Barnablaðið - 01.02.1966, Síða 41

Heimalningupinn
Það hatði ekki heppnast að fá heimalning-
inn Úlrik út í skóginn með hinum kindun-
um. Reyndar höfðu ekki verið gerðar ákveðn-
ar og alvarlegar tilraunir til þess.
„Hann hefur lifað lífi sínu, sem einræðis-
herra,“ sagði Marteinn vinnumaður, „og nú
vill hann ekki beygja sig undir vilja annarra."
En þar sem Eva litla þurfti ekki að fara í
skólann í dag, þá fékk hún leyfi til að gera
tilraun með að lokka heimalninginn út í
skóginn með hinum kindunum.
Það var spennandi augnablik þegar Eva
opnaði dyrnar fyrir Úlrik og Marteinn opn-
aði samtímis fjárbyrgið og hleypti út fjár-
hópnum. Fjárhópurinn þrengdi sér út úr fjár-
byrginu. Úlrik, aftur á móti, tók öllu með
mestu ró. Hann gerði sig ánægðan með að
hoppa í kringum Martein og stanga Evu mein-
leysislega.
Allt í einu, þegar Evu minnst varði, kom
Úlrik á mikilli ferð og hrinti Evu á undan
sér inn í einn básinn. Marteini var mjög
skemmt við þetta óvænta tiltæki heimaln-
ingsins.
Nú var ekki um annað að ræða, en að taka
föstum tökum á „uppreisnarmanninum“.
Marteinn tók nú Úlrik og færði hann út til
fjárhópsins, sem beið þess að hliðgrindin,
sem lokaði skógarstígnum, yrði opnuð.
Eva hafði nú risið á fætur og gekk á undan
lieimalningnum og reyndi að lokka hann á
eftir sér.
„Komdu Úlrik, kæri, góði Úlrik!“
Og Úlrik kom og hoppaði og lék listir sínar
í kringum Evu. Hann var sýnilega forviða yfir
því mikla landrými sem hann hafði fengið til
umráða. En hann skipti sér lítið af hinum
kindunum.
„Eva, þú verður nú að fylgja honum nokk-
urn spöl inn í skóginn,“ sagði Marteinn.
„Þegar Úlrik róast og fer að bíta grasið, þá
skaltu fela þig í skurði, eða bak við runna,
Þegar þú ert horfin, þá hlýtur hann að fylgja
fjárhópnum.“
Eva hlýddi ráði Marteins. Hún gekk nú á
undan fjárhópnum gegnum skóginn, í átt að
auðu svæði í skóginum. Úlrik fylgdi Evu fast
eftir og hoppaði í kringum hana.
Nú var Eva komin inn á auða svæðið með
fjárhópinn. Hér óx mikið og gott gras og nú
dreyfði fjárhópurinn sér um svæðið og fékk
sér ríkulega máltíð.
Úlrik gerði matnum einnig góð sk.il, og svo
að segja gleymdi stað og sund. Hann hugs-
aði aðeins um að seðja hungur sitt. Á meðan
leit Eva í kringum sig til að reyna að finna
felustað.
Og allt í einu var Eva horfin. Hún hafði
hoppað niður í skurð, sem var þar rétt hjá
og falið sig bak við runna, sem óx út úr
bakkanum.
Fjárhópurinn dreyfði sér meir og meir og
ein eftir aðra hurfu kindurnar inn í skóginn.
En Úlrik hvorki heyrði eða sá það sem fram
fór í kringum liann. Hann var algerlega upp-
tekinn við að gæða sér á þessu dýrðlega grasi.
En loks varð hann þó að taka sér litla
hvíld. Hann lyfti upp höfðinu og leit í kring-
um sig. Hann var ekki að svipast um eftir
kindunum, hann saknaði Evu. Hvað var orðið
af henni? „Me, me, me, me!“ Úlrik varð
óttasleginn og nú tók hann undir sig stökk og
hljóp beint af augum inn í skóginn. Eva
fylgdist með Úlrik frá felustað sínum og
lieyrði nú eymdarlegt jarm lians fjarlægjast.
Eva lá hreyfingarlaus nokkra stund og
hlustaði. Skyndilega varð allt hljótt.
Hvað var nú orðið af heimalningnum?
Ó, ef hann hleypur nú aleinn langt inn i
skóginn og refurinn ræðst á hann. Eva hafði
heyrt að það væru greni í klettunum, sem
41