Brautin - 15.11.1928, Síða 2
2
BRAUTIN
til Lundúnaborgar, þar sem
mikið og vandasamt verkefni
biður baus, te'ja, að Brautin
hafi bér komið fram með tillögu,
sem hefir svo tvímælalausa kosti,
að fram bjá henni verði ekki
gengið, n»ma til tjóns verði,
fyrir alla bændastétt vora og
sjávarútvegsmenn. Brautin telur
það þjóðarnauðsyn, að það op'n-
bera sýni haysýni og sparnað,
þar sem hcegt er, og rándýrar
tildurstöður eru efnalitlum bœnd-
um og bláfatœkri atþýðu um
megn. Þeir, sem slíkt vilja bafa
gleyma oftast, að svitadropar
erfiðismannsins eru sjaldnast
greiddir nema með broti úr
krónu, og þá gengur nokkuð
seint að aura i hverjar sextiu
þúsund krónurnar.
Kvonfólhid og forsefa-
hoMiingiii- — Fregnir herma,
að konur i Bandarikjunum hafi
gengið öttullega fram i ko'.ninga-
baráttunni við forsetavalið, og
búist er við, að þatttaka þeirra
geti haft mikil áhiif á hver
kosinn verði. Alstaðar er kven-
fóikið að láta þjóðmál meira og
meira til sin taka. Er það ef
til viii einn merkasti þátturinn
i þróunarsögu mannkynsins, að
ait það, sem undirokað befir
verið og kúgað, er að risa upp
með nýjum krafti og nýrri von.
— Kvenréttinda-hreyfingin er að
hefja sigurför sina um heiminn.
Karimennina er farið að óra
fyrir, að hér er ný og stórmerk
hreyfing á feiðinni. Þeir óttast,
að þeir verði að láta meira og
meira af bendi rakna af sér-
réttindum þeim, sem þeir hafa
skapað sér á öllum sviðum.
Sumir þeirra bamast á móti
þessari hreyfingu, og telja hana
til ils fyrir mannkynið. Aðrir
láta þetta afskiltalaust. En aðrir
hafa þá trú, að breyfing þessi
muni verða til góðs, því kon-
urnar muni smátt og smátt ná
þeim þroska og þeirri reynslu,
að þær geti með þeim bæfileik-
um og þeim kostum, sem þær
eru búnar, tekið mikinn og góð-
an þátt í baráttu mannkynsins
til þroska og framþróunar.
H.auiidellur. Útlit er fyrir,
að alvarleg deila muni rísa milli
sjómanna og útgerðarmanna út
af kaupgjaldi á togururn. Hefir
málinu verið vísað til sátta-
semjara rikisins, og er .mikið
sem á milli ber. Kaupdeilur eru
alvarlegt mál, sem vaiðar kon-
urnar engu síður en mennina.
— Rétt væri, að sjómannakonur
œttu einnig fulltrúa i samninga-
nefnd um kaup sjómannanna,
því að þær vita bezt hver þörf
heimilanna er. Væri ekki ólík-
legt, að þær myndu hvetja til
samkomulags, frekar en sundr-
ungar, ef að um smó-ágreining
væri að ræða, því verkföll og
verkbönn koma engu síður hart
sa m
Tryppa- og folaldakjöt
nýslátrað hér á staðnum
fæst í dag og næstu daga í heilum og
hálfum skrokkum.
Sláturfélag Suðurlands.
Sími 249, 2349.
ea
m
niður á þeim, en mönnum þeirra.
— Annars er rétt, að sjómenn
vorir fái að njóta góðs af vel-
gengni sjávarútvegsins þetta ár,
eftir því sem efni bezt standa
til, þvi þeir hafa vissulega til
matarins unnið. Og mikið hrós
ættu báöir aðilar, sjómenn vorir
og útgerðarmenn skilið, eí þeir
mæltust í einlægni og bróðerni
um það, að jafna deilur sfnar,
án þess að þurfa þar, að grfpa
til óyndisúnæða, sem að allri
þjóðinni er til tjóns.
Er það einlæg ósk Brautar-
innar, að deilnmál þetta megi
jafnast sem fyrst, á þann bátt,
að báðum aðilum verði til sóma
og blessunar.
fegar asnarnir firína.
Þegar eitt einasta veizlunariélag
bér tapar um 4 miljónum af fje
landsmanna, þegar annað félag
tapar 2 miljónum og enn önnur
félög tapa miljón krónum, þeg-
ar einstakir menn tapa um og
yfir miljón krónum af fé lands-
manna, alt vegna rangra og
jafnvel fífldjarfra »spekulationa«.
Þegar á síldarútgerð veiður eilt
einasta ár um eða yfir 5 miljón
króna tap, sam að lang-mestu
leyti lendir á 1 nsstofnunum
landsmanna, einnig vegna »spe-
kúlationa«. — Þá þegja járn-
brautarléndur eins og þeir hefðu
verið sviftir máli og rænu. En
þegar verja á upphæð, sem að
nemur að eins litlum hluta af
þessari ógurlegu tapfúlgu, til
þess að tryggja bezta landbún-
aðarsvæði á íslandi nauðsynlega
og örugga samgöngubót, land-
búnaðarsvæði, sem hefir svo
mikla framtiðarmöguleika, að
talið er, að öll islenzka þjóðin
gæti búið vel á. — Þessu eina
svæði, ef komið væri í sæmi-
lega rækt og hefði tryggar sam-
göngur — þá, rísa þessir sömu
menn upp og hrina eins og
skepnurnar með löngu eyrun,
og æpa upp: ógurlegur voði sé
á ferðum.
