Skutull - 24.12.1961, Síða 5

SKUTULL
5
GLEÐILEG JÓLl FARSÆLT NÝTT ÁR!
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
ÓLAFSBAKARI
GLEÐILEG JÓLI FARSÆLT NÝTT ÁRl
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
Verzlun Helgu Ebenezersdóttur.
GLEÐILEG JÓL!
FARSÆLT NÝTT ÁRl
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
Gamla bakariið.
GLEÐILEG JÓLl FARSÆLT NÝTT ÁR!
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
íirsmíðavinnustofa Ame Sörensen.
Óskum starfsfólki og viðskiptavinum
gleðilegra jóla og farsældar á nýja árinu
með þakklæti fyrir líðandi ár.
Niðursuðuverksmiðjan h.f.
GLEÐILEG JÓL! FARSÆLT NÝTT ÁR!
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
Vélsmiðjan Þór h.f.
GLEÐILEG JÓL! FARSÆLT NÝTT ÁR!
Þökkum viðskiptin á líðandi ári.
BJÖRNSBÚÐ.
Einbúar án síma og rafmagns.
Þennan eftirmiðdag var Mothes
læknir ferðbúinn kl. 4.
Skömmu síðar lágu Cató skip-
stjóri og Johansen vélamaður við
bryggjuna með vélina í gangi. Það
hafði verið hringt bæði frá Brei-
vík og Slenesi, svo að læknirinn
varð að grípa tösku sína og biðja
frúna, Þóru Þórleifsdóttur, að bú-
ast ekki við honum heim allt of
snemma.
Og síðan ristir skútan sjóinn
út sundið með hamrandi
vélina í fullum gangi, og skipið
hristist svo að „plompurnar“
losna í tönnum okkar.
,,Já, velkominn, læknir, um borð
í grjótmulningsvélina", sagði Cató
gamli. Og enginn skal geta sagt,
að ungi læknirinn bæri sig illa.
En sjúklingur með lungnabólgu
gæti hæglega orðið að fá viðbótar-
meðhöndlun vegna lausra nýrna,
þegar hann kæmi loks á ákvörð-
unarstað, ef hann væri látinn fram
i þennan ömurlega sjúkralúgara,
þar sem ósandi olíuofn er eina
upphitunin.
Það var rólegt í sjóinn til að
byrja með, svo að lífið var frem-
ur þægilegt uppi í litla stýrishús-
inu.
Gegnum gluggana sáum við
hinar óteljandi eyjar í skerja-
garðinum skjóta kryppunni upp
úti við hafsbrún. Okkur skildist,
að skaparinn hefði haft nauman
tíma, þegar hann var að telgja til
veðurbitna Helgelandsströndina.
Að minnsta kosti hefur hann ekki
hirt um að hreinsa til eftir sig,
heldur látið nægja að sópa öllum
„afklippunum" til hafs og þannig
myndað eyjar og sker, sem mann-
eskjumar hafa svo lagt undir sig.
1 sveitarfélagi Lureyjar einu
saman eru hvorki meira né minna
en 600 eyjar stærri og smærri.
Á sumum þessara eyja búa aðeins
ein eða tvær manneskjur. Það er
e.t.v. bara gamall einsetumaður,
sem skreytir sig með titlinum ,,ná-
granni“.
Þegar aðrir eyjaskeggjar flytja
upp á landið eða til stærri eyja,
bindur öldungurinn ævilanga
tryggð við eyjuna sína. Hann sigl-
ir sínu litla fleyi einu sinni í viku
til kaupmannsins, eða þegar veður
leyfir. Hann safnar regnvatninu
og fullnægir þannig vatnsþörfinni
utan húss og innan og bjargast
af án síma og rafmagns.
En hann hefur líka þau sérrétt-
indi, að enginn ónáðar hann með
ótímabæru suði um sjúkdóma og
veikindi.
En ef gamli einbúinn veikist, —
hvað þá?
Við höfum spurt oddvitann
þessarar spurningar, en hann var
alveg eins og flest eyjafólkið, —
hann neitaði að bjóða áhyggjun-
um heim fyrirfram.
„Jú, það gæti auðvitað komið
fyrir suma“, svaraði hann.
Breivík er græn landræma við
rætur Stigenfjalls. Þar er báta-
naust, fiskhjallur og íbúðarhús
fyrir 6—7 „nágranna".
Læknii’inn er sóttur um borð í
smáskel og róið til lands, þar sem
nokkrar kýr reika bítandi um
græna grundina.
Um borð í skútunni hitar véla-
maðurinn kaffi, en Cató gamli
rifjar upp endurminningar um
„gömlu læknana“. Hann man sér-
staklega eftir einum frá löngu
liðnum dögum. Þá var læknisbátur-
inn aðeins 24 feta kútter og þar
að auki opinn, utan lítið skýli
fremst. Þar sat læknirinn alltaf í
dyrunum, sískiptandi sér af sigl-
ingunni, jafnframt því sem hann
rembdist við að heyra og skynja
rödd skipstjórans, þegar hann var
orðinn þreyttur á afskiptaseminni
og sendi ómjúkan tóninn.
