Barnablaðið - 01.02.1966, Page 40

hann að fikra sig upp eftir kaðlinum. Hann
gat ekki notfært sér byssuna á leiðinni upp
klettana. Vissulega var hann með stóran hníf
með sér, en í bardaga við risaerni kom hann
nú að litlu gagni, undir slíkum kringumstæð-
um. Ferðalagið upp klettana yrði líka mikl-
um mun hættulegra, en ferðin niður að
hreiðrinu.
Möller komst nú í rnikinn vanda. Hvað
átti hann nú að gera. Átti liann að bíða
komu arnanna. Ernirnir gátu komið á næsta
augnabliki, en svo gat alveg eins liðið langur
tími þar til þeir kæmu. Og konan hans, sem
hafði að sjálfsögðu fyrir löngu síðan saknað
Katrínar, var sjálfsagt yfirkomin af sorg og
örvæntingu. Nei — hann gat ekki hugsað sér
að láta konu sína bíða þannig í óvissu um
hvað orðið hefði af barninu.
Hann fól sig Guði í hljóðri bæn og hóf
síðan ferðina upp hamravegginn. Hann hélt
á Katrínu litlu undir annarri hendinni, en
með hinni fikraði hann sig upp eltir kaðlin-
um. Litla stúlkan var ennþá meðvitundar-
laus, en hún var á lífi .Möller þakkaði Guði
í hjarta sínu, sem hafði heyrt bænir hans.
Hann fann til óvenjulegrar rósemi og hvíld-
ar innra með sér. Hann trúði því, að Guð
rnundi láta þessa lífshættulegu ferð enda, á
gæfusamlegan ihátt. Hann setti allt sitt traust
á sinn himneska Föður, en gerði sér jafn-
l'ramt grein fyrir í hve mikilli hættu liann
var staddur. Á hverju augnabliki bjóst hann
við að heyra vængjaþyt arnanna, en jafn-
framt trúði liann á Guðs varðveitandi mátt.
Hann trúði því að hinn mikli Guð, mundi
varðveita hann og litlu stúlkuna og leiða þau
heil út úr þessari glæfralegu för.
Og loks stóð hann aftur uppi á bjargbrún-
inni. Það fyrsta sem hann gerði, var að falla
á kné á harðan klettinn og þakka Guði fyrir
björgunina. Síðan tók hann litlu stúlkuna
sína í fang sér og flýtti sér heim á leið niður
fjallið. Rétt í því að Möller hóf ferð sína
niður fjallið, vaknaði Katrín litla til meðvit-
undar. Gleði og þakklæti móðurinnar, er
vart liægt að lýsa með orðum, þegar hún sá
VEiZTU hvað bezta dælan, sem til er,
lieitir? Bezta og fidlkomnasta dælan er manns-
hjaríað.
Mannslijartað slær um ÍOO.OOO slög á sól-
arhring og dælir á þeim tíma um það bil
7,200 lítrum af blóði urn æðakerfið. Álitið
er að blóðið fari frá hjartanu með 200 kíló-
metra hraða á klukkustund.
H. Van.
Möller koma heim með barnið og hann hafði
greint frá öllu því er við hafði borið.
Læknirinn í þorpinu, sem kom skömmu
síðar til að skoða barnið, gat ekki fundið að
henni hefði orðið meint af ferðinni. Hann
sagði að meðvitundarleysið hefði hún fengið
vegna taugaáfalls, þegar örninn skyndilega
þreyf hana á loft og eldsnöggt hækkaði flug
sitt upp í klettana.
,,Það var englavernd Guðs,“ sagði Möller
og kona hans,“ sem kom því til leiðar að
barnið okkar slapp lifandi og slasaðist ekki
í þessari hræðilegu og hættulegu ferð.“
40