Barnablaðið - 01.02.1966, Side 22

þess vegna aldrei haft not af henni, en hún
getur unnið mér mikið gagn. Konan mín
mun sjá um hana, og þér fáið drjúga fjár-
hæð að launum."
Si Mohamed hikaði. Hann hafði á tilfinn-
ingunni, að það gæti iiaft slæmar afleiðingar
að láta að vilja betlarans. En fleiri hugsun-
um skaut upp í huga hans. Hann þurfti mjög
mikið á peningum að halda. Kýrin hans hafði
brotizt inn á akur nágrannans og var nú í
kúafangelsi. Það varð að borga liana út, og
þá dygðu engir smápeningar. Það var ómót-
nrælanlegt, að vera Kinzu á heimilinu hafði í
för með sér, að liann hafði einum munni
fleira til að fæða. Leigan frá betlaranum gerði
þar lítinn mun.
Afar veik tilfinning, leifar af því, sem einu
sinni halði verið sanrvizka, fór að gera lronunr
órótt. En nú velti lrann slíku ekki lengi fyrir
sér. Alls konar hugsanir gerðu vart við sig
og Si Mohamed hugsaði sig lengi unr. Kinza
var nú eiginlega ekki 'lrans barn. Hamid var
orðinn ellefu ára og bráðunr fær um að sjá
fyrir sér sjálfur. Rama myndi hann gifta
burt eftir þrjú til fjögur ár. Nú hafði lrann
ef til vill fyrsta og síðasta tækifærið til að
losna við Kinzu.
Betlarinn nefndi afar lága fjárhæð, svo að
bóndinn rauk upp öskuvondur yfir þessari
ósvífni og nefndi aðra margfallt hærri sem
þá einu, senr til greina kæmi. Betlarinn fór
þá líka að illskast yfir þessari fádæma græðgi,
en jók þó tilboð sitt nokkuð. Bóndinn gerði
það sama, formælti nízkunni í betlaranum,
en lauk nráli sínu með því að lækka kröfu
sína nokkuð.
Þannig hélt prúttið áfram langa stund.
Hefðir þú verið þarna staddur og lrorft á
hefðir þú lraldið að þeir ætluðu að ráðast
hver á annan. En fólkið senr var þarna og
gekk fram lrjá þeim var þessu vant og veitti
þeinr enga eftirtekt. A þennan hátt er verð-
lag ákveðið í þessu landi. Niðurstöðutalan
varð einmitt mitt á milli þess, sem betlarinn
bauð og bóndinn hafði krafizt í byrjun.
„Ágætt,“ sagði betlarinn að lokunr. Hann
samþykkti síðasta tilboð bóndans. „Árla
morguns fyrsta dag vikunnar legg ég af stað.
Þegar þér afhendið barnið munuð þér fá
peningana afhenta í votta viðurvist."
Þó að báðir létu senr þeir hefðu gert slænr
kaup, voru þeir báðir nrjög ánægðir nreð úr-
slitin og betlarinn snéri aftur til Kinzu
sinnar í von unr, að hún lrefði betlað með
góðunr árangri á nreðan lrann var í burtu. En
Kinza hafði alls ekkert unnið á meðan. I
staðinn hafði hún skriðið inn í skuggann og
sofnað þar.
4. KAFLL
Hamid stóð utarlega á torginu og lrorfði
stöðugt á nroskuna. Á lrverju augnabliki gæti
presturinn birzt og kallað fólk til bæna. Þá
væri klukkan fjögur. Þetta var merki frels-
isins fyrir Kinzu. Þá fengi hún að fara lreim
í eina viku.
Þrengslin voru strax farin að minnka, svo
að stundum sá Hanrid grilla í systur sína í
gegnum mannþröngina, þar sem hún sat við
lítinn ruslahaug hjá vinnuveitanda sínunr.
Hún var fallin í ónáð, af því að hún hafði
sofnað og leit svo þreytulega út, að Hamid
dauðlangaði að hlaupa til hennaar og hrifsa
hana frá betlaranunr. Hann gróf með tánunr
í sandinn og tvísté af óþolinmæði, en ekki
lrafði hann augun af moskunni.
Moskan var musteri þorpsins. Fannhvít
bygging nreð turni, senr gnæfði við himinn.
Efst á turninum glitraði á gylltan hálfmána.
Á meðan Hamid stóð þarna og beið gekk
ganrli presturinn fram. Hann lrafði alskegg
og leit nrjög virðulega út í embættisskrúða
sýnum. Syngjandi rödd lrans hljómaði út yfir
torgið og alla byggðina umlrverfis og kall-
aði fólk til bæna: „Það er aðeins einn guð, og
Muhameð er spámaður lrans!“ hrópaði hann.
Þeir rétttrúuðu streynrdu nú til helgidóms-
ins til þess að gera bænir sínar, aðrir drógu
skóna af fótum sínum og þar sem þeir voru,
snéru þeir sér til austurs, beygðu sig, krupu
á kné og hneigðu sig í auðmýkt svo að ennið
nanr við jörðu.
Þetta fólk skildi hróp prestsins senr kall til
bænar, en fyrir Hamid var það merki, senr
22