Brautin - 01.03.1929, Side 3

BRAUTIN
3
2S
m
m
m
>.<

Föstudag, 1. mars byrjar
útsala í
LífstYkkjabúðinni, Austurstræti 4.
m
m
m
m
m
m
m
S'.
Seljum allar haust- og veírarvör-
ur með afar miklum afslætti; t. d.:
Lífstykki, korselet, hanska, sokka.
Nærfðt, golftreyjur, matrósaföt o.m.fl.
W
>•<
>.<
y<
>x
>x
>.<
>•<
>.<
&
S
§
>x
>x
/\
m
m
m
m
m
Aðeins 3 daga — föstudag, laugardag, mánudag. ^
SSt
y<
>.<
mmmmmmmmmmmm
ooooaocHasHsofiK»K>oooe«HW>oa
15 O
BRAUTIN
Ö keiuur út á föstudöguro. — O
0 Mánaðargjald fyrir fasta á- 0
O skrifendur er 50 aura; cinstök O
0 blöð kosta 15 aura. «
g AFGREIÐSLA blaðsins er á §
<í Lokastig 19,
uppi. — Opin kl. 5—7 daglega. g
OOOfitOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO
JP'jpétrii-.
Gjöf til Brautarinnar frá járn-
brautarmni.
Ónefndur járnabrautar-vinur
hefir senl Brautinni 200 krón-
ur að gjöf ineð þökk fyrir bar-
áttu hennar fyrir járnbrautar-
málinu. Brautin viðurkennir
hérineð inóttöku peninganna og
þakkar fyrir hina óvæntu gjöf.
Kvikmijndahúsin oy börnin.
í sumar voru hér í blaðinu
greinar, sem bentu á það, að
nauðsynlegt væri að hafa nokk-
urt eftirlit með kvikmyndasýn-
ingum þeim, sem börnum væri
ætlaðar. Benti blaðið á, að sum-
ar þeirra væru ekki við barna-
ha*fi og væru frekar til þess
fallnar að spiBa börnunum, cn
bæta þau og fræða. Heimt-
aði Brautin að úr þessu yrði
þegar bætt með því að fram
færi rannsókn eða myndaskoð-
un áður en myndirnar yrðu
sýndar, og þær myndir algjör-
Jega bannaðar börnuin og ungl-
ingum, sein líklegt væri, að gætu
valdið spillingu og lausung.
Vildi Brautin að giftar konur
væru hafðar í dómnefndum,
því þeim er það mikið áhuga-
mál að börn þeirra eldri sem
yngri verði ekki fyrir slæmum
áhrifum af vondum myndum.
Nú hefir stjórnin orðið við
tilmælum Brautarinnar og bor-
ið fram frumvarp um kvik-
myndahús og kvikmyndasýn-
ingar, þar sem sett eru þau á-
kvæði að myndaskoðun fari
fram og skulu myndaskoðunar-
inenn vera tveir.
Sum áltvæði önnur í l'rum-
varpinu munu þurfa breytinga
við, en stjórnin á skilið þakk-
ir fyrir að hafa komið fram
með þetta þarfa frumvarp.
Það atkvæði vantar i frum-
varpið, að annar myndaskoðun-
armaður sknli jafnan vera
kona.
Eldgos.
Óljósar fregnir hafa borist
hingað um eldgos. Kveður eigi
mikið að þessum eldsumbrot-
uin. Eldstöðvarnar virðast vera
norðan við Vatnajökul í
Kverkfjöllum, eða milli þeirra
<>g Dyngjufjalla.
Sunnlcndingaflokkur á þingi.
Greinin í síðasta blaði, mn
að Sunnlendinga þingmenn
mynduðu sérstakan flokk á
þingi, sem stæði sem einn mað-
ur um ölí máJ austan bænda og
berðist fyrir fjárhagslegri við-
reisn þeirra og fulllcomnustu
samgöngubótum, hefir vakið af-
armikla eftirtekt alira stjórn-
málamanna. Þykir öllum 'aug-
ljóst að greinin byggir á góð-
um rökum, þar sem hún held-
ur þvi frain að samtakaleysi
austanbænda þingmanna og á-
hugaleysi þeirra sé ein aðalor-
sökin til þess hve hörmulegar
ófarir öll þau mál fá, sem þeir
eiga að beita sér fyrir. Sting-
ur þetta mjög i stúf við hina
röggsamlegu og skeleggu fram-
komu jafnaðarmanna. Hafa þeir
eitthvert sérstakt lag á að
stinga austanbænda þingmönn-
um í vasa sinn strax og á þing
kemur og láta þá fylgja mót-
þróalaust öllum þeirra málum.
