Brautin - 01.03.1929, Blaðsíða 4

4
BRAUTIN
Þvottadagarnir
hvíldardagar.

I
Látíð DOLLAR
vinna fyrir yður
[Fæst víðsvegar.
í heildsölu hjá
Halldóri Eiríkssyni.
Hafnarstræti 22. Sími 175.
krat'ti, að alt verði ittulan ttð
láta.
Norður- og Austurlandsþing-
inenn eru áhrifamiklir á þingi
og koma fram öllum sínum
helstu málum viðstöðulaust.
Jafnaðarmenn koma öllu sínu
fram. En austanbændaþing-
manna er aldrei að neinu getið.
Og aldrei minst á áhugamál
austanbænda á þingi. Slík vesal-
inenska er annálsverð.
Gerðardómurinn þjóðarot-
kvæði.
Greiniri hér í hlaðinu ræðir
það mál sem nú er mest talað
um hér í hænum : Hvernig á að
ráða best fram úr vinnudeilu-
málum hér á landi í framtíð-
inni? I.esendur Brautarinnar
ættu að fylgjast vel ineð þessu
máli, þvi það er stórt þjóðar-
mál.
Ónýtir þingmenn.
Jafnaðarnienn koma fram
með hvert fruinvarpið á fætur
öðru og kúga stjórnina til að
fylgja þeim fast fram. Austan-
bændaþingmenn eru með eitt
stórmál, sein þeir hafa verið
að þvælast með ár eftir ár
og enn eru þeir ekki einu
sinni farnir að sýna neina
tilburði um að koma því
inn á þingið eða herða að
stjórninni að fylgja því. Hvilikt
athafnaleysi.
Vel væri aö andi og kraftur
Jóns Sigurðssonar væri kominn
í einhvcrn þessara sex aum-
ingja þó ekki væri nema litinn
tíma. Þá myndi ekki standa á
því, að allur þingheimur sann-
færðist um það, að austan-
bændum er það nauðsynjamál,
að fá þegar í stað samgöngu-
bót, sem hest er og öruggust, ef
þeir eiga að standast þá hörðu
samkeppni, sem þeir verða nú
að taka þátt í, þó öll aðstaða
sé hin bágbornasta.
Ómakleg árás.
í síðasta tölublaði „Brautar-
innár“ er farið mörgum og'
sterkum lofsorðum um söng
Karlakórs Reykjavíkur i Nýja
Bíó, föstud. 8. felirúar. Meðferð-
ina á viðfangsefninu æila ég
inér ekki að dæma um, finst
það hafa verið gjört á mjög svo
ærlegan hált, þar sem sagðir
voru bæði kostir og lestir af
jafn söngfróðum manni og hr.
dómkirkjuorganleikara .Sigfúsi
Einarsyni. Það voru aðeins hin
ómaklegú orð í garð Sigfúsar,
sem koma mér til að hripa
þessar fáu línur. Hafa margir
af íslenskum tónskáldum auk-
ið meira hróður íslands bæði
utan lands og innan en Sigfús
Einarsson? Eg held að þar
standi ekki inargir framar.
Engan hefi eg heyrt fyr en
þetta háttvirta „E“ segja um
lag S. E. „Hátt eg kalla“, :ið
væri ekki ósnoturt lag, þar hefi
eg aldrei heyrt annars getið en
það væri talið með hinum á-
gætustu sönglögum, sem nú eru
helst sungin. Fyrir það ágæta
lag á Sigfús miklar þakkir
skilið. Ekki veit eg heldur til að
neinn hafi borið Sigfúsi þann
vitnisburð, að hann væri rikur
af ólund og afbrýðisemi. Þeir
þekkja Sigfús ekki mikið, sem
halda slíku fram. En hvað við-
víkur organleik Sigfúsar, þá
hefir hann altaf verið talinn
mjög inikill smekkmaður sem
organleikari.
Þeim, sein þetta skrifar, hefir
aldrei fundist þreytandi að
hlusta á orgánleik hans, heldur
hefir hin prúða framkoma og
góður organleikur Sigfúsar alt-
af skilið eftir hjá mér hinar
bestu endurminningar.
Kristinn lnyvarsson.
.4 thugascmd.
Ritstjórar Brautarinnar hafa
sýnt mér ofanritaða grein. Sé
ekki ástæðu til að rita um
hana, en tel það virðingarverl,
að háttvirtur greinarhöfundur
Snjóhlífar, skóhlífar
og allskonar
gummískófatnaður
í stærsta úrvali.
