Samtíðin - 01.03.1949, Síða 17

SAMTlÐIN
13
hálfsmánaðartíma, var mér nóg
boðið. Ég hafði sagt mér sjálfum, að
heimskulegt væri að láta undan og
flytja hauskúpuna burt úr herberg-
inu. Hlutirnir sjást líka í töluvert
öðru ljósi á daginn, meðan bjart er,
heldur en í einveru og myrkri næt-
urinnar. En röddin — líklega má ég
kalla þetta rödd — hún brýndist, og
eina nótt heyrði ég hana með verra
eyranu. Ég áttaði mig á því, þegar
ég vaknaði með betra eyrað á kafi
í koddanum, og i þeim stellingum
hefði ég ekki átt að geta heyrt til
þokulúðurs.
En þetta heyrði ég og reiddist;
kannske var ég hræddur lika. Það
er tvennt ekki ólíkt. Ég kveikti, fór
fram úr, opnaði skápinn, þreif öskj-
una og þeytti henni út um glugg-
ann, eins langt og ég orkaði.
En þá risu hárin á höfði mér.
Hún þaut emjandi gegnum loftið,
eins og fallbyssukúla. Húu féll nið-
ur hinum megiu við götuna. Nóttin
var niðdimm, svo að ég sá hana
ekki detta, en ég vissi vek að bað
var hinum megin við götuna, sem
hún kom niður. Glugginn er beint
vfir útidyrunum, Það eru á að gizka
fimmtán álnir vfir að gerðinu, og
bað er tíu álna breitt. Fvrir handan
bað er svo þyrnigirðing, með'fram
landareign prestsins.
Ég svaf ekki miklu meira bá nótt-
ina. Tæpum hálftíma siðar heyrði
ég óp úti, svipuð þeim, sem við höf-
um heyrt í kvöld, aðeins voru þau
enn þá voðalegri, þrungin trylldri
örvæntingu. Það kann að vera
ímyridun mín, en ég var viss um. að
þau nálguðust. kveikti í pípunni
og gekk stundarkorn um gólf. Svo
tók ég bók og fór að lesa, en fjand-
inn hafi, að ég man nokkuð, hvað
ég las, hvað þá lieldur, livaða bók
ég var með, því að alltaf öðru hvoru
heyrðust hljóð, sem vel hefðu get-
að komið steindauðum manni til að
bylta sér í kistunni.
Litlu fyrir dögun var barið að
dyrum. Á því var enginn efi, og ég
opnaði gluggann og leit niður, því
að ég bjóst við, að þar væri einhver
í læknisþörf, sem héldi, að nýi
læknirinn hefði fengið húsið hans
Luke. Það var mikil hugsvölun að
hevra manneskju kveðja dyra eftir
allan þennan hryllilega bljóðagang.
Úr glugganum sér maður ekki
sjálfa hurðina; litla skýlið yfir dyr-
unum skvggir á. Aftur var barið, og
ég kallaði og spurði, bver væri þar,
en fékk ekkert svar nema ný högg.
(Framb. i næsta hefti).
„Bjössi kjaftaði i mig leyndarmál-
inu, sem ég kjaftaði í þig, að þú
mættir ekki kjafta frá.“
„Já, en ég bað hann um að kjafta
því ekki í þig.“
„Ég lofaði honum líka, að ég skyldi
ekki Icjafta því í þig, svo nú máttu
ekki kjafta því í hann, að ég hafi
kjaftað utan í það við þig.“
HLÍNAR-pr’ónavömrnar eni
fallegasíar, bezfar og viiasæl-
astar.
Prjónastofan HLÍN.
Skólavörðnstíg 18, — Sími 2779.,