Samtíðin - 01.03.1949, Síða 14

10
saMtíðin
^ramnaldiia^an 3
F. Maridn Crawfdrd:
II■■ 11 kom aftur
Framh.
TKí ÆTTI EKKI að vera uppnæm-
** ur fyrir öllu. Ég hef siglt á skipi,
þar sem reimt var. Það var maður í
toppsiglunni, og tveir þriðju hlutar
áhafnarinnar dóu úr Yesturstrand-
arpestinni á fyrstu tíu dögunum, en
ég var alltaf í bezta gengi. Vist hef
ég séð sitt af hverju, alveg eins og
þú og við allir. En ekkert hefnr setzt
að mér eins og þetta.
Heyrðu, ég lief reynt að losa mig
við hauskúpuna, en hún vill það
ekki. Hún vill vera á sínum stað, í
hattöskju frú Pratt, inni í skáp í
hjónaherberginu. Annars staðar lið-
ur henni ekki vel. Hvernig ég veit
það? Ætli reynslan sé ekki ólygn-
ust. Heldurðu virkilega, að ég hafi
ekkert reynt til að klóra í bakkann?
Á méðan hún er þarna uppi,
hljóðar hún aðeins öðru hverju,
helzt á þessum tíma árs; en fari ég
með Iiana út úr liúsinu, linnir hún
ekki á hljóðum, næturlangt, og eng-
in vinnukona liemst hér stundinni
lengur. Það er svo komið, að ég'
hef verið einn og stundum þurft
að matselda handa mér hálfsmán-
aðartima eða svo. Engin sála úr
þorpinu myndi vera hér nætursak-
ir, og ekki er um að ræða að selja
eða leigja húsið.
Kerlingarnar segja, að mín muni
bíða ægileg endalok, áður en langt
um líður, ef ég búi hér áfram.
Ég er óskelfdur þess vegna. Þú
glottir að því, að nokkur skuli taka
þessa hugaróra svona hátiðlega. Já,
ég er alveg á sömu skoðun; þetta
eru déskotans hugarórar. Sagði ég
þér ekki, að þetta væri bara liljóð,
þegar þú raukst upp og leizt við,
eins og þú byggist við að sjá draug
fyrir aftan stólinn þinn.
Þetta er kannske allt lmgarburð-
ur um hauskúpuna. Ég reyni að
telja mér trú um það, þegar ég get.
Sennilega er þetta bara falleg liaus-
kúpa, • sem Luke komst yfir fyrir
langa löngú, og þetta, sem hringlar
innan um hana, er sjálfsagt ekki
annað en steinvala eða moldar-
köggull. Ætli það hringli ekki oft-
ast eitthvað innan um liauskúpur,
sem lengi hafa legið í jörðu? Held-
urðu það ekki?
Nei, ég hef aldrei reynt að ná þvi
út. Skilurðu ekki, að ég er hræddur
um, að það sé hlý? Sé svo, þá vil
ég ógjarnan vita það fyrir víst, þá
er skárra að vera í óvissu. Ef það
er blý, þá ber ég ábyrgð á dauða
hennar, engu siður en þó að ég
hefði unnið sjálft verkið. Það hlýt-
ur hver maður að skilja. Á meðan
ég er ekki viss i minni sök, get ég
þó alltaf sagt mér til hugarhægðar,
að þetta sé allt saman bölvuð vit-
leysa. Frú Pratt dó eðlilegum dauða,
og Luke eignaðist þessa fallegu
hauskúpu, meðan hann var við nám
í London. Væri ég hins vegar í engri
óvissu framar, myndi ég sennilega
flytja úr húsinu. Annars er ég þegar