Samtíðin - 01.07.1942, Síða 7

SAMTIÐIN
Júlí 1942 Nr. 84 9. árg., 6. hefti
ÚTGEFANDI: SIGURÐUIt SKÚLASON MAGISTER. UM ÚTGÁFUNA SJÁ BLS. 32.
HALDIÐ þér ekki, að yður mundi veit-
ast furðu auðvelt að fara snemma
á fætur á morgun, ef þér væruð vissir
um, að þér munduð vinna eina miljón
króna í happdrætti? Rúmið er hlýtt, en
heimurinn er kaldur, eða svo mun mörg-
um finnast. Veröldin er köld, af því að
hún neitar oss um svo margt, sem vér
hcfðum óskað oss. En þegar vonin ylj-
ar upp tilveruna, reynist flestum auðvelt
að fara snemma á fætur. — Svefn hefur
þrjú hlutverk: Hann veitir hvíld, hann
endurnýjar krafta vora og hann hressir
oss í draumaheiminum, þar sem sálin
heimtir sér nýjan þrótt, áður en hún
byrjar á störfum morgundagsins. Fyrstu
fimm svefntímarnir veita líkama vorum
nauðsynlega hvíld. Næstu þrír tímarnir
færa oss nauðsynlega draurna. Alla menn
dreymir. Ef menn halda, að þeir sofi
draumlaust, stafar það af því, að draum-
ar þeirra trufla þá ekkert í svefninum.
Einstöku menn, sem lifa óvenju tilbreyt-
ingaríku lífi, eins og Napóleon mikli og
Edison, þurfa ekki á neinum draumum
að halda. Líf þeirra hefur í sér fólgið allt
það, sem venjulega menn dreymir um.
Þar af leiðandi nægði þessum mönnum
fimm tíma svefn á sólarhring. Því minni
Þ’fshamingju sem vér njótum, þeim mun
weira dreymir oss. Sá maður, scm ekki
á vellíðan að fagna í daglegu lífi, hefur
drauma bæði í vöku og svefni. Hann
barfnast í ríkum mæli þess orkumagns,
sem er fólgið í draumum, sér til hress-
ingar í hinni öiðugu lífsbaráttu. Slíkir
•nenn sofa að jafnaði mikið, en svefn
Þeirra er ekki vær. — Hinir, sem eiga
góðu lífsgengi að fagna, rísa úr rekkju
á morgnana hressir og glaðir. Ef þeir
væru olnbogabörn lífsins, mundu þeir
sennilega reyna að lengja svefntíma sinn
og færu þar af leiðandi seint á fætur.
Menn segja: Ég vil fara á fætur, en ég
kem mér ekki til þess. Þetta er rangt.
Menn geta farið á fætur, en vilja það
ekki. Ef lífið væri þeim auðveldara,
mundu þeir hendast fram úr rúminu á
morgnana. — Dr. Hersey, starfsmaður
við háskólann í Pcnnsylvaniu, hefur sýnt
fram á það með rökum, að lífsgleði manna
og áhugi er mismikill, og helzt hann ó-
breyttur allt frá viku upp í fimm mánuði,
en að meðaltali endist mönnum áhuginn
í 4—5 vikur. Þá verða menn daufari,
en siðan kemur lífsgleðin aftur, nokkurn
veginn háttbundið, eins og ýmsir munu
hafa veitt athygli úr eigin lífi. Þegar
deyfðin ber að dyrum, er hollt að sofa
meira en ella. Líkamshitinn kemur hér
einnig til greina. Enda þótt köld svefn-
herbergi séu talin holl, er í þeim efnum
allt bezt í hófi. Menn verða að læra þá
list að sofna og vakna þannig, að þeim
sé hvort tveggja eðlilegt og þægilegt.
Hugsið um það, áður en þér leggist til
hvíldar að kveldi, hve svefninn er dá-
samlegur og gerið yður ljóst, hve snemma
þér ætlið á fætur og hvað þér ætlið að
taka yður fyrir hendur að morgni. Látið
svo undirvitundina vekja yður á réttum
tíma. — Lífið er ekki sem verst, þegar
öllu er á botninn hvolft, enda þótt mönn-
unum hafi enn ekki lærzt að lifa því á
réttan hátt og langt verði þangað til þeim
lærist að deila yfirráðum jarðarinnar.