Dvöl - 01.12.1935, Qupperneq 3

I. desember 1935
D V G L
3
V a n d a m á 1
Eftir Gertrud Silja
Fritz kom þrammandi 1 vaðstíg-
vélum neðan stiginn. Úti var
bezta veður. Hann var í brúnni
skyrtu. Enginn einkennisbúning-
ur, fjarri því. Að vísu, ef einhver
tæki það svo — segjum lögreglu-
þjónn — þá var Fritz það sízt á
móti skapi. í anddyrinu snaraði
hann af sér töskunni og fleygði
skólahúfunni upp á hylluna. —
Svarta hárið, sem hann hirti af
kostgæfni, lá hlýðið, slétt og gljá-
andi yfir hvirfilinn og liðaðist ör-
lítið við gagnaugun. Hann hafði
hlýlegt, suðrænt yfirbragð og
áimmblá augu. Einkar snMur pilt-
ur. Hefði hann sjálíur mátt kjósa
sér útlit, mundi hárið hafa verið
bjartara, yfirbragðið og augun
ljósari og hæðin nokkrum þuml-
ungum meiri.
Hann heyrði raddir foreldranna
inni í herbergi pabba — hann var
þá kominn heim til morgunverð-
ar. Fritz gekk upp í herbergið
sitt.
Herbergið hans var snyrtilegt,
en 'skrautlaust íþróttamannsher-
bergi. Það bar vott um skilnings-
góða og menntaða foreldra.
Fritz opnaði bók — námsgrein
næsta tíma — og leit í snatri yf-
ir það, sem hann átti að læra.
Svo þvoði hann sér um hendurnar
og greiddi hárið. Þetta gerði hann
reyndar ekki alltaf fyrir máitíð-
ir, en í dag var hátíð í vændum.
Með sjálfum sér vildi hann ekki
viðurkenna, að hann væri fullur
eftirvæntingar. Svona dagar voru
annars óþægilegir í aðra röndina.
I'abbi varð hátíðlegur, mamma
hrærð og hann varð að vera þakk-
látur, hvort sem hann fékk nú
það, sem hann kærði sig um eða
annað. í morgun vakti Emma
hann með kaffi og afbragðs kök-
um. Það var nú gott og blessað,
en hann varð að gleypa það í
mesta ílýti, svo að hann yrði eltki
of seinn í skólann. Pabbi og
mamma drógu að óska honum til
hamingju, þangað til við morgun-
verðarborðið. Þau vildu hvorki
vekja hann of snemma né tefja
hann frá skólanum.
Það var drepið á dyrnar, morg-
unverðurinn var tilbúinn.
Stundu síðar þrammaði Fritz
niður útidyraþrepin á ný. Það
versta var búið, það bezta eftir:
kajakinn. Svo dýra og fallega af-
mælisgjöf hafði hann aldrei áður
fengið — hann hafði ekki einu
sinni vogað að láta sig dreyma
um það. Og svo mátti hann velja
bátinn sjálfur.
— Nú ert þú fimmtán ára,
sagði pabbi, eins og til að afsaka
þetta óhóf sitt. Mamma gaf hon-
um nokkrar ágætar ferðaskyrtur
— því miður ekki brúnar. Bæði