Fréttabréf Siglfirðingafélagsins í Reykjavík og nágrenni - maj 2011, Qupperneq 9

þurftu auðvitað líka sína athygli og um-
önnun. Það má því alveg segja að ég hafi
stundum staðið yfir myndinni útbreiddri
á gólfinu með sleifina í annarri hendi en
málningarpensilinn í hinni.
Þegar kom síðan að því að vinna mynd-
ina í sitt endanlega form á sjúkrahúsinu,
naut ég góðrar aðstoðar Baldurs Olafs-
sonar múrara sem reyndist alveg frábær-
lega í alla staði. Hann rappaði og gróf-
pússaði vegginn, en ég fór að móta mynd-
verkið í steypuna áður en hún þornaði
um of. Til þess notaði ég mjög frumstæð
áhöld svo sem lítinn vasahníf, teskeið og
auðvitað líka berar hendurnar. Allt var
unnið fríhendis eftir frumhugmyndinni og
það mátti ekkert út af bera, en þetta gekk upp að
lokum. Svo þurfti að gæta þess að steypan þor-
naði ekki of hratt og við Baldur vorum á ferðinni
á ýmsum tímum sólarhringsins að bleyta í henni,
allt þar til hún taldist vera orðin tilbúin undir
málningu. Á svoleiðis hlutum hafði ég ekkert vit,
en Baldur var með allt slíkt alveg á tæru. Ég fékk
góðar leiðbeiningar um hvernig liti ég ætti að nota
hjá Barböru Árnason vinkonu minni, en henni
kynntist ég þegar ég var í myndlistaskólanum. Þeir
hafa staðist tímans tönn mjög vel því þetta var árið
1966 og ég hef aldrei síðan þurft að fara yfir hana
með pensli til að laga neitt.
Það var talsverð hugarleikfimi að finna út
hvaða leið ég ætti að fara varðandi múrverkið á
sjúkrahúsinu. Ég man að Ólafur læknir var fyrst
pínulítið óöruggur og hefur sjálfsagt velt fyrir sér
hvað mér myndi nú detta í hug að gera. Hann
hefur kannski haldið að ég myndi gera einhverjar
fallegar blómamyndir eða eitthvað sem segði frekar
fátt í einhvers konar myndrænu afstöðuleysi.
En þegar hann sá hvernig myndin ætti að líta
út gat ég ekki merkt neinn efa í huga hans, en þá
lá hins vegar við að mér féllust hendur vegna þess
að ég sá fram á hvað þetta yrði mikil vinna. Ég
vildi gera mannlífið eða lífshlaupið að viðfangsefni
mínu með öllu því sem fylgir því að vera til, gleði
og sorg, lífi og dauða eins og er hjá okkur öllum.
En auðvitað líka vonina um bata þegar eitthvað
bjátar á. Ég gerði læknagyðjuna Eir að miðdepli
myndarinnar, en hún er ein af guðynjunum í goða-
fræðinni.
Á þessum tíma hafði ég litla þekkingu á því
hvernig best og skynsamlegast væri að vinna svona
verk og fékk heldur enga leiðsögn neins staðar frá
um það. í dag þegar ég hef öðlast heilmikla reynslu
og þekkingu, er ég ekki viss um að ég myndi hafa
þann kjark og það þor sem þarf til að ráðast í verk
Halla og Hjálmar í nýja húsinu, rétt fyrir ofan flœðarmálið
þar sem Arnarnesvogurinn breiðir úr sér eins og risavaxið
málverk fyrir utan stofugluggann.
af þessu tagi. Eftir á að hyggja hef ég sennilega
hent mér þarna út í djúpu laugina og komist frá
gerðum mínum með einhverjum óskiljanlegum og
undraverðum hætti. En þessi mynd átti eftir að
hafa meiri áhrif á líf mitt og lærdóm þegar fram í
sótti en mig óraði fyrir á þessum tíma.
Eftir að ég var flutt suður sendi Ólafur læknir
mér bréf þar sem hann segir mér af því hve þessi
saga frá veikindum til heilsu og lífsgleði sem
myndin lýsir, sé honum ávallt ofarlega í huga. Á
erfiðum stundum á sjúkrahúsinu segist hann stund-
um ganga niður stigann og setjast fyrir framan
hana stundarkorn. Þar líði honum vel og það sé
engu líkara en hann finni í henni orku og andlegan
styrk. Eftir svolitla nærveru væri hann síðan aftur
tilbúinn að halda áfram að takast á við dagsins
önn og eril.
Ég þakkaði Höllu fyrir spjallið. Vonandi á
læknagyðjan með stafinn sinn eftir að stíga aftur
fram úr skugganum og verða sýnilegri en hún er
nú, öðlast þann virðingarsess og verða aftur það
tákn Heilbrigðisstofnunar Siglufjarðar sem lagt var
upp með í fyrstu og gleðja gesti og gangandi líkt og
hún gerði áður í svo ríkum mæli. LRO