Þefta ættu aiiHtanbæiid-
ur og Kouur aö munn og~
muna vel — Þegar miljón
eftir miljón er ausið út í rangar
»spekúlationir«, sem að landinu
véröur aldrei til nokkurs gagns,
þá þegja þessir hatursmenn
allra landbúnaðarframfara aust-
an Hellisheiði. En þegar járn-
brautarvinir vilja reyna að stilla
í bóf þessum gagnslausa miljóna-
austri, og verja beldur fénu til
mesta framtiðar-fyiiitækis ísl.
landbúnaði til viðreisnar, þá
reyna þessir sömu menn af öll-
um mætti að spilla fyrir þessu,
þá er aldrei malað nógu svart,
hvilfknr voði sé á feiðum. Þá
hrína allir alturhalds-asnar á
lslandi einum rómi!
K.
Sonar-kveðjan.
Ungur maður var kallaður í
striðið sem aðrir. Hanu átti
heima í Brimum, en var þá að
heiman við nám sitt. Hann var
ástundunarsamur og vel gefinn,
góður sonur móður sinni og
góður bróðir systkinum sinum.
Hann átti að verða byggmga-
meistari, og nú stóð einmitt til
að bann færi til Frakklands um
sumarið til þess að fullkomnast
í ment sinni. Nú var það búið
að vera, kallinu varð að hlýða.
Áður en bann tók sig upp,
reit hann móður sinni bréf. Bað
hanu konuna, sem hann bjó hjá,
fyrir biéfið, en hún átti ekki að
senda það frá sér, nema bún
fiétti, að hann væri fallinn.
Til Frakklands komst bann,
en með öðrum hætti eu hann
hafði hugsað sér. Hann slepti
engu færi að rita móður sinni
stuttorðar kveðjur, eu þær voru
jafn-kærkomnar fyrir því, Svo
er móðurinni ritað einn dag fiá
sjúkrahúsi, að sonur hennar sé
þar kominn, og litiu síðar fær
bún skeyti þaðan um að bann
sé látinn. Svo leið og beið nokkra
daga, og þá kemur biélið, sem
hann hatði gengið frá, áður en
hann lagði af stað. Og móðirin
les það með tárvotum augum:
Elsku móðir minl Ég er viss
um það, að þetta stríð er miklu
þungbærara fyrir þig en mig,
og það er mér eina áhyggju-
efnið. Líf mitt hefir verið svo
indælt og fagurt til þessa, að
ég get ekki hugsað mér það betra.
Og það á ég alt þér að þakka.
Alt hefir þú lagt í sölurnar fyrir
mig, og verið mér svo góð. Líf
mitt getur aldrei orðið bjartara
og betra, en það hefir verið
hingað til. Hitt er scnnilegt, að
min bíði sorgir og ábyggjur,
það er svo mikið af slfku í lifinu.
Ég gætí því svo sem sætt mig
við það, að deyja í blóma ald-
urs míns. Það eitt, sem ég er
hræddur við, er að koma beim
aftur, sem limlestur aumingi.
Það væri þungbært fyrir mig
og líka fyrir ykkur. Guð forði
okkur frá þvj! En dauðann ótt-
ast ég ekki. Ég trúi þvi, að bann
sé leiöin til sælu og gleði.
Mig langar mest til þess að
lifa áfram til þess að eiga kost
á að launa þér ástúð þína.
Launað þér get ég aldrei, en
eitthvað gæti ég borgað þér af
binni miklu skuld. Fari nú svo
að ég eigi ekki afturkvæmt, þá
er það innileg bæn mfn til ykkar,
að vera ekki altof hrygg yfir
láti mfnu. Reynið að bugsa mest
um þ >ð, að nú liður mér vel,
og að lif mitt var svo unaðs-
legt, og ég fékk að kveðja það,
áður en nokkurn skugga bar á.
Látið það vera ykkar bcztu
huggun, og takið því með gleði,
sem ykkur býðst enn gott og
fagurt á Hfsleiðinni. Ég vona
það, að systkinin min geri sér
alt far um það, að vera þér ti!
yndis, svo að þú fáir dalitla
umbun fyrir alt það sem þú hefir
gert fyrir okkur. Berðu þig nú
vel, elsku manna, og stiltu grát-
innl Mér líður vel.
Þinn elskandi sonur Karl.
Fréttir.
Trútofun sina hafa nýlega
opinberað ungfrú Lára No dahl
frá Úifarsfelli og séra Halfdán
Helgason prestur að Mosfelli.
Sómuleiðis ungfrú Helga G.
Ólafsson (Gísla J. Ó.afssonar
Landsímastjóra) og liðsforingi
Henri L. Nagtglas Versteeg.
Preslvigsla. Síðastl. sunnu-
dag var kand. theol. Sigurður
Haukdal AÍgður til Flateyjar á
Breiðafirði.
1B jóuaskilnaðir. Árið 1927
veitti stjórnarráðið 20 bjónura
leyfi til algers bjónaskilnaðar.
Er það svipuð tala og meðaltal
áranna 1921—25, en árið 1926
komst talan upp i 36. (Hagtíð.)
Prjónies. Á þessu ári jan.
—sept.) hefir verið flutt út prjón-
les fyrir 8000 (afta þús.) kr. —
Er á sama tima í fyrra fyrir
12,900 (tólf þús. níu hundruð).
(Hagtíðindi). Mest er þetta prjón-
les úr Norðurlandi. Ánægjulegt
væri að hver landsfjórðungur
fyrir sig keptist við annan um
að ná í sem mestar inntektir
fyrir prjónles og aðra heima-