Barnablaðið - 01.02.1966, Page 26

Ennþá verða drengirnir að taka á þolinmæðinni, auffu
þeirra þola enn ekki dagsbirtunn, nema takmarkaðan
tíma. Mamma hjálpar til við að stytta biðtímann o«: er
hér að gera «ð gamni sínu við Calogero litla, sem að sjálf-
sögðu hefur orðið eftirlætisbarn sjúkrahússins.
gerast ef fjórir drengjanna fá sjón sína, en
einn af þeim verður áframhaldandi blindur?
Þessir fimm bræður höfðu allir fæðst í
bænum Campobello di Licata. Þetta var lít-
ill bær, með nokkrum þúsundum íbúa. Fað-
ir drengjanna vann við búskap og hafði eign-
azt tólf börn. Fjögur barnanna höfðu dáið,
og af þeim átta sem eftir lifðu voru fimm
blind.
Fjölskyldan var fátæk og hafði oft ekki
annað að nærast af en brauð og tómata.
Bæjarbúar kenndu í brjósti um fjölskylduna.
Oyfirstíganlegur múr, var á milli bræðranna
fimm og umheimsins. Á sunnudögum voru
drengirnir vanir að ganga út með móður
sinni. Þeir leiddust um göturnar og vöktu
eftirtekt vegfarenda.
Þegar þeir stækkuðu. þá var framkvæmd
skurðaðgerð á þrem þeirra, og á tveim
þeirra þrisvar sinnum, en aðgerðirnar mis-
lieppnuðust. Þá kom einhver með þá tillögu
að hefja fjársöfnun, svo að drengirnir gætu
komist til sérfræðings í augnlækningum og
fengið þar hjálp, án þess að þurfa að hugsa
um kostnaðarhliðina. Síðan var söfnunar-
nefnd stofnuð og söfnun hafin. Nú streymdu
peningarnir inn og brátt liafði safnazt álit-
leg fjárupphæð. En þegar læknarnir Picardo
og Maira fengu að heyra sögu bræðranna
fimm, buðu þeir fram hjálp sína og sjúkra-
húsvist bræðrunum að kostnaðarlausu. Og
svo komu bræðurnir til sjúkrahússins.
Umbúðirnar teknar burt
Klukkan ellefu um kvöldið var síðustu
skurðaðgerðinni lokið. Um árangur aðgerð-
anna var ekki liægt að vita fyrr en umbúð-
irnar yrðu teknar frá augunum. Mundu þær
heppnast?
Nóttin varð erfið fyrir Picardo lækni. Flann
gat ekki sofið. Á tuttugu ára læknisferli sín-
um, halði hann framkvæmt aðgerðir svo
hundruðum skipti af þessu tagi og flestar
þeirra liöfðu heppnast. Nú rifjaði hann upp
í huga sér liliðstæðar aðgerðir undanfarinna
ára og bar saman við aðgerðirnar á bræðrun-
um fimm. Hve miklir möguleikar voru á því
að bræðurnir fimm mundu fá sjónina?
Næsta morgun mundi hann komast að
hinu sanna um árangurinn. í sjúkrastofunni,
þar sem bræðurnir fimm héldu til, hafði verið
byrgt fyrir gluggann til að draga úr sólar-
birtunni. Nú var byrjað að taka umbúðirnar
frá augum drengjanna. Eftirvæntingin var
geysileg í litlu sjúkrastofunni. Brátt höfðu
allar umbúðirnar verið fjarlægðar. Drengirn-
ir opnuðu augun. Nú hvíslaði einn drengj-
,,Hvað sérðu?“ spurði læknirinn, Calogero litli stóð
fyrst í stað orðlaus. Síðan kom bros yfir varir hans og
hann hvíslaði: ,,Ép sé ljós. Ég pet séð — alves; eins or
önnur börn..
26