Læknirinn var farinn að heyra
illa og notaði alltaf aðra hendina
fyrir heyrnartæki.
Nótt eina urðu þeir að gista í
einni eyjunni. Þá ákvað skipstjór-
inn að hefna sín.
Ef læknirinn gat leikið skip-
stjóra, þá skyldi hann kukla við
læknisfræðina.
Um nóttina opnaði hann lyfja-
töskuna, stafaði sig gegnum
latinuna og bragðaði samvizku-
samlega á nokkrum lyfjum.
Því miður hlaut þessi lofsverði
læknisfræðiáhugi slæman endi.
Næsta morgun var skipstjórinn
ekki í því ásigkomulagi, að hann
gæti staðið við stýri, en gamli
læknirinn gat naumast dulið gleði
sína. Nú var hann einráður skip-
stjóri og stýrimaður.
„Þú átt að stýra“, sagði hann
við Cató, eins og hann væri bara
vikadrengur. „Við förum Rang-
sundið“. — Það var mjög vand-
farin leið. Og læknirinn settist
makindalega í dyrnar á skýlinu
og stjórnaði siglingunni af „full-
komnu“ öryggi. En hér fór að lok-
um eins og búast mátti við. — Á
miðju sundinu renndi skútan upp
á grunn, og læknirinn steyptist
niður í skýlið.
„Hafið þið nokkru sinni vitað
slíkt og þvílíkt! “ sagði hann, þeg-
ar hann birtist í dyrunum aftur.
„Að stranda í.þriðja sinn á sama
grunni!“
1 grænum sjó
og bolluregni.
Það var orðið dimmt, þegar við
komum að Slenesi. Vindur hafði
vaxið, en þó ekki meira en land-
krabbar gætu þolað. Og þarna inni
í litlu höfninni förum við að
stinga saman nefjum um það,
hvort ungi læknirinn líti ekki
óþarflega dökkum augum á sjó-
mannslífið. Við vorum gripnir
bjartsýni og skruppum í land til
að kaupa bollur með kaffinu hjá
kaupmanni staðarins. Það er Mka
nauðsynlegt að geta tekið erfið-
leikunum með dálítilli gcunansemi.
Maður uppsker ekki öðruvísi en
maður sáir.
Cató gamli var kominn með
grjótmulningsvélina í gang, þegar
bolluveizlan byrjaði. Við réttum
lækninum fullan poka af bollum.
En í sömu svifum greip ósýnilegur
útkastari í hnakkadrembið á okk-
ur. Fyrirvaralaust lágum við á
fjórum fótum á gólfinu, þannig að
bakhlutinn sneri við veizluborðinu,
og bollunum rigndi yfir okkur.
Skútan var látin úr höfn og
hafði tekið ósvikna holskeflu
framanyfir sig. Hurðin á lúgarnum
þeyttist að stöfum og hafði nærri
tekið fingurna af lækninum.
Okkur varð öllum hugsað til
olíuofnsins. Hann stóð á breiðum
palli, en mundi samt tæplega þola
annað heljarstökk í viðbót. En
við fengum á baukinn, þegar við
rukum allir þrír samtímis að
ofninum til að slökkva. Við köst-
uðumst hver á annan og skriðum
svo stynjandi hver í sitt horn. Ein-
hver okkar hafði velt ofninum um
koll. Það slökknaði á honum í fall-
inu, og olíumökkurinn fyllti hvern
krók og kima.
Svo leið heill klukkutími, — ef
til vill tveir. — Við höfðum engan
áhuga fyrir klukku. Vtið vorum
önnum kafnir við að halda okkur.
Á hraðfleygu augnabliki var því
slegið föstu, að slíka ósandi rottu-
fellu vildum við ekki eiga að nota
se-m framtíðarfarartæki, hvað sem
í boði væri. Hún ein gæti auðveld-
lega rekið áhugasamasta lækni á
flótta.
Síðan varð allt blessunarlega
kyrrlátt, og andlit Catós gamla
birtist hressilegt á þilfarinu við
dyrnar.
„Er læknirinn lifandi, piltar?
Við erum komnir“.
Héraðslæknirinn var mættur á
Træna, og um nóttina lægði vind-
inn.
Næsta morgun í birtingu, þegar
eyjar og sker byrjuðu að teikna
sitt sérstæða svipmót á gráan
himininn úti við hafsbrún, sátu
30 manns á biðstofu læknisins
Og seint um kvöldið tilkynnti
Cató læknisfrúnni, Þóru Þórleifs-
dóttur, gegnum talstöðina:
„Biðstofan ennþá full. Komum
ekki heim, fyrr en með morgnin-
um“,