Verðið lágt að vanda.
Lárus G. Lúðvígsson,
skóverslun.
Liebig-Harmonium,
Einkasali:
K. S Ö E B E C H,
Lækjargötu 4.
vill taka málstað hr. Sigfúsar
Einarssonar, þar sem hann tel-
ur, að honum hafi verið ómak-
lega hallmælt.
Annars skal þess getið, að eg
tók með silkihönskum á hr.
Sigfúsi. Mintist t. d. ekki einu
orði á kirkjusöngstjórn hans og
var það þó næsta freistandi.
E.
Prentsmiðjan Gutenberg.
130
Mikill gleðiauki var henni það, og jafníramt sársáuki, að
sjá hluttekningu sjúklinganna og námsmeyjanna í sorg
hennar. Að hennar yrði saknað, varð hún greinilega vör við.
Sjálfur prófessorinn komst innilegar við, en hann vildi
láta á bera, er hún, að herbergjagöngu lokinni, kvaddi
hann. Það var líkt og hann þyrfti að kyngja einhverju, og
augun urðu vot, og röddin var ekki jafn eðlileg og vant
var, er hann óskaði henni þess, að fjallaloftið yrði henni
voldugur lífgjafi og að þar í fjalladölunum vrði hún bjarn-
efld.
Doktor Gripenstain var alvarlegur og fátalaður, er hann
gekk síðdegis með Veru um sjúkraherbergin í síðasta sinn.
Nokkrum sinnum leit hann til hennar á laun með brenn-
andi augnaráði. Hún sá ekki það augnaráð, en fann til þess.
Fyrir sitt leyti dirfðist hún ekki að líta á hann, og hún var
fegin því, að hann ávarpaði hana ekki um annað, en það
sem við kom starfinu, þvi að ella mundi hún hafa mist
vald yfir sér. Hún reyndi að gleyma þvi, að þetta var síð-
asta herbergjagangan og brátt mundi henni ekki gefast
kostur á að sjá hann.
— Eg kveð yður ekki í kvöld; systir fer ekki úr sjúkra-
húsinu fyr en annað kvöld? mælti hann, þegar lokið var
sjúkravitjuninni.
— Nýja hjúkrunarkonan kemur snemma í fyrramálið,
og eg verð hér fram undir kvöld, til þess að leiðbeina
henni í starfsbyrjun áður en eg fer.
Doktorinn var aldrei vanur að kveðja öðru vísi en með
þvi, að hneigja höfuðið lítilsháttar, en þetta kvöld tók hann
131
í hönd Veru skjóllega og stundarþétt, svo þétt, að hana
verkjaði, en þess sársauka vildi hún ekki hafa farið á
mis. —
Um nóttina vakti nætur-hjúkrunarkonan Veru, litt æt'ð
námsmey. Maður nokkur inni i deildinni hafði fengið slæmt
aðkast.
Vera klæddi sig í snatri og fór inn í deildina. Þegar er
hún hafði athugað líðan sjúklingsins, sá hún, að vitja varð
læknis.
Henni hugkvæmdist að senda námsmeyna, en þar sem
hún var nýkomin, vissi hún ekki, hvar aðstoðarlæknirinn
bjó, né heldur í hvaða herbergi doktor Gripenstam hélt til.
Fyrir því varð Vera að fara sjálf.
Vilhelm var ekki sofandi. Hann lá vakandi, og var að
hugsa um Veru, þegar barið var að dyrum.
Mönnum verður venjulega hylt við, þegar barið er að
dyrum að nóttu til, hvort sem menn heldur hrökkva upp úr
svefni eða þungum hugsunum.
— Hvað er að? spurði hann og þreyf til fatanna.
Þegar hann heyrði málróm Veru fyrir utan dyrnar, flýtti
hann sér enn meir.
— Eg kem óðara, svaraði hann, og var alklæddur að
drukklangri stund liðinni.
Þegar hann kom út úr herberginu, var hún farin; hún
hafði flýtt sér aftur inn í deildina á undan honum. Þar
hitti hann hana önnum kafna við það, að taka til verkfæri
og annað, er með þurfti við meðferð á sjúklingum.
Nú stóð fyrir dyrum hörð barátta um líf sjúklingsins;