Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 4

niður fjallshlíðina. Þar uppi skipti gatan sér
í marga troðninga, og kýrnar voru vanar að
fá sjálfar að velja, hvaða troðninga þær vildu
ganga, til þess að komast á beitilöndin.
Nú höfðu drengirnir skóginn að baki sér,
og einnig hið opna svæði í skógarjaðrinum.
Lafmóðir komu þeir niður að ströndinni, við
vatnið. Þar sáu þeir tiltölulega stóran fisk,
alveg við flæðarmálið, sem stökk beint út í
vatnið, við komu þeirra. Hann synti áfram
spölkorn. Svo var hann kyrr nokkur augna-
blik, en sneri svo hægt aftur. Það var alveg
eins og hann langaði aftur, til þess að kom-
ast í flæðarmálið, þar sem vatnið var hlýrra.
Drengirnir fóru nú í hægðum sínum með-
fram vatninu, þar til að þeir komu að litlum
læk. Vegna þess, að þeir voru í skóm, og
vildu ekki að þeir blotnuðu, fóru þeir spöl-
korn meðfram læknum, unz þeir sáu hvar
hann var mjórri. Þar fóru þeir yfir hann á
staksteinum. Þegar þeir voru komnir yfir
lækinn, smeygðu þeir sér í gegnum nokkra
lága viðarrunna, og voru þá aftur komnir
niður að vatninu, hinum megin lækjarins.
Þeir gengu meðfram læknum svolítinn spotta,
þar til að þeir komu til staðar, þar senr þeir
liöfðu verið mörgum sinnum áður.
Á þessum stað þekktu þeir hvern einasta
stein og hlut, sem þarna var. Þetta var eitt
af hinum mörgu skógarheimilum þeirra, sem
þeir höfðu til þess að hvíla sig á. Þeir settust
niður undir stóru grenitré, og byrjuðu að
opna pakpokana og taka upp það, sem í þeim
var. Þetta höfðu þeir gert hundruð sinnum
áður. Og þeir vissu eiginlega fyrirfram, hvaða
nesti það var, sem þeir höfðu meðferðis, svo
það var í sjálfu sér ekkert nýtt. Þarna var
flaska með mjólk í. Mjólkin var ábyggilega
að verða súr, og það var ekki svo furðulegt,
eins og þeir höfðu hlaupið og hrist liana til.
Svo var askur með smjöri í. Á hann höfðu
aðrir drengir skorið út stafi — gotneskt let-
ur —, sem Jónas þekkti ekki. Þessir drengir
voru líklega fullorðnir menn núna. Því næst
tóku þeir upp brauðpokann með innihaldi
hans. En hvað reykta fleskið ilmaði! í hug-
anum gátu þeir fyrirfram séð, hvernig þeir
Drengirnir borðuðu undir stóru trc.
mundu skera stórar sneiðar af því nteð rýt-
ingnum, og leggja þær á milli þykra laga af
þunnu hrökkbrauði. Þar voru egg, pönnu-
kökur og einn pakki af tei. Á þessum pakka
voru myndir af undarlegum, útlendum frí-
merkjum, sem rninnti á framandi lönd og
þjóðir.
En livað var þetta? Stykki af þurrkuðu
kindakjöti! Það var það besta, sem Jónas
vissi. Hann tók hnífinn og skar af því nokkra
smábita og lét upp í sig. Hann tuggði og
tuggði, sneri við kjötbitanum í munninum
og tuggði aftur. En hvað það var gott. Að
lokum byrjaði hinn uppþornaði safi að kom-
ast í snertingu við bragðtaugar tungunnar
og þá fyrst naut hann Jress til fulls. Það var
ekki agnar ögn eftir af safa, er Jónas að lok-
um renndi kjötinu niður. Aðeins sá sem sjálf-
ur hefur reynt þessa aðferð, getur gert sér
í hugarlund, hvað þetta var gott og eftirsótt
kúasmölunum.
Þegar búið var að borða, áttu drengirnir
að fá sér bað. En áður en þeir fóru niður til
vatnsins, stóð Jónas kyrr svolitla stund, fyrir
framan grenitréð, hélt niðri í sér andanum,
4