Sunnudagsblaðið

Tölublað

Sunnudagsblaðið - 21.02.1926, Blaðsíða 2

Sunnudagsblaðið - 21.02.1926, Blaðsíða 2
106 Sunnudagsblaðið. Sigurður Sigurðsson ráðunautur. F. 4. okt. 1864. — D. 14. febr. 1926. Með Sigurði Sigurðssyni ráðunaut er fallinn i valinn einn af merkustu bún- aðarfrömuðum þessa lands. Hann hafði átt við heilsuleysi að striða í nokkra mánuði og lá hann að kalla rúmfastur frá því í haust er leið. Sigurður hlaut mentun á Hólum i Hjaltadal. Lauk hann prófi þar 1890. Fram til ársins 1897 vann hann siðan lengst af í þjónustu Búnaðarfélags Suðuramtsins, en fór það ár utan og stundaði búnaðarnám og ferðaðist í Noregi, Danmörku og Sví- þjóð. Árin 1903 og 1923 fór hann utan til þess að kynna sér ýmislegt búnaðar- málum viðvfkjandi. Um skeið var Sig- urður þingmaður Árnesinga. Það liggur mikið starf eftir Sigurð á sviði búnaðarmáia. Hann var áhuga og kappsrnaður og hafði einkar gott lag á að vekja áhuga manna fyrir því, er til framfara horfði í búnaði. Ferðaðist Sigurður að kalla um alt land, leið- beindi bændum og búaliðum og hvatti þá til framtakssemi. Sigurður var kapps- maður, en gætinn og ráðhollur að sama skapi, enda var hann framúrskarandi vinsæll maður um land alt. Sigurður á og mikinn þátt í, að gott skipulag komst á búnaðarfélagsskapi hér á landi, og má sérstaklega nefna starf hans í þarfir smjörbúanna og nautgriparæktar- félaganna. Mikil fjöldi ritgerða um bún- aðarmál liggur eftir Sigurð í Frey og og Búnaðarritinu og ýmsum vikublöðum. Minnig jafn góðs drengs og verka- manns og Sigurður heitinn var mun lengi lifa með þjóðinni. Hann var kvæntur Björgu Guðmunds- dóttnr, frá Haukadal i Dýrafirði, og lifir hún mann sinn, ásamt tveim sonum, Sigurði stud. theol. og Geir Haukdal, verslunarmanni. Kveldiö. Ó, hve ljómar aftanroðinn Alt er hljótt i skóg og lnnd Sónufugl skógar sérhver hvilir S g nm kyrra aftanstund. Aftanroði, aftanfró, Ó, sú fegurð bliða og ró. Hermannshvíld. (Pýtt) Oft er hermannshvild í dimmum skóg Honum nóg. Harður klettur höfðalagiö er Hvílunautur sverðið sem hann ber. Oft er hermannshvíld í skóg Honum nóg. Kanarífug'linn. Hu.g’leiÖin g. Eg sit við gluggann og horfi hljóður á laufin bærast í blænum. Fað er árla dags. Borgin enn þá eigi vöknuð. Sumir hvilast þreyttir af Iöngu dagsverki, aðrir fyrir skömmu til hvíldar gengnir eftir næturlangt glaumlff. Þögnin á ríki í mannheimum og eg nýt hennar í full- um mæli. Mig er farið að dreyma — vökudrauma. Snögglega berst mér ómur að eyrum og vekur mig af mókinu; blíður sönghreimur handan yfir strætið. Smáfugl syngur þar mót nýrisinni sól- unni. Eg kannast undur vel við þessa rödd. Það er kanarifuglinn hans ná- granna mins. Sorg og söknuður hljómar í söng hans, kvíði og þrá. Hann á vist í húsi þar sem lágt er til lofts og skamt til veggja. Tónarnir eru hálfkæfðir — brostnir. Söngvarinn skyldi frjáls, eng- inn nær dýpstum eða bæstum tónum með helsi um háis. Fuglinn syngur angurblíðum róm, syngur af því að hann fær eigi þess varist; knýjandi söngþrá fyllir brjóst bans; hún var vöggugjöf litla fuglsins; sorg hans og söknuður verða sér ein- hvern farveg að finna, annars mundi litla bjartað löngu brostið. — Eg skil söngva þína, litli vin! Hjörtu okkar beggja eiga sameiginlegt mál. Þú syngur um eyjuna þína fögru og fjarlægu þar sem rángjarn maðurinn hremdi þig undan vörmum móðurvængnum, en skaut hana á tjarnarbakkanum er hún varði þig af fremsta megni. Pú manst hvernig tjörnin, sem blikaði lygn í kveldsólarskininu varð blóði lituð. Seint