Samtíðin - 01.03.1958, Blaðsíða 13

SAMTÍÐIN
9
230. SAEA SAMTIÐARINNAR
Furið varlega9 frú iifín góö
Niðurlag.
ÞEGAR RÖÐIN kom loks að Ingi-
ríði, var klukkan orðin meira en
eitt. Læknirinn sat við skrifborðið
sitt í hálfdimmu herberginu, þegar
hún gekk inn. Hann reis á fætur,
gekk til hennar og heilsaði vingjarn-
lega. Hún mundi, að þau höfðu einu
sinni hitzt í samkvæmi.
Þegar hann hafði lokið rannsókn
sinni, sagði liann góðlátlega:
„Hvernig liafið þér getað verið
svona lengi gleraugnalaus, frú mín?
Þcr eruð mjög nærsýnar og verðið
framvegis alltaf að nota gleraugu.
Það er mjög algengt á yðar aldri.
„Á yðar aldri“ .... Orðin liöfðu
óþægilegan hljóm. Þau komu við
hjartað í henni. Að vísu var liún
orðin 42 ára, satt var það, en hún
gat auðveldlega skrökvað því, að hún
væri 10 árum yngri. „Þér eruð varla
orðin þrítug?“ hafði Ebbi sagt fyrsta
kvöldið. Sjálfur var hann ekki orð-
inn þrítugur, og hann var jafnvel
enn þá unglegri að sjá, svo grann-
ur og drengjalegur i andliti.
„Ég skal skrifa resept upp á gler-
augu handa yður,“ hélt læknirinn
áfram. „Þér getið tekið það með
yður.“
Hún svaraði engu, en sat þegjandi
þarna í hálfbirtunni, meðan liann
skrifaði reseptið.
„Ég verð að fá rauðbrúna um-
gjörð,“ hugsaði hún. „Ebba þykir
hún áreiðanlega falleg.“
Rödd læknisins barst að eyrum
hennar i kyrrðinni. Hann sat enn
og skrifaði. Það skrjáfaði í papp-
írnum undan pennanum.
„Farið þér nú varlega, frú mín
góð,“ sagði hann mjög alvarlegur.
„Varlega?“ sagði hún og leit spyrj-
andi á hann. „Þvi þá það? Er nokk-
uð hættulegt að mér?“
Hún fann allt í einu til mikils
magnleysis.
„Að augunum? Nei, langt frá. En
það er maðurinn yðar, sem ég er
að hugsa um. Hann var ekki reglu-
lega liraustlegur, seinast þegar ég sá
hann.“
„Nú, Tómas?“ sagði hún brosandi,
og það var eins og fargi væri af
henni létt. „Já, ég er nú líka alltaf
að segja við hann Tómas, að hann
vinni of mikið. Það er eins og hann
haldi, að verksmiðjan fari alveg á
höfuðið, ef hann sé þar ekki á hverj-
um degi .... “
Hún þagnaði hálfsneypt, hejrrði
sjálf, hve kæruleysislega rödd henn-
ar hljómaði.
Læknirinn sagði ekki fleira. Hann
stóð upp og fékk henni reseptið. Hún
reyndi að brosa, þegar hún kvaddi
hann, en hann leit ekki framan í
hana. Henni hafði aldrei gengið illa
að koma karlmönnum til við sig,
ef hún vildi það við hafa .... Nú
stóð hún þarna i hálfgerðum vand-
ræðum.
Svo opnaði aðstoðarstúlkan djrrn-
ar, og dagsbirtan féll inn um þær.