Samtíðin - 01.03.1949, Qupperneq 16

12
SAMTiÐIN
mig? Þetta liljóð var ekki liærra en
svo, að lieyrzt hefði til blýantsins,
en það vakli mig þó samstundis.
Ég sagði „viðbragð“. Það er erfitt
að lýsa því, án þess að það hljómi
eins og vitleysa. Vitanlega er ekki
liægt að heyra manneskju taka við-
bragð, i mesta lagi gelur maður
heyrt andann gripinn á lofti, milli
opinna vara og saman nístra tanna
og lika ógreinilegt skrjáf í klæðum.
Svona var það.
Þú veizt, að þegar maður stendur
við stýri á seglskipi, finnur maður
á sér, livað skipið ætlast fyrir,
nokkrum andartökum áður en það
tekur viðhragðið. Hestamenn seg'ja
það sama um hesta, en það er ekki
eins undarlegt, þar sem liestar eru
lifandi skepnnr. Það eru hins veg-
ar aðeins skáld og landkrabbar,
sem tala um skip eins og lífi gædd-
ar verur. En mér hefur alltaf fund-
izt skip, hvort sem það er gufuskiþ
eða flutningaskip undir seglum,
vera viðkvæmur hlutur. Það er eins
konar tengiliður milli hinnar danðu
náttúru og mannsins, einkum þó
þess manns, sem við stýrið stendur,
sé því liandstýrt. Það tekur við á-
hrifum beint frá liafi og vindi, sjáv-
arföllum og straumum og flytur
þau til mannshandarinnar, ná-
kvæmlega eins og viðtæki loft-
skeyta nær í straumslitrin i loftinu
og skilar þeim frá sér sem samfelld-
um skiljanlegum boðskap.
.Tæja, þú skilur, hvert ég er að
fara. Ég fann, að eitthvað tók við-
In-agð inni í skápnum, fann það svo
greinilega, að ég heyrði það. Vel má
vera, að ekkert liafi heyrzt, en liljóð-
ið i vitund minni vakti mig engu
að siður. En andardráltinn og
stununa heyrði ég i raun og veru.
Það liljómaði eins og kæft niðri í
kassa eða þá úr órafjarlægð, en ég
vissi, að það var í skápnum við
höfðalagið mitt. Mér rann svo sem
ekki kalt valn milli skinns og hör-
unds þá. Mér var bara meinilla við
að vera vakinn af liljóði, sem alls
ekki átti að geta vakið mig, frekar
en veltandi hlýantur í káetuborðs-
skúffu í skipi.
Ég' skildi þetta ekki; ég bjóst helzt
við, að loft kæmist einhvers staðar
inn í skápinn og blési svo stynjandi
gegnum rifu. Ég kveikti og leit á
klukkuna. Hún var seytján mínút-
ur gengin í fjögur. Svo bylti ég mér
á betra eyrað og fór aftur að so'fa.
Ég er hér um bil lieyrnarlaus á öðru
eyranu. Ég sprengdi í þvi liljóð-
himnuna einu sinni; þá var ég
strákur og var að stinga mér úr
framsiglunni. Víst voru það asna-
legar aðfarir, en afleiðingarnar eru
hreint ekki svo óþægilegar, ef ég
þarf að sofa i liávaða.
Þetta var nú fyrstu nóttina, og
sagan endurtók sig aftur og aftur.
Þó var það ekki alveg reglubundið,
því að stundum svaf ég á betra eyr-
anu, en aldrei skeikaði minútu, að
þetta skeði á sama tíma. Ég skoð-
aði skápinn vendilega og fann enga
rifu. Hurðin féll meira að segja sér-
lega þétt, sennilega til að verja möl-
flugum inngöngu. Ég býst við, að
frú Pratl liafi geymt þarna vetrar-
skjólfötin sin, því að þar lyktaði enn
þá af kamfóru og terpentínu.
Þegar þessu hafði farið fram