Barnablaðið - 01.02.1966, Qupperneq 42

voru ekki svo langt frá þessum stað. Þetta
var hræðilegt.
Eva stóð á fætur og hljóp eins hratt og hún
gat í þá átt, sem hún hafði séð Úlrik í'ara.
Þetta var sólríkur og heitur dagur. Svitinn
rann lrá sólbrenndu enni Evu og tárin
streymdu niður kinnar liennar.
„Úlrik, Úlrik, heyrir þú ekki til mín?“
En Eva fékk ekkert svar frá lambinu sínu.
Hvert hafði Úlrik hlaupið? Það var henni
ráðgáta. En lambinu varð lnin að bjarga. Nú
kom lnin á stað þar sem skógurinn hafði
verið grisjaður. Aðeins, stór hávaxin tré
stóðu eftir. Þarna voru krossgötur.
Hér staðnæmdist Eva og þurrkaði tárin og
svitann af andliti sínu. Hvaða veg átti hún
nú að velja? Hvaða veg hafði Úlrik farið?
Það sást ekki svo mikið sem eitt spor eftir
hann á þurrum stígnum.
Sólargeislarnir þrengdu sér á nrilli risavax-
inna trjánna. Eva lyfti hendinni upp að enn-
inu og leit í kringum sig.
En livað var þetta hvíta, sem lá þarna í
sólargeislanum á stígnum til vinstri handar?
Eva hljóp til að athuga nánar hvað þetta
gæti verið. Æ, þetta var lambið hennar, hann
Úlrik. Hann var dáinn. Fallega hvíta lambið
hennar, sem pabbi hafði gefið henni og hún
hafði alið upp. Nú liafði hún skilið hann
eftir einan í skóginum, og hann ihafði hlaup-
ið svo mikið að hann hafði dáið hér í skógi-
um.
Eva beygði sig niður að Úlrik og strauk
hið fallega hvíta höluð hans. Síðan lét hún
höfuð sitt stíga niður í hvítan ullarfeldinn
og grét hátt.
En það var svo heitt hérna. Ó, ef að hún
megnaði að draga lambið inn í skuggann af
grenitrénu, sem var þar rétt hjá.
F.va stóð á fætur og tók nú á af öllum kröft-
um og henni heppnaðist að draga lambið
inn að trjástofninum. Hér bjó hún um Ulrik
í mjúkum mosanum eins vel og hún gat.
Hér var svalt og gott að vera.
En livað átti hún að gera? Hún var ein-
sömul hér í skóginum og enginn vissi hvert
Jiún hafði farið. Ekki einu sinni hundurinn,
hann Telly, hafði verið með henni í dag.
Eva sat með liöfuð Úlriks í kjöltu sér.
Pabbi bað alltaf til Guðs fyrir henni, þegar
hún varð veik, og þá leið ekki á löngu þar
til hún varð frísk á ný.
En Úlrik var dáinn. Ef liann hefði ekki
verið dáinn, þá hefði Guð nú getað hjálpað
litla lambinu hennar líka. Nú streymdu tár-
in á ný niður kinnar Evu. Svo var Úlrik nú
bara dýr. Það var ekki víst, að Guð hefði
tíma til að hugsa um hann.
Einu sinni hafði Anna sagt við Björgvin:
„Hefur þú, sem ert orðinn svo fullorðinn,
ekki lesið það sem skrifað stendur í Biblí-
unni: Bæði mönnum og dýrum hjálpar þú,
Drottinn?“ En þá hafði Björgvin svarað:
„Hvernig á okkar góði Faðir þar uppi, að
hafa tíma til að sinna öllum?“
En eitthvað varð Eva að gera. Hún ætlaði
að reyna að biðja. Hún lagði höfuð Ulriks
varlega niður í mosann. Síðan kraup hún á
kné við hlið hans og lagði sitt þreytta og
grátna andlit þétt að honum og bað:
„Kæri Jesús, ef þú kærir þig um litla
lambið mitt og hefur tíma, þá getur þú vakið
það upp frá dauðanum. Mig langar svo mikið
til, að það megi lifa. Vertu svo góður, kæri,
góði Guð, að heyra mína bæn. Amen.“
Eva lá hreyfingarlaus með lokuð augu. Hún
var svo Jrreytt. Vissulega mundi Guð senda
engil niður frá himninum. Hann kom þarna
í stóra sólargeislanum á milli trjánna. Svo
gekk hann varlega á milli þúfnanna, og var-
aðist að stíga á fallegu blómin. Hann gekk
þétt að lambinu og snerti það.
Eva leit upp. Var hana að dreyma? Hafði
hún sofnað? Hvar var hún? Köld snoppa
snerti nú andlit hennar.
Eva stóð á fætur. Hún var í 'skóginum, og
nú mundi lnin eftir öllu saman. Úlrik hafði
dáið, en nú gekk hann hér um og át grasið.
Hafði hún sofnað, þegar hún bað til Guðs?
Hverng hafði Jrað getað átt sér stað? Og samt
hafði Guð heyrt bæn hennar. Gat þetta allt
verið draumur? Nei, lnin mundi svo greini-
lega eftir því að lambið hafði legið þarna
hreyfingarlaust. i
42