Barnablaðið - 01.02.1966, Blaðsíða 18

Birgis, minnkaði á'hugi hennar töluvert. Hún
reyndi þó að svara. „I fyrrasumar tók ég
nokkrar rósir úr garðinum, og gaf Emilíu
frænku á afmælisdaginn hennar. Gamla kon-
an sem sér um herbergi hennar, sá þessi
blóm, og leit á þau á þann hátt, eins og hún
vildi óska, að einhver kæmi til hennar með
blórn líka. Svo grenslaðist ég eftir hvenær
hún átti afmæli og færði henni blómvönd.
Og veiztu það, hún var svo glöð, að hún
grét af gleði/
,,Já, stúlkur," nöldraði Birgir. „Þeim er
víst eins létt að skæla, hvort sem þær eru 9
eða 90 ára gamlar. Er það ekki?“
„Það getur verið. En ég hugsaði, að þar
sem þessi gamla kona gat orðið svo glöð yfir
Jressu, þá skyldi ég gefa öllu gamla fólkinu,
sem er á hælinu, blóm Jregar Jrað ætti af-
mæli. Og í dag er það Sigríður, þú skilur.“
,.Já, en hún er ábyggilega allt öðruvísi en
hinar. Eg á við hvað hún er montin. Hún
sem alltaf gengur um svona hnakkakert, eins
og Jrún Jrykist of góð til Jiess að vera á Jress-
um stað. Það er sagt að luin sé rík. En síðan
maður hennar dó, og sonur hennar fórst í
flugslysi, liefur hún verið á Jressu hæli. Eg
hef heyrt að lnin kæri sig ekkert um að fá
gamla vini sína í heimsókn til sín. Og ég
hugsa, að hún hafi engan áhuga fyrir að fá
blónr frá þér.“
Og satt að segja vissi Lilja Jrað ekki heldur.
Það var satt sem bróðir hennar sagði, að
Sigríður var öðruvísi en hinir. Hún gat verið
bæði óvingjarnleg og stríðin.
Það var barátta í hjarta litlu stúlkunnar.
Hvað ætti hún að gera? F.n það var rödd í
hjarta hennar sem sagði: „Hún þarfnast þín.“
Þessi rödd minnti hana á kærleika Jesú. Hvað
hefði orðið af okkur ef að Jesús hefði alltaf
verið að bíða eftir að við elskuðum hann
fvrst? Hann elskaði okkur af fyrra bragði.
Og auðvitað eigum við að gera hið sama.
Nokkru seinna stóð I.ilja í forstofu hælis-
ins. Dyrnar að herbergi Sigríðar stóðu hálf-
opnar. A litlu borði við gluggann, sá hún
nokkuð, sem hafði þau áhrif á hana, að hún
helzt af öllu hefði viljað hlaupa í burtu.
18
Þar stóð stór falleg alparós þakin ljósrauð-
um blómum. Það var auðséð að þetta úrvals-
blóm var frá beztu blómabúð bæjarins. Lilja
leit niður á litla blómvöndinn sem hún hafði
í hendi sér, sem var aðeins búinn til úr
garðablómum. Sigríður rnundi ábyggilega
hugsa að hún væri eitthvað skrítin, sem konr
með svona lítilfjörlega gjöf á afmælisdegi
hennar. En allt í lagi. Hún gat farið, því að
Sigríður hafði ekki séð hana ennjrá, og hún
mundi aldrei fá að vita, að hún hafði verið
Jrar.
„Ertu að leita að einhverjum?" heyrðisi
allt í einu sagt fyrir aftan han. Það var Sig-
ríður.
„Ég. ... ég. . . . Til hamingju með af-
mælið.“ Lilja gat varla komið orðunum upp.
Sigríður opnaði dyrnar upp á gátt. „Gerðu
svo vel. Þú ert Lilja, er það ekki? Ég þekki
frænku þína Emilíu.“ I.ilja fór feimnislega
inn. Hvað mundi nú taka við?
Sigríður snerti hægt blómin með stífu
fíngrunum sínum. „Undursamlegt," sagði
hún. „Viltu láta Jrau í vasa fyrir mig? Ég
skal finna vasa handa þér.“
í litlum skáp sem Sigríður opnaði, sá Lilja
gljáfægð glös og kínverskt postulín. Sigríður
rétti Lilju fallegan, hvítan vasa, til Jress að
láta blómin í. Og borðið við gluggann var
einasti staðurinn, sem dugði til að láta hann
standa á.
„Þetta er afskaplega lítill blómvöndur,“
sagði Lilja, um leið og hún lét vasann á
borðið hjá stóra blónrinu.
„En ljómandi falleg," svaraði Sigríður."
„Hvernig datt þér í hug að gefa mér afmælis-
gjöf?“
„Ég hugsaði að þú værir svo einmana, og
mig langaði til að einhver óskaði þér til ham
ingju á afmælisdaginn þinn. Gamla konan
sem sér um herbergið hennar frænku, varð
svo glöð er ég gaf henni afmælisblóm. Og
ég hélt að þú kannski yrðir það líka. En ég
vissi ekki þá, að þú þegar varst búin að fá
svona framúrskarandi fallegt blóm,“ sagði
hún um leið og hún strauk eitt blað á því
með fingri sínum.