Vesturland - 24.12.1959, Blaðsíða 18

iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiini:
18
VESTURLAND
Það er sjómanna æðsta yndi
Það er sjómanna æðsta yndi
að afla mikils og lifa glatt,
aka seglunum eftir vindi,
elska konur og tala satt,
minnast þess, sem að lék í lyndi,
láta gnoðina sigla hratt,
verða fyrstir að frægðartindi
og finnast létt um að greiða skatt.
Sjómenn oftast til einhvers hlakka,
ástin er þeim i huga fest.
Þeir, sem eiga konu og krakka,
keppast því við að afla mest.
Sjórokið finnst þeim sætt að smakka.
Sigurinn getur kryddað flest.
Ójafnan leik þeir ætíð skakka,
og alltaf reynast þeir manna bezt.
Ævintýr eru sj ómannssæla,
sj óf erða-endurminningar.
Gugna ei þó að komi kæla,
kært er þeim trúað hugarfar.
Hafa þó til að stríða og stæla,
stundum gefa þeir hávært svar.
Gnoðinni unna, hcnni hæla
og hefja sönginn um það, sem var.
Það var svo gaman að sigla á sjónum,
syngja hrifandi fögur Ijóð;
ná úr hljóðfæri töfratónum,
tala um ástir og kyssa fljóð,
vera ungur að vaða í snjónum,
velja flughála sldðaslóð,
veiða silung í lækjalónum
og leggja pening í varasj óð.
Jónas Jónsson.
■iiiitiiiiiiiiiiuiiiiiiiiiiuiiiiNiiiitiiiiiiiiiiiiiiMitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiniiiiMiiiiii
Færum öllum viðskiptavinum beztu óskir um
gleðileg jól og gæfuríkt nýtt ár.
Vélasalan h.f.
Beykjavík.
iiJiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiiiaiiiiiiiiiiiiKiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiitiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiM
Islenzkar þjóðsogur
Einbúi
Á heiðinni skammt fyrir ofan
prestssetnb Brjansiæk á Barða-
strönd stendur stór, stakur steinn,
sem Einbúi nefnist. Munnmæli
herma, aö sjöundi hver prestur á
Brjánsiæk gangi i Einbúa á hverju
aöíangadagskvöldi um miðaftans-
leytið og komi eigi aftur til manna
fyrr en á sunnudaginn milli jóla
og nýárs.
Síöasti presturinn, sem gekk i
Einbúa, hét Sigurður. Hafði hann
verið guðhræddur mjög og haldið
helgisiði fleiri en þá tíökuðust, til
dæmis hafði hann jafnan látið
vinnumann sinn hringja kirkju-
klukkunum dag hvern um sólsetr-
ið.
o o o
Gullsteinn
Austan við Galtará, norðan
Breiðafjarðar, er háls einn, sem
Gufudalsháls nefnist. Er hann
brattur mjög, einkum að vestan.
Þar stendur alltæpt á hamrabrún
nokkurri steinn eða grettistak, sem
Gullsteinn heitir. Um hann er sögð
þessi saga:
Eitt sinn kafaði Grettir Ás-
mundsson eftir steini út í Breiða-
fjörð skammt frá hálsinum, þar
sem Eyrarland heitir. Þegar til
lands kom, hóf hann steininn á
höfuð sér, gekk með hann upp á
hálsinn og studdi hann á leiðinni
með litlu fingrunum. Grettir lét
steininn síðan á hamrabrúnina, og
áður en hann skildi við hann, fal
hann undir honum hjálm, belti og
sverð. Þessir gripir voru allir úr
skíru gulli. Af þeim er dregið
heiti steinsins.
Þess er til getið, að Grettir hafi
viljað, að steinninn fengi ávallt að
vera kyrr. Því kvað hann hafa lát-
ið svo um mælt, að ef steininum
yrði velt niður, þá skyldu bæirnir
í byggðalögunum í kring standa í
skíðlogandi báli.
Vetur einn fyrir ævalöngu
fengu þrír ungir menn þar í ein-
hverri nærsveitinni sér nesti og
nýja skó, því að þeir ætluðu að
fara til og velta Gullsteini. Konur
löttu þá mjög fararinnar. En
ungu mennirnir fóru sínu fram,
því að þeim lá girnd á gullgrip-
unum.
Komið var undir sólsetur, þegar
þeir komu að steininum. Taka þeir
nú allir á. í því bili, sem þeir oka
steininum, sýnist þeim slá á hann
skærum eldbjarma og verður þeim
þá litið til byggða. Sjá þeir þá
eldhöf mikil í nærsveitunum, og
sýnist hverjum fyrir sig sinn bær
brenna glaðast. Hlupu þeir þá
hver heim til sín, sem fætur tog-
uðu. Þegar heim kom, sáu þeir,
að þetta hafði verið missýningar
einar eða sjónhverfingar, er þeim
höfðu verið gerðar, en létu svo
staðar numið.
Enn í dag stendur Gullsteinn á
Gufudalshálsi.
(ísl. þjóðsögur E.G.)
Smælki
Týndi augunum.
Liítil telpa, aðeins þriggja ára,
svaf í næsta herbergi við foreldra
sína.
Nótt eina í niðamyrkri hafði
hún vaknað og kom grátandi til
foreldra sinna og sagði:
„Ég er búin að týna augunum.
Minnizt jafnan orða ritningarinn-
ar: „Slái einhver þig á hægri
kinnina, þá bjóð þú hina vinstri."
Þá gellur ein stúlkan við og seg-
ir:
„En fari nú svo, að einhver
kyssi mann á aðra kinnina, á mað-
ur þá að bjóða hina?“
Borgaði öllum kaup nema mér.
Guðjón bóndi var giftur dóttir
auðugs stórbónda, en búnaðist illa.
Meðal annars var baðstofa hans
komin að því að hrynja. Tengda-
faðir hans byggði nú hús yfir
hann, lagði til allt efni, tvo smiði
og nokkra verkamenn.
Guðjón var að skýra nágranna
sínum frá þessu og bætti svo við:
„Og hann borgaði öllum kaup
nema mér.“
Á maður þá að bjóða hina?
Kennslukona í kvennaskóla,
guðhrædd og siðavönd, var að tala
til nemenda sinna og sagði meðal
annars:
„Við verðum að bera það, sem
Drottinn leggur okkur á herðar.
„Og alltaf lifir Hafliði.“
Séra Bjami Jónsson var í heim-
sókn hjá móðurbróður sínum,
Pétri Hafliðasyni, sem kominn var
yfir tírætt.
Karlinn var skrafhreyfinn vel og
fannst ekki mikið til um aldur
sinn, en þegar talið barst að bróð-
ur sr. Bjarna, Hafliða, sem var
víst einum 30 árum yngri, þá
sagði Pétur gamli allt að því með
gremjutón í röddinni:
„Og alltaf lifir Hafliði.“
(Islenzk fyndni XXII.)
x