Skutull - 24.12.1961, Síða 4

4
SKUTULL
þar sBm læknisvitjnn teknr litilnn sólarhrinð oy einbninn
er liaininijnsamnr á eyjunni sinni
Isfirðingurinn, Þóra Þórleifsdóttir, Bjarnasonar, náms-
stjóra, er gift norskum héraðslækni, sem nú gegnir störf-
um norðarlega í Skerjagarðinum úti fyrir Noregsströnd-
um.
Eftirfarandi frásögn er þgdd úr Dagbladet í Osló og
segir frá heimsókn tveggja blaðamanna í héraðið til
læknishjónanna.
VIÐ VORUM dálítið ruglaðir í
kollinum, þegar við fálmuðum okk-
ur í land úr læknisskútunni, og
fæturnir príluðu út í tómið, áður
en þeir námu við bryggjuna.
Sjóriðan sagði til sín, svo að
bryggjuplankarnir létu eins og
þilfarið á bátnum.
Við þrömmuðum í stórsjó á
landi.
Til allra hamingju voru engir
áhorfendur. Það var svartamyrk-
ur, enda var klukkan orðin rúm-
lega 11 um kvöldið.
Fólkið í Lurey fyrir utan Helge-
land leit fyrst ævintýraheim raf-
magnsins fyrir fjórum árum, svo
að það er ekki að eyða og sóa
þessu veraldarundri að óþörfu.
Cotó skipstjóri kallaði á eftir
okkur og spurði, hvort ekki væri
reynandi að komast til Træna á
morgun, þótt veðrið yrði jafnvel
ekki sem ákjósanlegast., en þang-
að er 3—4 tíma leið yfir opið haf.
Héraðslæknirinn andvarpaði,
tók upp vindling, en stakk honum
strax i pakkann aftur. Honum
hafði ekki liðið betur en okkur
í þessum 9Íðasta hrunadansi á
sjónum.
Einn vitjunardagur á Træna
þýddi 7—8 tíma velting á sjónum
í viðbót við 10—12 tíma vinnu á
lækningastofunni þar. í bezta til-
felli mundi hann koma heim með
morgninum daginn eftir og fá þá
nokkurra tima svefn, áður en hann
yrði að taka tösku sína aftur til
að sinna nýjum sjúklingum.
Þótt þessi dagur hafi verið frem-
ur rólegur, — 12 tímar að með-
töldum sjúkravitjununum, — þá
vissi maður aldrei, hvaða verk-
efni kynnu að bíða, þegar heim var
komið.
,,Ég hringi, þegar ég hefi hlust-
að á veðurfregnir í fyrramáiið",
sagði skipstjórinn. Þetta fer líka
allt eftir veðrinu.
Já, veðrið og sjúklingarnir.
Þeirra vegna verður hin aðlaðandi,
íslenzka iæknisfrú, Þóra Þórleifs-
dóttir, að bíða langar vökur, —
bíða og bíða með kvöldmatinn,
þar til eiginmaðurinn kemur heim
eða hefur afgreitt síðasta símtal-
ið. En hún er líka frá íslenzkum
fiskimannabæ, þar sem fólkið
hefur vanizt biðinni.
í návígi við náttúruöfl
og sjúkdóma.
Fyrir þrem mánuðum kom hér-
aðslæknirinn, Christian Mothes,
nýbakaður embættismaður, til
þjónustu í læknishérað, sem hafði
verið læknislaust í meira en heilt
ár. Það er ekki auðvelt að fá lækni
í þetta hérað, sem er eitt hið
veðrasamasta og erfiðasta i öllum
Norður-N oregi.
Auk læknisstarfanna í eigin
héraði hefur ungi læknirinn mátt
gegna störfum um lengri tima í
næsta læknishéraði, af því að
starfsbróðir hans þar var orðinn
svo útslitinn, að hann varð að
taka sér frí.
Stundum hafa því annir unga
læknisins verið svo miklar, að
hann hefur verið að heiman frá
sér 70—80 klukkustundir saman-
lagt á viku. Eru þá ekki taldir
með þeir tveir föstu vitjunardagar,
sem hann hefur vikulega heima í
Lurey.
Og þó að þeir dagar krefji lækn-
inn um allt að 10 stunda dagsverk,
þá finnst honum þeir vera hrein-
asta hvíld.
