Búnaðarrit - 01.01.1987, Blaðsíða 194
176
BÚNAÐARRIT
menntasetrum, því á þeim m.a. byggist byggðin í landinu.
Það er vart hugsanlegt í framtíðinni, að aðeins fimmti hver
bóndi hafi hlotið búnaðarmenntun, eins og nú er.
Ég hef í stórum dráttum rakið sögu Búnaðarfélags
íslands. Starfseminni mun betur gerð skil, þegar haldið
verður upp á 150 ára afmælið í sambandi við landbúnaðar-
sýningu í sumar, er hefst þann 14. ágúst, og svo með útgáfu
sögu félagsins á þessu ári.
Á þessum merku tímamótum kemur það fram í huga
minn: Höfum við gengið til góðs götuna fram eftir veg?
Þegar ég lít til allra átta, lands og sjávar, ber saman fortíð
og nútíð, þá svara ég þessari spurningu játandi.
Það er af mörgu að taka, þegar nefna skal dæmi um
þróun mála á liðnum árum, en ég minni á löggjöf landbún-
aðarins, sem hefur haft sín áhrif, hver á sínu sviði. Til
dæmis lög um jarðrækt, búfjárrækt, afurðasölu, lánastarf-
semi landbúnaðarins og Lífeyrissjóð bænda. Löggjöfin
hefur valdiðbyltingu í íslenzkum landbúnaði, ásamt tækni
og vísindum.
Hitt er svo annað mál, sem hlýtur að mótast hverju sinni
af þjóðmálum og markaðshorfum, hvernig til tekst að selja
erlendis þær búvörur, sem ekki er þörf á innanlands.
Dýrtíðin, verðbólgan, hefur leitt til þess, að þrátt fyrir alla
hagræðingu hefur verðlag búvöru, sem út er flutt, orðið
bændum óhagstætt og skapað mikinn vanda í framleiðslu-
málum.
Bændastéttin er í biðstöðu og verður að þrauka um sinn
og sjá til, hvort það ástand, sem nú ríkir, lagast ekki
bráðlega. Það eru að sönnu miklir erfiðleikar í sauðfjár-
framleiðslunni. Innanlandsneyzla á dilkakjöti dregst
saman, og nú virðist íslenzka ullin ekki vera nothæf nema
að litlu leyti sem íblöndun í erlenda ull.
Það voru þeir tímar, að íslenzka ullin átti ekki sinn líka í
veröldinni, og þóttu það dýrindis flíkur, sem úr henni voru
unnar. Þessi málefni, er sauðfjárbúskap snertir, þarf því