Samtíðin - 01.02.1962, Side 16

12
SAMTÍÐIN
„Nei, leyfið þér mér heldur að skrifta
fyrir yður, læknir.“
„Eins og þér viljið, en ég er nú bara
venjulegur syndari eins og þér sjálfur,"
anzaði ég.“
„Það þykir mér bezt,“ sagði sjúkling-
urinn. (Ég ætla að kalla liann Ivarl).
Ég er vísl enginn engill, læknir. Sannast
að segja hef ég hagað mér eins og' skepna
við mann veslurí Bándaríkjum. Þhr var
framið morð, og ég var sekur um það,
en mér tókst að snúa mig út úr því, og
Róhert, húsbóndi minn, varð fyrir sök-
inni. Eg hefði getað bjargað honum, en
ég sagði ekki orð. Hann sór og sárt við
lagði, að liann væri alsaklaus, en ég
hafði komið lionum i klípuna, svo að
liann átti þaðan alls engrar undankomu
auðið. Hann lenti þess vegna í rafmagns-
stólnum, en ég slapp. Þegar ég las um
aftöku lians, varð ég óstyrkur í hnjálið-
unum og ætlaði að kasta upp. En lífinu
héll ég, og hann var drepinn.
Það er ekki þokkalegur dauðdagi að
lenda í stólnum. Þeir hella manninn
stútfullan af einhverju sulli, svo hendist
hann upp og verður kolsvartur i fram-
an.
Lögreglan gat ekkert sannað á mig, þó
hún hefði illan bifur á mér í þessu máli.
Ég tók því það ráð að vera þarna tíma-
korn áfram, starfa það, sem til féllst, en
fara svo til Englands. Fann, að ég þráði
af heilum hug að komast burt úr Bandá-
ríkjunum . .. og frá honum Róbert. Hann
var að vísu dauður og grafinn, en hann
hafði alltaf verið skuggalegur náungi.
Ég bjóst alveg við, að hann mundi ganga
aftur og ofsækja mig. Það væri betra,
að iithafið væri milli okkar.
Ég lenti í London og fékk vinnu við
rafmagn, ])ví ég var býsna laginn við
alll ]>ess Iiáttar. í fyrstunni gekk alll
vel. En svo fór ég að verða fyrir alls
konar smáslysum. Ekki neinu stórhættu-
legu, en ég var alltaf að hrenna mig á
rafmagni eða fá straum í handlegginn.
Ég virtist vera afar næmur fyrir raf-
straum, og eftir að ég var farinn úr hús-
unum,kvörtuðu viðskiptavinir okkar und-
an sífelldu snarki í Ijósunum og truflun-
um i útvarpstækj unum fyrst í stað. Svo
var það seinni liluta dags í stóru liúsi,
að ég fékk í mig straum, alveg eins og
hestur hefði slegið mig, og öll Ijós slokkn-
uðu. Allar leiðslur brunnu sundur, og
fólkið, sem ætlaði að halda stórveizlu,
varð að notast við kertaljós.
Þá var ég rekinn úr vinnunni. „Bölv-
aður klaufi ertu!“ sagði húsbóndi minn.
Hamingjan snerist gegn mér, og ég
var atvinnulaus vikum saman. Munaði
minnstu, að ég sálaðisl úr hungri.
Ég hjó um þessar mundir i leiguher-
hergi í Pimlico. Það var ekkert drauga-
legt. Herhergið var þiljað innan. Það
var með járnrúmi og einni, skermlausri
rafmagnsperu, sem hékk niður úr loft-
inu og har óþægilega skæra birtu.
Eina nóttina sal ég upp við dogg og
var að revna að lesa, þegar mér varð allt
í einu hugsað lil Róberts og dauðdaga
hans. Mér varð lilið upp í ljósið, og ég
starði á það, þangað til ég gat ekki liaft
augun af því. Það var eins og ég gæti
ekki hreyft höfuðið. Og þá ... og þá var
það, að löng grönn hönd tevgði sig nið-
ur úr Ijósinu og greip í öxlina á mér, svo
ég hljé)ðaði af sársauka. Og það er enn
þá ör eftir hana á húðinni á mér, eins
og rauðir brunablettir. Fjórir grannir
fingur og þumalfingur.“
Karl leit á mig, og það var eins og augu
hans væru brostin. Ég hélt, að nú væri
hann alveg að skilja við, en hann héll
áfram sögu sinni og talaði lágri, ótta-
hlandinni röddu.
»Ég gal ekki gleymt þessum liand-
legg,“ sagði hann. „Og í hvert skipti, sem
ég sá upplýsta rafmagnsperu, fór ég að