máir tíminn slíkar myndir. — Þú syngur um það augnablik er þú fyrst opnaðir augun við dagsljósinu er þessi heimur fyrsta sinni blasti við sjónum. Þú undraðist umhverfið, vissir eigi né veist hvaðan eða hvers vegna þú ert hingað kominn. þú spurðir vind- inn hvert för þinni væri heitið, en vind- urinn þaut fram hjá án þess að svara. Enn þá spyrðu, en ekkert svar. Þú syngur um systkini þín, sem fædd voru í sama hreiðrinu, en þú veist eigi örlög þeirra. Þú spyrð mán- ann. Hann glotti við þögull og þú ert engu nær. Máski kjör systkina þinna hafi orðið söm og þín. Mennirnir eru enn svo kærleikssnauðir. Þú syngur um heiðloftið bláa. Hve Ijúft var eigi að láta berast með sumarvindunum hátt i lofti og horfa þaðan niður á jörðina; margar myndir birtust þá sjónum, sær- inn breiður og blikandi, grænir akrar og gnæfandi skógar, stóiborgir með há- reista turna, og lág sveitaþorp. Langt var til jarðarinnar og mennirnir voru likastir örlitlum möðkum, sem skriðu i duftinu. Þú syngur um dýrð þá er þú sást að skýjabaki, sólarmegin. Söngvar þinir eru ofnir öllum þessum hljómum, en sem þungt undirspil ómar harmur þinn yfir glötuðu frelsi og rán- girni mannanna. Slíkir eru söngvar þinir og eg skil þá svo undur vel; þeir bergmála i brjósti mínu. Eg er líka fangi með fjötur um fót, jarðhundinn, »frosinn og má eii losast«. Allir menn eru fangar, fjötraðir ýmsum viðjum, en þyngstir eru hlekk- irnir, sem þeir sjálfir hafa skapað sér, Litli fugl! Eg skil söngva þfna, og eg hefi séð sorgina og sársaukann skina úr augum þinum. 1 dag skaltu verða frjáls á ný. Eg skal kaupa þér frelsi svo að þú getir lyft þér sem fyr ura heiðan himin þar sem langt er til lofts og vitt til veggja. Með því að leysa Qötra þína, leysi eg máski einn þáttinn úr fjötrum þeim, sem binda mina eigin sál. Richard Beck. Fyrir 40 árum. Rvk. 10. febr. 1886. Hin megnu vetrarharðindi, sem byrj- uðu um nýár af alvöru, haldast enn í algleymingi hvar sem til spyrst. Fannir ákaflegar allsstaðar, einhverjar hinar mestu i manna minnum norðanlands að minsta kosti. Farið að skera aí heyjum, t. d. á Rangarvöllum og Mýrum vestur. Mannfólkið einnig i bjargarþrotum ekki óvíða, en kaup- staðir matarlansir flestir og aðflutn- ingar ókleyfir í þessari veðráttu. • (ísafold.) Rvk. 24. febr. 1886. Mesta harðindakvein er nú að heyra úr öllum áttum hér sunnanlands að‘ minsta kosti: bjargarþrot og heyþrot almenn, engin hjálpræðisvon önnur en bráður bati og stöðugur, sem nú virð- ist líka vera byrjaður . . . Húnaflói var fullur af hafís, er siðast fréttist Póstarnir, er lögðu af stað héðan 6. þ. .m., Voru á níunda degi (sunnud. 14. þ. m.) ekki komnir lengra en að Hesti í Borgarfirði; svo voru illviðrin megn um það leyti. — — í aftanbylnum 7. f. m. fauk Kálfafellsstaðarkirkja, nýsmiðuð timb- urkirkja. Þá urðu og miklir fjárskaðar þar i austursveitum Skaftafellssýslu og margt annað tjón vann bylur þessi. (ísafold) Hættuferð. Tveir vermenn að norðan, bræður- nir Andrjes Porleifsson á Eiðsstöðum og Guðmundur Porleifsson í Tungu- nesi í Svínavatnshreppi fóru núna á þorranum suður yfir Auðkúluheiði og StórasaDd. Um þennan tima árs er það mesta hættuferð, enda varð þeim hált á þvi, því að þeir lágu úti i 15 dægur . . . er næsta merkilegt, að þeir skyldu komast lifs af og lítt skemdir til mannabygða. (Pjóðólfur)

x

Sunnudagsblaðið

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Sunnudagsblaðið
https://timarit.is/publication/615

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.