Barnablaðið - 01.02.1966, Side 34

ur. Drengirnir liéldu áfram að renna sér, án
þess að vellta steininum úr vegi.
Fyrir liádegi voru Gunnar, Sveinn og
Eiríkur í skólanum. Þá fengu litlu drengirnir
gott tækifæri til að reyna skíðabrekku stóru
drengjanna.
— Halló, þetta var skemmtilegt. Mikið er
þetta góð brekka, sögðu litlu drengirnir.
— Já, en á ég að segja þér nokkuð. Bróðir
minn hefur hjálpað til við að búa til brekk-
una, sagði Gústaf litli.
Hann og Gunnar voru bræður.
Drengirnir renndu sér á sleðunum niður
brekkuna. Þeir skiptust á um að standa efst
í brekkunni og ýta á sleðana, svo þeir rynnu
hraðar.
Þegar drengirnir höfðu rennt sér Jrannig
góða stund, Jrá sáu þeir til ferða stóru drengj-
anna, sem komu hlaupandi í átt að brekk-
unni. Þá urðu Jreir litlu hræddir og lögðu
á flótta. Allir nerna Gústaf og félagi hans,
sem höfðu nýlega Iiafið ferð sína niður
brekkuna.
Einmitt á sama augnabliki, er Jreir sneru
sér við til að gá að stóru drengjunum, þá
skeði slysið. Sleðinn vallt á hliðina, við stóra
steininn. Annar kjálkinn á sleðanum rakst
í augað á Gústaf litla.
Gunnar hljóp til bróður síns, tók hann upp
og hljóp svo fljótt sem hann gat til læknis,
sem bjó þar rétt hjá.
— Eg get ekkert gert, sagði læknirinn. Þið
verðið að fara strax með drenginn til sjúkra-
hússins í Lundi.
Faðir bræðranna kom nú til þeirra og fór
í skyndi með son sinn til sjúkrahússins. Þar
var auga Giistafs rannsakað og búið um Jrað.
Gústaf var á sjúkrahúsinu langan tíma, en
þegar hann loks kom lieim Jrá sá liann illa
með auganu. Hann hafði aðeins hálfa sjón
á því.
Þú mátt vera viss um að Gunnar oar fé-
o
lagar hans sáu el'tir því, að hafa ekki fjar-
lægt steininn úr skíðabrautinni, eins og Sveinn
liafði þó stungið upp á. Þeir lærðu dýrkeypta
lexíu, Jjað er að segja, að maður á aldrei að
skjóta því á frest, sem nauðsynlegt er að
framkvæma. Slíka hluti á maður að fram-
kvæma strax. Og Jreir lærðu einnig það, að
maður á að varast, og gera allt sem liægt er,
til að koma í veg fyrir að aðrir verði fyrir
slysum og erfiðleikum.
Engill bjargar barni
Lárus var glaður, lítill drengur. Hann elsk-
aði Jesúm, en hann var svo leiður yfir því
að pabbi hans sagði að Jesti væri ekki til.
Pabbi hans kallaði sig fríhyggjumann, og
slíkir menn segja að Guð sé ekki til.
Dag nokkurn var Lárus iiti að leika sér.
Hann lék sér við vegarbrúnina. Þegar Lárus
hafði leikið sér nokkra stund, kom maður
eftir veginum með hest og vagn, senr var
hlaðinn trjám. Af einhverjum orsökunr, þá
slitnuðu keðjurnar, sem bundu trén niður
á vagninn, svo trjábolirnir ultu niður á veg-
kantinn og yfir litla drenginn.
Slysið átti sér stað rétt við heimili Lárus-
ar, og pabbi hans kom hlaupandi og tók upp
drenginn sinn, þegar búið var að lyfta trjá-
bolunum ofan af honum. Faðirinn tók dreng-
inn og bar hann heim. Þegar hann hafði bor-
ið drenginn inn í húsið, þá lagði hann hann
varlega niður. Drengurinn virtist líflaus.
Pabbi hans og mamma urðu ákaflega sorg-
mædd.
34