Barnablaðið - 01.02.1966, Síða 25

Klukkan var hálf sjö að kvöldi. Á litla
sjúkrahúsinu í San Cataldo á Sikiley var allt
í hinu ytra með sínu hversdagslega sniði.
Eins og ávallt voru öll sjúkrarúm upptekin.
Hvar sem komið var lágu sjúklingar í sjúkra-
rúmum, og jafnvel á bekkjum í móttökuher-
berginu og á göngunum. Hjúkrunarkona
gekk á milli sjúklinganna og talaði uppörv-
andi til Jreirra.
En þó allt virtist í hinu ytra, með hvers-
dagslegu sniði, þá var samt nokkuð óvenju-
Iegt í aðsigi. í sjúkrastofu númer 12 biðu
fimm bræður Jreirrar afgerandi stundar, sem
skera mundi úr um hvernig líf þeirra og
framtíð yrði. Þeir voru allir blindir frá fæð-
ingu. Orsökin var starblinda. Paolo var 15
ára, Carmelo 13 ára, Gioacchino 11 ára, Giu-
seppe 9 ára og Calogero litli var 5 ára.
Alun pað heppnast?
Læknirinn, Luigi Picardo var nýkominn.
Hann hafði ákveðið að lramkvæma au2:naað-
gerðina á drengjunum Jretta kvöld. Á skrif-
stofu sjúkrahússins hitti hann læknirinn
Maira, sem ætlaði að aðstoða hann við að-
gerðina. Picardo er fremur smávaxinn, ljós
yfirlitum og í eðli sínu nokkuð taugaóstyrk-
ur. En þetta kvöld virtist hann taka hlutina
nteð mikilli ró. Læknarnir töluðu santan, með-
an Jreir skiptu um föt og þvoðu sér. Nú kom
svæfingarlæknirinn. Deyfilyfið liafði þegar
verið reynt og valið. Læknarnir lögðu mikla
áher/.lu á að sýna jafnvægi og ró gagnvarí
hvor öðrum. Hér, í þessu litla sjúkrahúsi,
í litlum bæ á Sikiley, ætluðu læknarnir þetta
kvöld, að reyna að gefa fimm drengjum sjón-
ina.
Móðir drengjanna sat hjá þeim. Við og
við Iirópaði yng/ti bróðirinn: „Mamma. . . .“
Og móðirin tók um hönd litla drengsins
og hélt Jjétt í hana. Hinir drengirnir töluðu
öðru hvoru saman í hálfum hljóðum. Nú
kom hjúkrunarkonan inn. ,,Nú förum við,
Paolo," sagði hún. Hjúkrunarkonan tók í
hönd hans, og Paolo, sá elzti bræðranna, stóð
á fætur og fylgdist með henni inn til lækn-
anna.
IlamiiiKjasamuri dren^ir liafa ef til vill aldrei verið mynd-
aðir, en bræðurnir fimm frá Sikiley, þe^ar Jieir í fyrsta
sinn K'átu séð umheiminn.
Læknarnir stóðu hljóðir í skurðstofunni.
En þegar Paolo kom inn, þá gekk Picardo
til hans og sagði:
„Paolino, ertu hræddur?“ spurði hann.
„Nei, ég er ekki hræddur.
„Heldurðu að Joetta muni heppnast?
„Já, læknir, ég trúi því að það heppnist,
ef læknirinn trúir því,“ sagði drengurinn
trúaröruggur.
Fimm barnanna fœddust blind.
Nú hófst skurðaðgerðin. Picardo fjarlægði
nreð varfærni hin mjólkurlitu korn, sem
hindruðu drenginn í því að geta séð um-
heiminn. Síðan saumaði hann saman sárið
með hárfínum þráðum. Paolo var síðan aft-
ur færður til sjúkraherbergis númer 12.
„Við skulum strax byrja á Jreim næsta,“
sagði Picardo, en svæfingarlæknirinn sann-
færði Picardo um að honum væri nauðsyn-
legt að hvílast stutta stund.
Nú kom Carmelo inn í skurðstofuna og
næsta aðgerð hófst. Læknirinn fann til geysi-
legrar eltirvæntingar. Ennþá gat ihann ekki
séð hver árangurinn yrði, en hann var sann-
færður um að aðgerðirnar mundu heppnast.
Þegar Carmelo hafði verið leiddur út úr
skurðstofunni, þá tók Picardo sér litla hvíld,
en síðan var Gioacchino sóttur. Eftir hverja
aðgerð tók læknirinn sér stutta hvíld, og
byrjaði síðan á ný með einbeittni og ákveðni
Picardo var þó ekki áhyggjulaus. Hvað mun
25