera svo
minnisstæðir siðustu krepputím-
ar, að þeir gættu nauðsynlegs
hófs, en stefndu ekki áfram
hærra og lengra út í tvisýnið.
Ætti því að leggja aðaláhezluna
á að tryggja sem bezt afkomu
þess útvegs, sem orðinn er, en
leggja minna kapp á að auka
hann að skipatölu. Einhverntíma
verður að nema staðar og styrkja
þá aðstöðu, sem fengin er. Og
nú er einmitt sérstaklega heppi-
legur tími til þess, þegar ávöxtur
óvenjulegs góðæris er uppskor-
inn og möguleikar til nauðsyn-
legra öryggisráðstafana eru venju
fremur fyrir hendi.
Eintóm orð eru
alislaus forði.
[Jóhannes Jósefsson glímu-
kappi hefir undanfarið ár ferð-
ast um Ameriku og sýnt þar
listir sínar við mikinn orðstýr.
I nóvembermánuði var hann
staddur i borginni San Fran-
sisco í Californiu, og ritaði þar
grein þá, sem hér fer á eftir,
tekin eftir Lögbergi. — þótl hún
sé aðallega skrituð fyrir Vestur-
íslendinga, er svo svipuð að-
staða okkar og þeirra, viðvíkj-
andi aðalefni hennar, að Dagbl.
þykir rétt að taka hana upp,
svo sem flestir geti séð hana].
»Nú mun uppskerutíminn vera
um garð genginn hjá ykkur í
Canada, og hinir yngri menn-
irnir af kynflokki vorum, sem
til sumarvinnu fóru út í sveit-
irnar, bæði frá Winnipeg og
öðrum bæjum íslendinga, fara
nú að hópast til borganna og
þorpanna.
Þá er og einmitt bezti tíminn
til þess að stofna fleiri glímu-
félög og herða á æfingum bjá
þeim, sem fyrir eru.
Margt af ungmennum þess-
um mun fara til skólanáms i
bæjunum. Þurfa þá vitanlega
jafnframt að létta sér upp með
líkamsæfingum, sem viðurkend-
ar eru fyrir löngu sem nauðsyn
við skólanámið, og því haldið
að nemendum sem einni grein
lærdómsins. Hvað er þá sjálf-
sagðara en einmitt iðkun ís-
ienzku glímunnar fyrir slíka
nemendur? Hún hefir öll þau
áhrif í sér fólgin til líkamsment-
unar og gleði sem aðrar likams-
æflngar hafa inni að halda, og
meira af íþróttaverðleik og stuðn-
ingi til andlegra hæfileika.
Aðrir munu þeir, sem að vetr-
inum til leita sér atvinnu í
borgunum, og er þeim þá nauð-
syn að fjörga sig og hressa með
likamsæfingum, eftir unnið dags-
verk. Fyrir þá er ekkert hollara
né skemtilegra en glíman. Sjálf-
ur hefi .ég verið verkamaður, og
tala því af eigin reynslu. Hvað
getur verið meira aðlaðandi en
að bregða sér á leik, fara í
»eina bröndótta« og liðka sig
þannig og magna, til gleymsku
og mótvarnar sársauka dag-
stritsins?
Enn munu aðrir, þó vonandi
langminsti hlutinn, sem safnast
til borganna til þess eins að
slæpast' og skemta sér, eða til
þess, sem Amerikumenn kalla,
að hafa »good time«. Feir menn
leita sér hvorki andlegrar ment-
unar né verklegs frama. Slikum
mönnum er brýn nauðsyn á að
æfa gUmur, ef þeir eiga að