Barnablaðið - 01.02.1966, Síða 10

þurft að læra myndatöku áður. Hann leit
sem snöggvast niður á myndapakkann aftur.
Efst í búnkanum lá mynd af móður lians þeg-
ar hún var að vinna í eldhúsinu. Hann hélt
að hann hefði lialdið myndavélinni rétt, en
hann hafði aðeins náð að mynda hendur
hennar. Hann brosti. Nei, hann var ábyggi-
lega ekki verður að fá nein verðlaun. F.n
þegar hann fór að hugsa um, livað þessar
liendur höfðu gert fyrir hann, — þá datt hon-
um nokkuð í hug. Gat ekki þetta verið liugs-
un beint frá Guði? Ef til vill mundu þessir
dómarar képpninnar hlægja að honum, en
hann ætlaði að reyna samt. Og svo ætlaði
hann að biðja.
Hann flýtti sér að skrifborðinu sínu, og
tók fram vasabók úr skúffunni, reif eitt blað
úr henni og byrjaði að skrifa. Þegar hann var
búinn að því, skrilaði hann það mjög vel á
annað lrlað, svo að það skyldi líta fallega út.
Það blað lét hann í umslag, ásamt einni
mynd úr pakkanum. Nú var það búið. Nú
var aðeins að bíða og sjá hvað kæmi fram á
föstudaginn.
Svo kom þessi eftirþráði dagur. Það var
haldin foreldrahátíð í skólanum, sem Páll
var í. Og í lok hátíðarinnar yrði sagt frá því,
hver hefði unnið keppnina í myndatökunni.
Páll kom snemma ásamt foreldrum sínurn,
og allt var svo skemmtilegt. Hann var einmitt
að enda við að drekka gosdrykkinn sinn og
borða kökurnar, þegar skólastjórinn gekk upp
í kennarastólinn.
..Heiðruðu konur, karlar, stúlkur og dreng-
ir! Eg hef ánægju af, að geta sagt ykkur hver
vann í myndakeppninni,“ sagði hann. Hjarta
Páls byrjaði að berjast í brjósti hans.
,,Það voru margar góðar myndir í þessari
keppni, svo erfitt var að velja, hver væri bezt,“
hélt skólastjórinn áfram. „En sá sem fékk
fyrstu verðlaun, heitir Ríkharður Hansson."
Páll gat ekki dulið vonbrigði sín. En hon-
um 1 eið dálítið betur, þegar pabbi hans lagði
hönd sína á herðar hans, og sagði: „Hann
Ríkharður verðskuldaði að vinna, hann er
alveg meistari í myndatöku."
Einmitt þá byrjaði skólastjórinn að tala
„Það var líka önnur mynd sem vakti tölu-
verða athygli. Hún var dálítið óvenjuleg. Það
voru aðeins tvær hendur. En þar sem það er
mæðradagurinn á mánudaginn kemur, er það
þess vert að minnast hennar. Og nú skal ég
lesa upp það sem skrifað var:
„Þessar heridur eru þær beztu og mýkstu
liendur í allri veröldinni. Þær studdu mig, er
ég sem lítið barn tók fyrstu sporin. Og þegar ég
varð eldri, 'héldu þær í hönd mína, er ég beið
eftir grænu ljósi í umferðinni. Þær bursíuðu
á mér hárið, áður en ég fór í sunnudagaskól-
ann. Þessar hendur sýndu mér hvernig ég
ætti að spenna greipar og biðja tii Guðs og
þær svöluðu enni mínu, Jregar ég var veikur.
í eldhúsinu baka Jæssar hendur súkkulaði-
kökurnar og þær strjúka fötin mín, þegar þær
eru búnar að þvo þau. í þessum höndum,
rúmast margar smálestir af kærleika. Eg veit
það vegna þess, að þær tilheyra yndislegustu
móður Jressa heims. Hún er mín eigin
mamma."
Páll var yfir sig kominn af undrun. Þetta
var Jrað sem hann hafði skrifað.
„Vill Páll Adamsson koma hingað fram,“
sagði skólastjórinn. „Við höfum hér fallega
blússu, sem hann ábyggilega befur gaman af
að gefa mömmu sinni. Hjarta Páls var fullt
af fögnuði, er hann gekk fram að kennara-
stólnum. „Ég Jrakka þér Drottinn,“ hvíslaði
liann.
Augu móðurinnar fylltust tárum, þegar
hann rétti henni gjöfina. „Þú gerir mig að
hamingjusömustu rnóður í veröldinni," sagði
hún.
Það var ekki laust við, að Páll héldi að
hún mundi faðrna hann að sér fyrir framan
allt fólkið. En hún hefði víst mátt það, því
að hann var hamingjusamur líka. Það er und-
arlegt með mæður, liugsaði bann. Það er ekki
gjöfin í sjálfri sér, senr gerir þær mest ham-
ingjusamar, heldur kærleikurinn sem er bak-
við. Nú lagði pabbi aftur hönd sína á herðar
lians. Já, nú var Páll sannarlega glaður. En
eitt vissi hann fyrir víst, að Jrað var Guð sem
hafði gefið honum þessa undursamlegu hug-
mynd.
10