Morgunn - 01.06.1946, Qupperneq 66

56
MORGUNN
líkamlega þreytu, því að ég lifi rólegu og erfiðislausu lifi,
og þessi þreyta líkist á engan hátt venjulegri þreytu minni,
t. d. eftir göngur eða dans. Þetta er ekki venjuleg líkamleg
þreyta, en það er eins og taugar mínar séu þreyttar, ég
sé alveg uppgefin. Sama tilfinning greip mig, þegar faðir
minn og bróðir minn dóu“.
*
Þessi er frásögn konunnar, en við hana bætir höfundur-
inn, J. A. Hils, þessum athugasemdum frá sér:
„Sumt af því, sem hér hefur verið frá sagt, felur ekki
í sér sannanir, í strangasta skilningi. Það er ekkert sér-
legt við það, þótt mann dreymi, að vinur, sem maður veit
að er særður, sé dáinn, eða að dreyma það, að hann sé
að fara burt. En þarna eru önnur atvik, sem fela í sér
sönnun, þ. e. a. s. sönnun fyrir því, að þarna hafi annar
hugur en dreymandans verið að verki með dreymandanum.
Ljósið, sem þær sáu báðar, frú Guthrie og vinkona henn-
ar, birtist þeim í fyrsta sinn nóttina 9. des. En það kem-
ur síðar í ljós, þegar tekið er tillit til mismunarins á tím-
anum þar eystra og í Englandi, að þá er Stuart herforingi
látinn fyrir tólf klukkustundum, en þá vissi frú Guthrie
ekki einu sinni það, að hann væri særður.
Um næsta atriðið er það að segja, að frú Guthrie hafði
aldrei talað við vin sinn um sálma, og gat ekki hafa haft
neina eðlilega þekking á því, hvaða sálmur yrði sunginn
við útför hans. Hér er ekki um neinar aðrar skýringar að
ræða en þær, að annaðtveggja sé um fjarhrif að ræða
frá einhverjum hermanni, sem staddur var við útför Stu-
arts, eða þá, að þarna hafi sál hins framliðna Stuarts sjálfs
verið að verki. Fjarhrifatilgátan verður þarna ennþá ólík-
legri vegna þess, að engar sæmilegar sannanir eru til fyrir
því, að unnt sé að senda með fjarhrifum mynd eða svip
annars manns. Ef seinni tilgátan er rétt, sannar það, að
Stuart hafi sjálfur verið viðstaddur útför sína og hlustað
á sálminn sunginn. Ekkert er ótrúlegt við það. Mörg dæmi
þekki ég, sem benda til þess að slíkt gerist oft um látna