Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 38

Undursamleg björgun
Fyrir nokkuð löngu síðan bjó í fjallabyggð-
inni í Týrol, bóndi nokkur ásamt konu sinni
og einkabarni. Þetta var lítil stúlka, eins og
hálfs árs að aldri. Eins og gefur að skilja þá
unnu foreldrarnir þessari litlu stúlku mjög.
Hún var litli augasteinninn þeirra og þau
elskuðu hana ekki minna en sitt eigið líf.
Súmardag einn gekk bóndinn (við getum
nel'nt hann Möller) út í skóginn til að veiða.
begar hann var á göngu sinni um skóginn,
sá hann allt í einu hvar Katrín litla kom
trítlandi á milli trjánna. Móðir hennar hafði
um stutta stund litið af henni óg 'hún þá notað
tækifærið og farið á eftir pabba sínum. Til
allrar hamingju hafði hún haldið í sömu átt
og faðir hennar. Það var nú ekki um annað
að ræða fyrir Möller, en að hætta við veiði-
ferðina og fara heim með litlu stúlkuna.
Stúlkan var nú komin inn á autt svæði í skóg-
inum og nam staðar og leit í kringum sig.
Hún virtist vera í vafa um í hvaða átt hún
ætti að halda.
Allt í einu sá Möller, sér til mikillar skelf-
ingar, stóran örn steypa sér niður yfir barnið
og læsa klóm sínum í það. Síðan lyfti örn-
inn sér með barnið upp yfir trjátoppana.
Möller þreif til byssunnar og lagði hana
að vanga sér, en lét hana strax síga. Það var
vonlaust að reyna að skjóta ránfuglinn.
Katrínu var búin bráður bani að falla til
jarðar úr slíkri hæð, og þó að hann væri góð
skytta, þá var það engan veginn öruggt að
honum heppnaðist að hæfa örninn án þess
að slasa eða jafnvel deyða barn sitt samtímis.
Ó,, Guð miskunnaðu barninu!“ „Bjarg-
aðu litla saklausa barninu okkar!“ lirópaði
Möller í örvæntingu. Frá mannlegu sjónar-
miði var þetta vonlaust. Möller gerði sér
grein fyrir, að aðeins kraftaverk gat bjargað
38
litla barninu lians. Það var aðeins Guð sem
gat hjálpað.
Möller lét fallast niður á þúfu, örvinglaður
af sorg og angist. Hann byrgði andlitið í
höndum sér. Það yrðu hræðileg skref, að
ganga heim og segja konunni frá því, sem
skeð liafði.
Skyndilega fékk hann hugmynd. Það væri
reynandi möguleiki, sagði hann við sjálfan
sig.
,,Ó, góði Guð. Ef stúlkan mín er ennþá
lifandi, þá varðveittu hana, þar til ég hef
komið liugmynd minni í framkvæmd. Og
villtu varðveita mig á þessari hættulegu ferð,
sem ég ætla að taka mér fyrir hendur.“
Möller \issi af arnarhreiðri, sem var í
klettabelti á tindi, sem gnæfði yfir nágrennið.
Hann sá tindinn bera við skýin. Þangað varð
hann að fara, ef honum átti að heppnast að
hrinda hugmyndi sinni í framkvæmd. Sú
hlið tindsins, sent að honurn sneri, var
ókleif. Hann varð að reyna uppgöngu hins
vegar í tindinum. En án þess að hafa fjall-
gönguútbúnað, kaðal og hjól, var vonlaust
að hann kæmist niður að arnarhreiðrinu, þó
svo að honum heppnaðist að klífa tindinn
Möller þaut nú af stað, í átt að kofa sem
var við rætur fjallsins. Hann átti von á að
þar væru geymd fjallgöngutæki. Til allrar
hamingju, þá varð hann ekki fyrir vonbrigð-
um. í kofanum fann Iiann bæði kaðal og
hjól. Hann tók nú í flýti kaðalinn og hjólið
og liraðaði ferð sinni sem mest hann mátti
meðfram fjallsrótununr.
Nú hóf hann ferð sína upp fjallið. Hann
var nú komin að þeirri hlið tindsins, sem
frá dalnum sneri.
,,Góði Guð, láttu mig ekki verða of seinan
að bjarga barninu mínu,“ bað Möller þar