Barnablaðið - 01.02.1966, Síða 12

heima í næsta húsi. Þær voru líka nrjög mikið
saman. Já, næstum alltaf. María fór stund-
um með Katrínu í sunnudagaskólann. En
jrað kom einnig fyrir, að hún vildi ekki fara
með, vegna þess að hún hafði hugsað sér að
gera eitthvað annað. Og sárnaði Katrínu það
mjög.
Þegar farið var að dimma, þetta kvöld, sett-
ist Katrín niður til þess að reikna dæmin
sín, og byrjaði að lesa: „Jón kaupmaður
keypti epli fyrir Pip. . . . pip. . . . pip, heyrð-
ist allt í einu. Hvað er þetta? Hvaðan kom
þetta hljóð? Var fugl kominn inn í herbergið?
Eða mús? Ekki varð hún vör við neitt sér-
stakt, svo að hún byrjaði að lesa aftur: ,,Jón
kaupmaður keypti epli fyrir 20 kr. kg og
seldi þau fyrir. . . . Pip. . . . pip. . . . Ni'i
heyrðist þetta hljóð aftur. Þá sá hún allt í
einu eittlivað sem var á hreyfingu fyrir utan
gluggann.
„Þetta er fugl!“ kallaði hún upp, og flýtti
sér að opna gluggann, svo að hann gat flogið
inn í herbergið. Katrín starði alveg undrandi
á hann. Þetta var lítill blár páfagaukur. Hann
settist á lierðar hennar eins og hann vildi
leita sér skjóls og viðraði sig upp við háls-
inn á henni.
„Litli vesalingurinn þinn! jrú ert alveg
skjálfandi."
Hvern ertu að tala við?“ spurði móðir hennar,
sem var kominn inn í herbergið. Hvað er
Jretta? Fallegur lítill páfagaukur!"
Nú varð reikningsdæmið að bíða svolítið.
Katrín þaut upp á efri hæðina, jrar var fugla-
búr sem amma hafði átt þegar luin lifði og
átti kanarifugl. Móðir Katrínar sótti svolítið
fuglafræ, og litli páfagaukurinn kro]rpaði
jrað græðgislega í sig. Hann virtist vera alveg
glorhungraður. Þegar hann var búinn að eta
nægju sína, hoppaði 'hann upp á hæsta prikið
og fól höfuð sitt undir vængnum.
Katrín mátti varla bíða, þangað til María
kæmi, til þess að vera henni samferða í skól-
ann næsta morgun. Hana langaði svo mikið
að sýna henni fuglinn.
„Hann er með óskalitinn þinn,“ sagði
María, þegar hún sá hann. Meðan Katrín var
12
í skólanum, gat hún varla fest hugann við
nokkuð annað en fuglinn. „Bláinn," ætlaði
hún að kalla hann. Nú var bara eitt sem trufl-
aði gleði hennar. Það hlaut að vera einhver
sem átti hann.
..Við verðum að athuga í blöðunum,“ sagði
móðir hennar. „Það er einhver senr er bú-
inn að tapa þessum fugli. Það getur verið
að það verði auglýst eftir bonum undir fyrir-
sögninni: Tapað og fundið.
Hvert einasta kvöld athugaði Katrín dag-
blaðið, til þess að sjá, hvort að nokkur hefði
tapað páfagauk. „Týndur hundur--------Týnt
arbandsúr. . . . Týndur hvítur kettlingur. . . .
las hún„ en enginn hafði tínt páfagauk. Þeg-
ar hún var búin að leita í blaðinu í Jrrjá daga,
og hafði ekkert fundið, fannst henni að páfa-
gaukurinn hlyti að vera hennar eign. Og
næstu daga á eftir var hún alltaf að hugsa um,
að afla sér peninga, til jsess að geta kevpt nýtt
búr handa honum.
Þegar hún kom heim frá skólanum, dag
einn, lá miði á borðinu. Það var mamrna
hennar sem hafði skrifað liann. „Elsku Katrín,
ég er að fara á samkomu. Viltu taka blöðin,
sem liggja frammi í forstofu og pakka Jreim
vel saman. Það er maður sem ætlar að sækja
þau í fyrramálið. Eftir það máttu svo leika
þér, þangað til að ég kem heim.“
„Komdu Bláinn," sagði hún um leið. og
hún bar búrið lians fram í forstofu. Þegar
hún var búin að pakka inn blöðunum, og
var að binda snæri utan um þau, féllu augu
hennar á dálkinn: Tapað og fundið .
Hún kallaði upp yfir sig.
„Komdu sæl Katrín!“ Það var rödd Maríu.
„Hvernig líður Blánum?“ María hafði konrið
inn bakdyramegin.
„Blánum, þökk ágætlega," svaraði Katrín
dauflega.
„Er nokkuð að? Mér finnst Jrú vera svo
skrítin."
„Ég get ekki liaft hann lengur, ég verð að
fara með hann til eigandans“ sagði Katrín
með sorg í röddinni.
„Er það? Ég hef athugað blöðin á hverj-
um degi,“ svaraði María, „en ég hef ekki