Morgunn - 01.06.1946, Qupperneq 69

MORGUNN
59
Stuart herforingi var mjög nákvæmur og mesti hirðu-
maður. Þetta síðasta bréf frá honum, sem ég fékk ekki
fyrr en mánuði eftir andlát hans, var ólíkt öllum öðrum
bréfum, sem hann hafði skrifað mér áður. Venjulega var
hann sérlega háttvís og prúður í bréfum sínum, en í þessu
bréfi var hann galgopalegur og fullur af glensi. ...
Sagði ég yður frá því, að herbergið, sem hann svaf í
þetta eina skipti, sem hann var gestur okkar, er nú dag-
stofa, og að svo var það kvöld eitt, rétt áður en við ætluð-
um að fara að hátta, að hitt fólkið var að taka til í stof-
unni, en ég stóð við arininn andspænis hurðinni, sem var
opin, að þá drógst athygli mín einhverra hluta vegna að
hurðinni. Þá sá ég fyrst einhvers konar gráan þokuhjúp,
og síðan í lionum eins og hálfa líkamsmynd vinar míns.
Hann var þá í sömu fötum og hann var í, þegar hann var
gestur’okkar í júlí 1914. Ég sá hann augnabliksstund, en
hinir sáu ekkert.
Nokkurum vikum eftir að mig dreymdi Stuart herfor-
ingja í síðasta sinn, dreymdi mig föður minn, sem látinn
var fyrir tíu árum og var þá algerlega farinn maður að
heilsu og þreki. Mig hafði aldrei dreymt hann áður. En
þegar ég sá hann í draumnum, leit hann undursamlega vel
út, eins og Stuart herforingi, bjartur, hreinn, engin þján-
ingamerki á andliti hans, fallega klæddur og snyrtilegur.
Og, þótt einkennilegt sé frá að segja, hann bar einnig
ferðatösku í hendinni. Hann var að koma út úr göngum,
alveg eins og þeim, sem ég hafði séð Stuart í. Faðir minn
var að koma út, en ég beið við dyrnar með mörgum konum
og börnum. Við vorum þarna á fallegu og víðu graslendi,
með hjarðsveitum, uxum og geitum. Konurnar og börnin
voru í hvítum og síðum klæðum. Ein af konunum var með
hjarðmannsstaf, eitt af börnunum var beinlínis með gyllta
lokka. Skyndilega kallaði einhver: „Hann er að koma!“
Og út úr göngunum kom faðir minn. Hann var yndislegur
ásýndum. Þau flykktust að honum og hann heilsaði sum-
um þeirra, og spurði því næst: „Hvar er Flóra?“ „Hún