Skutull - 24.12.1961, Síða 3

Herlha Pauli:
Umdeilda jólairéð
Á JÚLADAGSKVÖLDIÐ árið 1851 stóð faðir Henry
Schawn við aðaldyr Zionskirkjunnar í Cleveland í
Ohió. Þetta var mjöy lítil kirkja, turnlaus, með bröttu
risþaki, sem reykháfur stóð upp úr í nánd annars yafls-
ins. Með vinyjarnleyri kveðjunni, — yleðiley jól —,
opnaði presturinn dyrnar fyrir sérhvern safnaðarmeð-
lim jafnóðum oy þeir komu til kirkjunnar, — oy hann
athuyaði af yaumyæfni oy eftirvæntinyu svipbriyði
kirkjuyestanna.
Undantekninyarlaust námu þeir allir staðar auyna-
blik, oy yáfu frá sér undrunarupphrópun. oy þeyar faðir
Schwan hafði lokað dyrunum að baki síðasta kirkju-
yestsins oy yekk eftir miðyanyinum í áttina til altaris-
ins, þur sem hátt, yrænt tré Ijómaði í föyru skini ótal
tjósa, heyrði hann barn eitt hvísla hálfhátt: ,,Sjáðu,
mamma, — presturinn hefur fenyið þetta tré frá himn-
um“.
Svo las hann jólaboðskapinn fyrir söfnuðinn, oy hon-
um virtist sem liann liefði aldrei fyrr skynjað svo ynni-
leya jólayleði oy sannan jólafrið eins oy ná yayntók
hann. Þctta voru fyrstu jót föður Schwan hjá nýja söfn-
uðinum sínum, því tæpt ár var nú liðið síðan hann kom
til Ameríku frá Þýzkalandi.
Oy þetta tré, sem barnið hélt, að presturinn hefði
fenyið frá himnum, var fyrsta jólatréð, sem Ijómaði
við jólayuðsþjónustu í Ameríku.
Strax að afstöðnum jólunum 1851 snéri fólkið í
Cleveland sér að sínum venjuleyu dayleyu störfum.
Allir liöfðu haldið jól oy heyrt liinn síunya boðskap
um frið á jörðu oy velþóknun meðal mannanna.
En nú virtist sem friöurinn í bænum væri í voða. Það,
sem skeð hctfði í Zíonskirkjunni, liafði vakið óbeit oy
andstöðu. Það var um þetta rætt á yötum oy yatnamót-
um, í verzlunum oy veitinyastofum.
„Þetta er hreint yuðlast“, sayði einn. „Þetta er alyer
heiðindómur, að falla fram oy tilbiðja tré“, sayði annar.
Menn tautuðu um „heiðinyja“, sem lítillækkuðu oy
smánuðu kirkjuna.
Ýmsir liöfðu á orði að kæra athæfið fyrir löyreylunni,
boryarstjóranum eða ríkisstjóranum. En aðrir álitu, að
ákvæði stjórnarskrárinnar tryyyðu öllum íbúum lands-
ins ótakmarkað trúfrelsi, einniy innflytjendum, er ný-
leya væru til landsins komnir, — oy ef til vill mundu
dómstólarnir komast að þeirri niðurstöðu, að fólk hefði
layaleyan rétt til að stilla upp skreyttum, Ijósumprýdd-
um trjám í kirkjum landsins um jólin.
Aftur á móti voru enyin layafyrirmæli, sem neyddu
kristið fólk til að hafa heiðinyja í þjónustu sinni eða
að eiya við þá ein eða önnur viðskipti.
Söfnuður Zíonskirkjunnar var mestmeynis skipaður
handverksmönnum oy smærri framleiðendum. Ef þeim
væri yert það skiljanleyt, að „betri“ boryarar bæjarins
mundu alls ekki sætta siy við þennan heiðindóm, mundu
þeir sjálfir sjá svo um, að þetta bjánaleya tré þeirra
sauryaði ekki oftar kirkjur í Cleveland.
Næsta sunnuday predikaði faðir Scluvan oy talaði um
hinn kristileya náunyakærleika. Áheyrendur voru ekki
maryir í litlu kirkjunni.
Sólarljósið flæddi inn um yluyyana, oy í þessu bjarta
yeislaflóði sýndist jólatréð heldur rytjuleyt oy litilfjör-
leyt. Presturinn átti erfitt með að beina liuya sínum að
ræðuefninu, hann lwarflaði stöðuyt frá náunyakærleik-
anum til trésins, sem svo óvænt var ásakað um að vera
heiðindómur, enn fremur til auynatillits sóknarbarn-
anna, sem sátu þarna fyrir framan hann í kirkjunni.
Þeyar yuðsþjónustan var á enda, kom slátrari einn
til hans.
„Viðskiptamenn mínir vilja nú ekki lenyur kaupa
kjöt hjá mér sökum þess, að éy tilbiðji þetta heiðna
tré“.
„Jólatréð er alls enyinn heiðindómur", sayði prestur-
inn oy reyndi að yera rödd sína sannfærandi, „oy það
er alls ekki um að ræða, að við tilbiðjum það“.
„Það er nú einmitt það, sem éy sayði meistara mín-
um“, sayði trésmíðanemi einn. „Hann sayði að hann
ætlaði að reka miy, því að éy hefði lijálpað þér við að
fella tréð“.
„Oy það ætla éy líka sannarleyu að yera“, rumdi í
Framhald á 12. síðu.