Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 14

ennþá getað fundið að nokkur hafi týnt páfa-
gauk.
„Líttu á hér. í þessu blaði, sem kom út dag-
inn áður en ég fann hann, stendur: „Týndur,
lítill blár páfagaukur, sem 'heitir Pétur. Hann
er merktur á öðrurn fæti, marz 1963. Vinsam-
lega skilið honum á Álmagötu 124.
María las þetta liægt yfir. „Og þú heldur
að það sé Bláinn?“
Katrín kinkaði kolli. „Það er band á öðr-
um fætinum á honum með sama ártali,“ sagði
hún.
„Viltu fara með mér að skila honum, þegar
mamma kemur heim?“
„Af hverju? Ef að þú hefðir ekki séð þenn-
an fugl, hefði hann kannske dáið úti, og ef
að þú bara þegir, veit enginn um hvernig þú
hefir fengið hann.“
„Það veit ég. En Guð veit það. María leit
á Katrínu alveg undrandi.
„Þetta er ekki að stela. Ekki gazt þú gert að
því, að liann týndist. Hvers vegna hefur þú
liann ekki áfram?“
„Ég get það ekki María. Það er órétt að
halda honum, þegar ég veit hvar liann á
heima.“
„Ha, þú hefur ábyggilega ekki gott af að
fara alltaf í sunnudagaskólann, þegar það er
svona, að þú mátt ekki eiga neitt sem þér
þykir vænt um.“
„Það stendur skrifað í Biblíunni, að allt
samverkar þeim til góðs, sem Guð elska. Og
mig langar að gera vilja hans, þó að ég missi
Bláinn við það.“
Klukkustundu síðar lögðu þær stúlkurnar
af stað með búrið. Katrín vafði trefli utan um
það, svo að fuglinum yrði ekki kallt. Þá heyrð-
ist allt í einu svo einkennilegt hljóð í honum,
það var alveg eins og liann vildi spyrja hvað
Jressi aðferð ætti að Jrýða.
„Vertu ekki hræddur, Bláinn, nú ertu að
fara heim.“
Nokkru síðar voru Katrín og María komn-
ar að anddyri hússins númer 124 í Álmagöt-
unni. Kona kom til dyra, og varð alveg undr-
andi er hún sá fuglabúrið. „Ó, hefur þú
fundið Pétur?" kallaði luin upp.
„Er Pétur kominn aftur?“ var kallað innan
úr herberginu. Þegar stúlkurnar voru komnar
inn úr dyrunum, sáu þær stúlku á þeirra
aldri, sem mætti þeim rúllandi í hjólastól.
„Sjáðu Lára,“ sagði móðir hennar. „Hérna
er páfagaukurinn þinn.“
„Ó, Pétur!" kallaði hún upp. „Þú ert kom-
inn aftur!“
Og því hljóði sem Pétur svaraði stúlkunni
með, gat Katrín aldrei gleyrnt. Nú fyrst skildi
hún til fulls, að fuglinn tilheyrði þessari
stúlku í hjólastólnum. Og þegar hún sá gleði
hennar, gladdist hún yfir því, að páfagauk-
urinn hafði einmitt kornið að hennar glugga,
Jregar hann var týndur, svangur og kaldur.
En Jregar hún leit niður í tóma fuglabúrið,
kom kökkur í hálsinn á henni.
„Við verðum víst að fara,“ sagði María.
„Bless Lára og bless Pétur,“ sögðu stúlkurn-
ar, um leið og þær snéru til dyranna.
„Bíddu augnablik,“ sagði mamma Láru við
Katrínu. „Viltu gera svo vel og skrifa síma-
númerið Jjitt lieima hjá þér, á þennan litla
bréfmiða."
„Hvers vegna? Já, auðvitað,“ svaraði Katrín
dálítið undrandi.
„Frænka Láru elur upp páfagauka og hún
á nokkra unga núna,“ sagði móðir Láru. „Þeg-
ar þeir verða nógu gamlir, til Jress að geta
farið frá móður sinni, mátt Jdú eiga einn
þeirra. Mundir Jrú hafa gaman af því?“
Glampinn í augum Katrínar var nóg svar.
Hún var alveg frá sér numin af gleði, þegar
þær fóru frá heimili Láru.
„Það hefði verið hræðilegt ef að Jdú hefðir
ekki skilað fuglinum,“ sagði María á heim-
leiðinni. „Nú átt þú samt sem áðnr þinn
eigin páfagauk.“
„Já, en Jró að ég liefði ekki fengið neinn
páfagauk í staðinn, þá rnundi ég samt hafa
verið hamingjusamari, yfir að hafa fært Láru
hennar eigin fugl. Guð lofaði því að allir
hlutir skuli samverka Jjeim til góðs, sem Guð
elska.“
„Ég hef aldrei getað skilið það áður, að
Guð skipti sér af svona smámunum eins og
litlum páfagauk." Framhftld á bls. 16.
14