Barnablaðið - 01.02.1966, Page 6

Hcsturinn bnrði trjástofninn mcð hófunum.
I>að var svo gaman að sjá augnaráð félaga
síns. Et til vi 11 er hann duglegri en ég.
Hvað mörgum sinnum jjeir höfðu hoppað
í vatninu höfðu þeir enga tölu á, en ringl-
aðir voru Joeir í höfðinu og fundu til svima.
Allra síðast höfðu þeir verið að sýna hvor
öðrum hver Jreirra væri duglegri að kafa,
og vera undir vatninu sem lengst. Jónas var
mjög þjálfaður í Jressari íþróttagrein, en hann
var líka búinn að æva sig mörgum sinnum
áður.
Allt í einu dökknaði himininn. Dimm
óveðurskv drógust saman í hnykla.
,,Ég vildi ég vissi hvar kýrnar væru,“ sagði
Jónas. Drengirnir hlustuðu nú báðir og
heyrðu í kúabjöllunum skammt frá inni í
skóginum. Eftir litla stund komu nokkrar
kýr niður til vatnsins til þess að drekka.
Hræðileg elding leiftraði á himni, og strax
á eftir heyrðust ægilegar drunur. Drengirnir
lilupu eins og fætur toguðu til grenitrésins.
Nú brauzt út voldugt óveður og eldingarn-
ar leiftruðu hver um aðra þvera. Trén brotn-
uðu eins og eldspýtur og féllu til jarðar. Fé-
lagi Jónasar var nærri farinn að skæla af
hræðs'u. F.kki grét nú Jónas, en ]>að varð
hann að viðurkenna, að honurn fannst það
vera alvarlegt. Allt í einu sagði hann við fé-
laga sinn: „Komdu, svo hlaupum við til
strandarinnar, Jní að eldingin getur liitt
grenitréð, og Jrá verðum við dauðans matur.“
En samstundis skeði Jrað. Hræðilegri elcl-
ingu sló rakleitt niður í tréð, sem Joeii' höfðu
staðið undir rétt áðan. Nokkuð svo ægilegt
höfðu Jreir aldrei séð. Og loftþrýstingurinn
var svo kröftugur að báðir drengirnir hent-
ust út í vatnið. F.f til vill var Jaað eina björg-
un þeirra, því að öll strandlengjan var þakin
trjáviðarstubbum. Það einasta sem var eftir
af gamla trénu þeirra, var sundraður stofn.
Nú fór J(inas að hugsa um kýrnar og kvíg-
urnar, sem voru inni í skóginum. „Kæri
(ii:ð.“ and\arpaði hann, „varðveittu kýrn
ar, svo að bær deyi ekki.“
Eftir lit'a stund var óveðrið um garð geng-
ið, og drengirnir byrjuðu að leita að far-
angri sínum. En það var ekki svo auðvelt
að finna nokkuð í öllu þessu öngþveiti.
\ratnið hafði hækkað og náði nú langt upp
á sandströndina og fjöruborðið var allt þakið
viðarrusli.
Næst urðu Jreir að finna kvrnar. Þeir
fundu nokkrar þeirra ómeiddar, og var Jrað
mikið kraftaverk, en Jrrjár vantaði i hópiim.
Og hvernig sem drengirnir leituðu, gá-.u þeir
alls ekki fundið þær.
En nú var samt ekki um annað að gera. en
að reka kýrnar sem þeir höfðu fundið heim,
og það gerði félagi Jónasar. Jónas sjálfur varð
eftir til þess að leita að þeirn sem týndar
voru.
Þegar hann liafði gengið nokkra stund um
skóginn, heyrði hann alt í einu eitthvað
þrusk, en þegar hann kom nær, sá hann að
):>að voru hestar, sem voru þar á beit. Allt
í einu kom einn þeirra hlaupandi á hnrða-
spretti til Jónasar. Hann varð hræddur við
þessa ókunnugu skepnu, svo> að hann flýtti
6