Dvöl - 01.12.1935, Qupperneq 8

8
D V
Ö L
1. desember 1935
Þá skaut nýrri hugsun upp í
huga hans, hversvegna ?
Hversvegna mátti hann ekki koma
til Þýzkalands? Hvað hafði hann
brotið af sér gegn Hitler? Var
hann ekki jafn eldheitur föður-
landsvinur og Hitler? Föðurland?
Karl 12? Gustav Vasa? Það var
satt. Hann átti ekkert föðurland,
enga konunga. Pabbi, mamma,
Bergur og allir strákamir áttu
föðurland — allir nema hann.
Tárin brutust fram milli augna-
hvarmanna, dymar voru læstar,
þau máttu renna. Þau flóðu í heit-
um straumum niður kinnamar og
vættu koddann hans.
Svo kreppti hann hnefana. Hann
fyrirleit Hitler, fyrirleit Gustav
Vasa, Karl 12. og allan hópinn.
Kann fyrirleit alla menn, bæði lif-
andi og dauða.
Þegar hann opnaði augun, sá
hann mynd föðursins yfir rúminu.
Hann var næstum farinn að hata
hann líka, en það var of mikið.
Ef faðir hans — þessi lifandi fað-
ir, ekki sá dauði — hefði verið
„aríi“? óafvitandi sá hann orðið
innan tilvitnunarmerkja í huga
sér. Sem „aríi“ hefði hann rekið
Fritz burt úr húsi sínu. Nei, þó
að Fritz hefði Gyðinganef, stórt
eins og fílsrana, þá ræki faðirinn
hann hvorki úr húsi né landi.
Fritz, sem venjulega ásakaði föð-
ur sinn fyrir skoðanaleysi. —
Hvað ertu eiginlega, pabbi? var
hann vanur að spyrja — nazisti
— kommúnisti? Ekkert — svar-
aði faðirinn ætíð og brosti — að-
eins mannvinur.
Fritz var þreyttur og syfjaður.
Hann teygði sig eftir bók og byrj-
aði að lesa undir næsta dag, vilja-
laust. Hann las eina síðuna af ann-
ari eins og dáleiddur, unz náms-
greinunum var lokið. Þá leit hann
á klukkuna. Það var mál að
drekka te.
Þá mundi hann eftir því að
þetta var afmælisdagurinn hans,
mundi eftir bátnum. 'Hugsunin
um gjöfina gladdi hann ofurlítið,
þó að hann vildi tæplega við það
kannast. Hvem átti hann að fá
með sér í reynsluförina ? Berg?
— Líklega. Eða kannske Jósefs-
son. Það var reyndar sama hvem
hann bað. Líklega yrði það þó Jós-
, efsson.
Hann reis á fætur, þvoði sér
og greiddi og fór úr brúnu skyrt-
unni í eina af nýju skyrtunum frá
mömmu. Svo gekk hann niður að
drekka teið, með þeirri óljósu
meðvitund, að pabbi og mamma
teldu hann sér skuldbundinn. —
Foreldrarair drógu andann léttara
er þau sáu andlit hans dálítið
þreytt, en rólegt; hann var líka
kominn í aðra skyrtu. — Veslings
litli drengurinn okkar — hugsuðu
þau með sjálfum sér.
Fritz var aðeins fimmtán ára.
Vandamálið var enn ekki fullkom-
lega leyst. Þessa stundina var
hann hvorki Gyðingur né Svíi,
nazisti eða kommúnisti — hann