Héraðslæknirinn strýkur grönn-
um fingrum sinum gegnum hárið,
þykkt eins og fax á hesti. Hann
hefur ekki fengið það klippt, síðan
hann kom til Lureyjar. Og sannast
að segja er hann strax orðinn dá-
lítið þreytulegur, — eftir þrjá
mánuði.
Og nú er veturinn kominn með
endalausa röð af klukkustundum
um borð ií veltandi læknisskút-
unni og sjúklingana dreifða viðs-
vegar um veðrasamar eyjar allt
út í hafsauga.
Það eru bara harðjaxlar, sem
geta gegnt slíku hlutverki, án
þess að á þeim sjái á fáum árum.
Og Christian Mothes er ekkert
ofurmenni, heldur hraustur og
heilbrigður Oslóarpiltur, 28 ára
gamall, ungur og vinnuglaður.
Á sjóvolkinu í skerjagarðinum
mun hann árlega sigla vegalengdir,
sem nema hálfri leið kringum
hnöttinn, — Það er út af fyrir
sig gott sýnishorn af þeim kröfum,
sem þetta erfiða læknisstarf gerir.
— En bara að einhver gæti látið
hann hafa öruggt meðal gegn sjó-
veiki!
Þegar hraðbáturinn
bjargaði mannslífi.
Klukkan 6 um morguninn koma
fyrstu sjúklingarnir með póst-
bátnum til læknisins í Lurey, —
fjórar eða fimm verur, sem reika
inn í litla biðskýlið á bryggjunni.
Það er betra að bíða þar hjá
ósandi olíubrennara en standa úti
í næðingnum og myrkrinu.
Þarna er samarekinn, smáeygur
skútuskipstjóri. Hann mundi
þiggja að fá sér blund, því að
hann dottar öðru hverju. En
hægri handleggur hans, stokk-
bólginn og sver eins og trjádrumb-
ur, heldur honum vakandi. Skip-
stjóranum hafði verið draslað um
borð í póstbátinn í Röytvík kl. 1
um nóttina. Heim mundi hann ekki
koma Eiftur fyrr en að sólarhring
liðnum.
Og þarna var unga konan frá
Konsvikosen. Hún var ofurlítið
betur sett, því að hún gæti kom-
izt heim eftir 18 tíma ef allt gengi
að óskum.
Hún sveipaði kápunni um sig
eins og teppi og sofnaði strax.
Og þannig var beðið með þolin-
mæði og æðrulaust eftir því, að
fyrstu merkin um Mfshræringar
sæjust bak við rúður læknisbústað-
arins. Biðin er líka einn þáttur-
inn í lífi fólksins á þessum slóðum.
Tíminn og fjarlægðirnar láta
ekki segja sér fyrir verkum.
Stundum eru það þau stórveldi,
sem ákveða líf eða dauða um borð
i skútunni, er steypir stömpum á
sjónum á leið til læknis og sjúkra-
húss.
Unga konan frá Konsvikosen
missti fóstur fyrir nokkrum árum.
Það var mjög alvarlegt tilfelli.
Þegar hún komst undir læknis-
hendur eftir nokkurra tima sjó-
ferð á úfnum sæ, mátti varla
greina, hvort hún andaði lengur.
Læknirinn hafði ekki aðstöðu
til að gera mikið. Konan varð að
komast á sjúkrahús í Sandnes-
sjöen, — ný sjóferð og löng á
læknisskútunni.
Og út í kafaldshríðina hélt skút-
an með hina nauðstöddu konu. Nú
hafði hún miklar kvalir í bakinu,
en en læknirinn sat stöðugt við
hliö hennar, því að hún gat misst
meðvitund á hverri stundu.
En allt i einu lagðist undarleg
kyrrð yfir bátinn, og hreyfingar
hans urðu rólegri. Aðeins sjórinn
heyrðist gnauða við byrðinginn.
— Vélin hafi stöðvazt!
Hvorki læknir né sjúklingur
gerðu sér grein fyrir, hversu lengi
bátinn rak þannig stjórnlaust um
úfinn sjó.
Bæði óttast þau annað veifið,
að baráttan sé töpuð. Allt í einu
birtist grár skuggi í hríðinni. Skip-
stjórinn á skútunni gefur merki,
og gráa þústan hægir ferðina.
Hér var þá hraðferðaskip á
suðurleið. Því hafði seinkað um 4
tíma, en samt var það nógu
snemma á ferðinni til þess að
bjarga þarna mannsMfi.
Mynd þessi er af læknishjónunum, tekin á lsafirði s.l. sumar.