En þegar sunnanþingmenn vilja
og þurfa að koma fram einu
stóru þjóðarvelfcrðarmáli, járn-
brautarmálinu, þora þeir ekki að
nefna það á nafn. svo þrælkað-
ir eru þeir og kúgaðir. Og gæfu-
munurinn er, eins og greinin
segir: .lafnaðarmenn standa
saman sem einn maður, brenn-
andi af áhuga fyrir sínuin mál-
um og framgangi þeirra. En
austanbænda-þingmenn standa
dreifðir og sundraðir, áhuga-
litlir og kjarklausir og láta
alla troða á sér og áhugamál-
mn austanbænda, sem þeim er
lífsspursmál að fái framgang.
Þetta má ekki svo til ganga.
Austanbændaþingmenn verða
að sameina sig í fastan pólitisk-
an flokk, sem stendur sem einn
maður um öll áhugamál aust-
anbænda og heimtar framgang
þeirra með góðu eða illu.
Árnesinga- og Rangárvalla-
sýsluþingmenn eiga að fylgja
hiklaust fram öllum nauðsynja-
málum Austur- og Vestur-Skaft-
fellinga og þingmenn þeirra
aftur standa fast með öllum
l'ramfaramálum Árnesinga- og
Rangæinga. Og þau mál sem
sameiginleg eru fyrir alt Suð-
urlandsundirlendið, járnbraut-
armálið o. s. frv., eiga þeir að
flytja allir í sameiningu sem
einn maður. -Og það með þeim
132
þögul, en af kappi lögðu þau fram krafta sína bæði, læknir
og hjúkrunarkona.
Þarna var stór hætta á ferðum, en þó ekki ineð öllu von-
laust um björgun. Kappsmunir þeirra gátu borið góðan ár-
angur, en hinsvegar mátti búasl við, að alt yrði árangurs-
laust, og að fáum stunduin liðnum hlaut að koma i Ijós,
hvorl lífið eða dauðinn hefði betur.
Þegar nú þannig stóð á um sjúklinginn, og skap Vilhelms
var þegar áður alt í uppnámi, beindist hugur hans að því,
er hann ella hefði talið hjátrú eina. Hann hugsaði sem
svo: Ef kappsmunir okkar bera góðan árangur og maður-
inn heldur lifi, verðuin við, Vera og eg eilt, þrátt fyrir all.
Þessi hugsun knúði hann til þess, að leggja fram alla
sína krafta og alt sitt þoi. I.ífifi varð að bera sigur úr
býtum !
Og Vera aðstoðaði hann af jafn miklu kappi. þótt ekki
væri Iuin knúin fram af sömu hugsun og læðst hafði inn í
vitund hans. Það sem knúði hana lil að beita öllúm kröft-
um sínum og viljaþreki, jafnvel frekar en nokkru sinni
áður, var fyrst og fremst skylduræktin, sjúkrakonu-metn-
aðurinn, ineðaumkunin með sjúklingnum, en ekki sist löng-
unin eftir að veita doktornum sem mesta og besta hjálp,
síðast sinnið, er þau unnu saman.
Þegar birti'af nýjum degi var augljóst orðið, að sjúkling-
urinn mundi halda lifi. Þau höfðu lagt hart að sér þessa
nótt, Vera og Vilhelm, og þegar þau sáu forboða lífsins
spegla sig i augum sjúklingsins, litu þau sigrihrósandi hvort
Gnð hennar mömmu.
129
til Gisslers, að biðja hann um dóttur hans mér að eigin-
konu? Hvernig ætti eg að geta haldið brúðkaup i húsum
hans, á Fallsta? Aldrei!
Er þá hatrið máttugra i þér. en ástin? spurði hún
hikandi.
Þessu svaraði hann cngu. en tók að skálma aftur og
fram um herbergið, likt og tígrisdýr í búri.
Eg get það ekki, eg get það ekki! tautaði hann mill-
um tannanna.
En það var lika nokkuð annað, sem hann gat ekki, og
það var það, að sjá af Veru.
XVII.
Það dróst um stund að ákveða, hver skyldi taka við al'
Veru. Hjúkrunarkonur fáar lausar um þær mundir, og ekki
voru tök á, að trúa hverri sem vera skyldi fyrir jafnstórri
skurðlækningadeild. Veru hlaut að vera það ánægjulegt í
aðra röndina, að hún hafði gegnt starfi, ssem ekki var svo
auðvelt að fá skipað mann í.
Brátt kom þó að þvi, að ný hjúkrunarkona var skipuð,
og dagur ákveðinn, er Vera skyldi segja skilið við sjúkra-
húsið. Frá þeirri stundu fanst henni lít'ið tómlegt og til-
gangslaust, er hún skyldi neyðast til að lifa í athafnaleysi.
Það var siðasti dagurinn í deildinni.
Með sárri hrygð i hjarta gegndi hún síðasta skiftið skvld-
um þeim, er hún var orðin svo vön, og voru henni svo
kærar.